Paula Vazquez, Σπίτι από βιβλία και πηλό, εκδ. Ψυχογιός

 

Μια λάτρης των βιβλίων προσπαθεί να γίνει μάνα και να ριζώσει σε έναν τόπο

 

«Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν μια ζωή αφιερωμένη στο γράψιμο μας οδηγεί σε ένα είδος απώλειας, βυθισμένοι καθώς είμαστε σε αυτή την εσωτερικότητα, τυφλοί σε κάθε φυσική παρόρμηση, κουλουριασμένοι γύρω από τον εαυτό μας ακουμπώντας στο δέντρο των λέξεων».

 

Τη λαχτάρα μιας γυναίκας να γίνει μάνα περιγράφει η Πάουλα Βάσκες, συγγραφέας από την Αργεντινή που ζει στην Ισπανία, στο βιβλίο της «Σπίτι από βιβλίο και πηλό». Το βιβλίο της πρέπει να περιέχει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, αν λάβει κανείς υπόψη τις ομοιότητες ανάμεσα στο βιογραφικό της συγγραφέως και στην υπόθεση του βιβλίου.

Η ηρωίδα του βιβλίου διατηρεί, επίσης, την ανωνυμία της, κάτι που κάνει  ακόμη ισχυρότερη την πιθανότητα αυτή να είναι η συγγραφέας. Η ηρωίδα-συγγραφέας, λοιπόν, μεγάλωσε σε ένα σπίτι δίχως βιβλία. Παρ’ όλα αυτά έμαθε να τα λατρεύει, από ένστικτο θα έλεγε κανείς, και, καθώς μεγαλώνει και σπουδάζει, ονειρεύεται να αποκτήσει τη δική της βιβλιοθήκη. Ίσως αυτό να συμβαίνει ως αντίδραση στη δική της μητέρα, η οποία εγκατέλειψε την καριέρα της προκειμένου να μείνει στο σπίτι και να μεγαλώσει τα παιδιά της. Τελικά, η ηρωίδα- συγγραφέας, θα φύγει από την Αργεντινή και θα μείνει στην Ισπανία, αρχικά στη Βαρκελώνη, όπου θα ιδρύσει, μαζί με τον άντρα της, ένα βιβλιοπωλείο αφιερωμένο στους λατινοαμερικανούς λογοτέχνες. Το βιβλιοπωλείο θα ονομαστεί Lata Peinada και σύντομα το ζευγάρι θα ιδρύσει ένα ακόμη βιβλιοπωλείο και στη Μαδρίτη.

Και ενώ όμως η ηρωίδα έχει την ονειρεμένε καριέρα που επιθυμούσε και λατρεύει πραγματικά τη δουλειά της και τη λογοτεχνία, εντούτοις η ευτυχία της σκιάζεται από τις αποτυχημένες προσπάθειές της να αποκτήσει παιδί. Θα την παρηγορήσουν προσωρινά-εκτός από τη λογοτεχνία-και τα μαθήματα γλυπτικής και χαρακτικής που θα πάρει.

Η συγγραφέας περιλαμβάνει στις σελίδες του βιβλίου της πολλές σκέψεις για τη συγγραφή, τη μητρότητα, την καλά ριζωμένη πατριαρχία, αλλά θα μας δώσει συνάμα και πάμπολλες πληροφορίες για την, πιο άγνωστη σε μας τους Ευρωπαίους, λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία.

Η αφήγησή της αποπνέει μία βαθιά εσωτερικότητα, κάτι που ενισχύεται από την παντελή απουσία πρόζας.

 

«Για αιώνες είχαν απαγάγει το σώμα μας. Υπό τις διαταγές της αναπαραγωγής και της ευχαρίστησης των άλλων, των αρσενικών, ήμαστε σιωπηλά  και δωρεάν γρανάζια αναπαραγωγής για την παραγωγή. Απομονωμένες στο σπίτι,  στην απομόνωση της ιδιωτικότητας, κανένας χώρος δεν ήταν δικό μας. Το έργο πολλών γυναικών συγγραφέων εστιάζει συχνά στο σώμα ως κεντρικό θέμα, πιθανώς για να αποκαταστήσει αυτή την ιστορική απαγωγή».