Βάσια Τζανακάρη, Γεννιέται ο κόσμος, εκδ. Καστανιώτη

 

 

Μου χαμογελάς και νιώθω σαν να γεννιέται ο κόσμος όλος. Γεννιέσαι εσύ και γεννιέται ο κόσμος όλος. Είσαι δίπλα μου και αγαλλιάζω σαν να γεννιέται ο κόσμος όλος. Γεννιέσαι, γεννιέμαι κα περνούν χιλιάδες μέρες.

Ταιριαστός τίτλος, στ’ αλήθεια, για ένα βιβλίο που εξυμνεί τον έρωτα και τα συναισθήματά του. Διότι το βιβλίο της Βάσιας Τζανακάρη «Γεννιέται ο κόσμος» είναι αυτό ακριβώς: ένα βιβλίο-ύμνος στις χαρές του έρωτα, το οποίο προσπαθεί να περιγράψει με γλαφυρό, ποιητικό και λυρικό τρόπο τα συναισθήματα που τρέφουν οι ερωτευμένοι ο ένας για τον άλλον. Ο λόγος της είναι μεταφορικός και συχνά αλληγορικός και αποτυπώνει κυρίως την  αίσθηση που αφήνει ο έρωτας.

Ο απόλυτος έρωτας. Ο πρώτος χρόνος του έρωτα. Όλοι οι έρωτες στην αρχή τους φαντάζουν μοναδικοί και ονειρεμένοι. Οι ερωτευμένοι δεν μπορούν να ζήσουν λεπτό μακριά ο ένας από τον άλλον. Ο μέχρι πρότινος άγνωστος εκείνος, για σένα, άνθρωπος, γίνεται ευθύς η ανάσα σου, το κέντρο του κόσμου σου.

Πώς ήμασταν πριν γνωρίσουμε τον απόλυτο έρωτα; Πώς ζούσαμε ως τότε λειψοί; Απλά δεν ζούσαμε… Και τι γινόταν εκείνη τη στιγμή αλλού στον κόσμο, εκείνη τη στιγμή που εμείς γνωρίσαμε τον απόλυτο, τον μοναδικό έρωτα της ζωής μας;

Ο φόβος της εγκατάλειψης δηλώνει παρών σε κάθε ερωτευμένο άνθρωπο. Πάνω απ’ όλα , το σημαντικότερο ανάμεσα στους ερωτευμένους είναι η σωματική επαφή, τα χάδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές. Η ζήλια και η κτητικότητα επίσης δίνουν συχνά το παρόν.

Σε τέτοια ερωτικά στιγμιότυπα εστιάζει η Τζανακάρη με το βιβλίο της μέσα από μικρές σύντομες αφηγήσεις που ακολουθούν την αλληλουχία των τεσσάρων εποχών του έτους. Στιγμιότυπα από τις διακοπές του ζευγαριού, από τις ιδιωτικές στιγμές τους στο σπίτι, από τη γνωριμία τους, επιλεγμένα από κάθε εποχή του χρόνου.

Το βιβλίο της Τζανακάρη αποτελεί μία απολαυστική περιήγηση στον πρώτο χρόνο ζωής δύο ερωτευμένων. Όπως οι ερωτευμένοι βυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλον, έτσι και εμείς καλούμαστε να  βυθιστούμε στην όμορφη, ποιητική και καλοδουλεμένη γλώσσα των μικρών ερωτικών στιγμιότυπων και-γιατί όχι;- να ερωτευτούμε κι εμείς, αν δεν είμαστε ήδη ερωτευμένοι!

Ένα μικρό αφήγημα-ύμνος στον έρωτα που θα μας υπενθυμίσει και πάλι το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας όταν αυτή αποδίδεται από την πένα έμπειρων συγγραφέων.

 

«Είμαστε μόνοι εδώ. Δεν υπάρχει ανθρωποθόρυβος, δεν υπάρχει κόσμος. Σε κοιτάζω καθώς προπορεύεσασι, τα μαλλιά σου ασημένια στο φως, κι εκείνη την ώρα ξέρω. Βουτάμε, κολυμπάμε αργά ο ένας γύρω από τον άλλον. Είμαστε μόνοι. Από τα χείλια σου γλιστράει η πιο γλυκιά κουβέντα, πέφτει μες στο νερό, την πιάνω προτού βυθιστεί».