Διονύσης Σαββόπουλος, Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα, εκδ. Πατάκη

 

Τι επιλέγει να πει για τον εαυτό του ο μεγάλος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος

 

            Τι να πεις κανείς για τον… «Νιόνιο», τον κατά κόσμον Διονύση Σαββόπουλο, με τα τραγούδια του οποίου μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων στα τέλη του εικοστού αιώνα… Επειδή, επομένως, ό,τι κι αν πούμε εμείς είναι λίγο, ας δούμε καλύτερα τι λέει ο ίδιος για τον εαυτό του, τη ζωή και το έργο του μέσα σε μία εκ βαθέων ολοζώντανη εξομολόγηση-τη ζωντάνιά της εγγυάται το γεγονός ότι ο Σαββόπουλος δεν την έγραψε, αλλά την υπαγόρευσε προφορικά.

Οπωσδήποτε, κανένας δεν αρνείται ότι είναι «της μόδας» να εκδίδονται βιογραφίες καλλιτεχνών σήμερα, τόσο μουσικών, όσο και ηθοποιών, γραμμένες από τους ίδιους. Όμως, αλήθεια είναι ακόμα ότι το βιτριολικό χιούμορ και η αστείρευτη ζωντάνια και η όρεξη για ζωή που επιδεικνύει πάντοτε στις ζωντανές εμφανίσεις του ο «Νιόνιος», διατρέχει, επίσης σαφέστατα απ’ άκρη σ’ άκρη όλη την έκταση του βιβλίου του. Επομένως, η αναγνωστική απόλαυση είναι εγγυημένη.

Επιπροσθέτως, νομίζω ότι για όποιον είναι γεννημένος από το 1950 μέχρι και το 1990, το παρόν πόνημα θα τον ταξιδέψει πίσω σε όμορφες εποχές, στη χρυσή μεταπολεμική εποχή και σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι της γενιάς μας νοσταλγούν έντονα.

Η αφήγηση του Σαββόπουλου δεν είναι ευθύγραμμη, αλλά αυθόρμητη. Ανά κεφάλαιο διαλέγει ο ίδιος για τι ακριβώς θα μιλήσει στους αναγνώστες του: για τα παιδικά του χρόνια, για τη φυγή του από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και το δύσκολο ξεκίνημά του ως μουσικός. Για τις σπουδές που δεν έκανε σε ωδείο, αλλά δίπλα στον μεγάλο δάσκαλο Αλέξανδρο Αινιάν. Για τα χρόνια της πείνας όταν ζούσε άνεργος στην πρωτεύουσα. Για τη γνωριμία με την «Ασπούλα» του, τη σύντροφο της ζωής του. Για τις στιγμές που υπήρξε καλός-αλλά και κακός ενίοτε-πατέρας για τα δύο παιδιά του, τον Κορνήλιο και τον Ρωμανό. Για τα δύσκολα χρόνια της λογοκρισίας και τη χούντα. Για τις μπουάτ που τραγουδούσε. Για τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι που θαύμαζε απεριόριστα μαζί με τον φιλόλογό του Δημήτρη Βαφειάδη και τον ποιητή Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου. Για τον στρατό. Για πολλούς συναδέλφους του χώρου του, για φιλίες και έχθρες. Για τις δουλειές του με τις δισκογραφικές και για αδικίες που υπέστη σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα. Για τα χρόνια που έμενε στο Παρίσι. Και για ένα σωρό άλλα που θα μας ταξιδέψουν όχι μόνο στους σταθμούς της ζωής του μεγάλου μουσικού, αλλά και στην Ελλάδα του εικοστού αιώνα.

Όπως γράφει και ο ίδιος στο οπισθόφυλλο του βιβλίο του, ελπίζει να βρούμε διασκεδαστική την όλη προσπάθειά του. Και εμείς, πράγματι, τη βρήκαμε. Διότι, εκτός από εξαίρετος μουσικός και στιχουργός ο Σαββόπουλος αποδεικνύεται και έξοχος παραμυθάς και αφηγητής.