Μαρία Λουκά, Δεκαέξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, εκδ. Βακχικόν

 

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί

 

            «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Ιταλού συγγραφέα Λουίτζι Πιραντέλλο. Και «Δεκαέξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» της συγγραφέως από την Κύπρο, Μαρίας Λουκά. Η συγγραφέας εμπνέεται τον τίτλο του έργου της από το διασημότερο θεατρικό έργο του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα και μας προσφέρει ένα μυθιστόρημα- τοιχογραφία μαρτυριών δεκαέξι διαφορετικών προσώπων. Τα θραύσματα των εξομολογήσεών τους αποτελούν τον κορμό του μυθιστορήματός της.

            Πρωταγωνιστής στις εξομολογήσεις και στο μυθιστόρημα είναι ένας παραβατικός και οργισμένος έφηβος, ο Μιχαήλ. Ένα δυσάρεστο επεισόδιο λαμβάνει χώρα στο σχολείο του και ο ίδιος βρίσκεται αντιμέτωπος με την ποινή της αποβολής, μαζί με άλλες δύο συμμαθήτριές του, την Ελένη και τη Χριστίνα. Οι τρεις νέοι θα εξαγοράσουν την ποινή τους δουλεύοντας για μία εβδομάδα σε ένα ίδρυμα κοινής ωφελείας, το Κέντρο Υποστηριζόμενης Διαβίωσης και Αποκατάστασης που φιλοξενεί ηλικιωμένους και ανθρώπους με κινητικά προβλήματα προς αποκατάσταση. Και αυτή η εβδομάδα που θα ζήσουν εκεί πρόκειται να τους αλλάξει όλους… Οι τρόφιμοι του κέντρου θα έχουν πολλά να τους πουν και να τους αφηγηθούν, πράγματα που θα τους κάνουν να δουν τη ζωή με άλλο μάτι.

Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αυτό που μας εντυπωσιάζει στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι, πρώτα πρώτα,  η δομή του. Είναι εξαιρετικά πρωτότυπη η ιδέα της αφήγησης των ίδιων γεγονότων από πολλές πλευρές, όχι, όμως, με ισοκατανεμημένες αφηγήσεις, αλλά με σαφές προβάδισμα σε κάποιους από τους χαρακτήρες του έργου: στα τρία παιδιά, στη διευθύντρια του σχολείου, στην αγαπημένη τους φιλόλογο και την ψυχολόγο του σχολείου. Οι αφηγήσεις των υπολοίπων συμπληρώνουν απλά το παζλ.    

Αυτό που αξίζει, όμως, να αναφερθεί, επίσης, είναι ο τρόπος που η συγγραφέας χειρίζεται και εκθέτει το όλο ζήτημα: ως εκπαιδευτικός-ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια είναι φιλόλογος- που νοιάζεται για τα παιδιά και ασκεί το λειτούργημά της με κάθε υπευθυνότητα. Και στις μέρες μας που οι εκπαιδευτικοί αυτοί ολοένα και λιγοστεύουν, δυστυχώς, η αντίθεση αυτή φαντάζει ακόμη πιο έντονη ανάμεσα στους δύο αντιφατικούς χαρακτήρες του έργου: τον αδιάφορο και αντιπαθητικό φυσικό του σχολείου και τη γεμάτη έγνοια για τα παιδιά φιλόλογο.

Τα ενδοοικογενειακά προβλήματα που συνήθως ωθούν τα παιδιά σε τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές είναι το άλλο μεγάλο θέμα του βιβλίου που θίγεται στις σελίδες του. Παιδιά που μεγαλώνουν με υπερπροστατευτικότητα ή αδιαφορία από τους γονείς, παιδιά από διαλυμένες με άσχημο τρόπο οικογένειες, ή από περιπτώσεις οικογενειακής κακοποίησης μπορούν εύκολα να εκδηλώσουν επιθετική συμπεριφορά. Το θέμα είναι οι εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι να εντοπίσουν  τις ρίζες του προβλήματος, προκειμένου να το θεραπεύσουν.

Ένα μυθιστόρημα για τους νέους, για τη ματιά που έχουν οι νέοι σήμερα στο σχολείο τους, στους εκπαιδευτικούς, στην οικογένειά τους και στην κοινωνία που όλοι οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να διαβάσουν προκειμένου να προβληματιστούν.