Αγγελική Δαρλάση, Ονειροφύλακες, Ο γυρισμός, εκδ. Πατάκη

 

 

«Τον κοίταξα και, ναι, πλέον ήμουν σίγουρη…

Τον αναγνώρισα. Ήξερα ποιος ήταν:

Ο Αλή!

Το παιδί που είχε μείνει κάποτε χωρίς όνειρα εξ αιτίας μου.

Το παιδί για το οποίο είχα έρθει στις Χώρες των Ανθρώπων για να του δώσω πίσω τα όνειρά του.

Κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια του, αυτό που μπόρεσα να δω ήταν η αντανάκλασή μου. Ο εαυτός μου μέσα από τα μάτια του.

Και πλέον ήξερα…

Τώρα ήταν η σειρά του να μου δώσει πίσω εκείνος τις αναμνήσεις μου».

            Η Αγγελική Δαρλάση πρωτοέγραψε την αλληγορική ιστορία με τους Ονειροφύλακες το 2004. Οι Ονειροφύλακες μοιάζουν με αγγέλους, είναι σαν άνθρωποι, αλλά με μεγάλα γυάλινα φτερά. Από τότε εκδόθηκε και δεύτερο βιβλίο «Οι Ονειροφύλακες και ο φάρος των ονείρων» το 2013, για να φτάσουμε στο έτος 2024 όταν κυκλοφόρησε  και το τρίτο –και τελευταίο μάλλον-βιβλίο της σειράς που ολοκληρώνει την τριλογία με τίτλο «Ονειροφύλακες, Ο γυρισμός».

 Στο βιβλίο αυτό θα ξαναβρούμε την Έρση με τα ασθενικά φτερά της, αλλά και άλλους Ονειροφύλακες, τον Νταν, τον Βίκτορ και τη Γουέν . Κοντά σε αυτούς πρωταγωνιστούν και πολλοί άνθρωποι, η Αϊσέ, ο Ζόλα, ο Έζρα με τη φοβερή βιβλιοθήκη του και άλλοι πολλοί.

Ο χρόνος και ο τόπος είναι αόριστοι. Η αφήγηση μας παραπέμπει, όμως, σε ένα δυστοπικό περιβάλλον τοποθετημένο στο-κοντινό;- μέλλον, ένα μέλλον στο οποίο δεν είναι όλα ρόδινα. Κυριαρχεί μία εικόνα παρακμής και διάλυσης του τόπου όπου κατοικούν οι άνθρωποι, υπάρχει έλεγχος από αόρατες υψηλές αρχές, ακόμα και στα βιβλία που διαβάζουν οι άνθρωποι, ενώ δεν λείπουν και αναφορές σε  κάποια πανδημία και στα περιοριστικά για τον πληθυσμό μέτρα που αυτή μοιραία επιφέρει.

Τους Ονειροφύλακες, ανθρώπους με φτερά που σε πείσμα των καιρών εξακολουθούν να ονειρεύονται, καταδιώκουν ανελέητα οι Ονειροκτόνοι, εκείνοι που θέλουν να μας κάνουν να πάψουμε να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο και γεμάτο ανθρωπιά κόσμο.  Οι Ονειροφύλακες, επομένως, είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν τη δύσκολη αποστολή να ξαναβρούν το χαμένο παιδικό όνειρο των ανθρώπων.

«Νομίζω ότι ποτέ δε θα είναι δίκαιος ούτε αυτός, ο κόσμος των ανθρώπων, ούτε όμως κι ο κόσμος των Ονειροφυλάκων. Γι’ αυτό ακριβώς είναι χρέος όλων των πλασμάτων-είτε ανθρώπων, είτε Ονειροφυλάκων- που το αντιλαμβάνονται να παλεύουν συνεχώς ενάντια στην αδικία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Εν ολίγοις, αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει η Δαρλάση με το αλληγορικό και γεμάτο συμβολισμούς μυθιστόρημά της και να μας προτρέψει να μη παύουμε ποτέ να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο κόσμο και να αγωνιζόμαστε για να τον δημιουργήσουμε.

Η λυρική αφήγηση εναλλάσσεται από πρωτοπρόσωπη σε τριτοπρόσωπη με μεγάλη δεινότητα και η συγγραφέας δεν φείδεται περιγραφών τόσο στις ακριβείς κινήσεις των ηρώων, όσο στον χώρο που αυτοί κινούνται, αλλά και στην όλη ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος, που προσιδιάζει περισσότερο προς ένα σύγχρονο παραμύθι.

Η συγγραφέας αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι μπορεί να κινείται άνετα ανάμεσα σε διαφορετικά στυλ αφηγήσεων και βιβλίων, αφού άλλα βιβλία της έχουν αληθινό ιστορικό υπόβαθρο και άλλα κινούνται στον χώρο του υπερρεαλισμού. Όλα τα πονήματά της, όμως, διαπνέονται από μία αύρα λυρικότητας, αλλά και μαγικού ρεαλισμού θα μπορούσαμε να πούμε. Ο τρόπος γραφής της, πάντως, παραμένει πάντοτε θεατρικός, γεγονός που βοηθά πολύ στη διατήρηση του σασπένς κατά την ανάγνωση.