Μαριάννα Αβούρη, Το σπίτι μέσα μας, εκδ. Βακχικόν

 

Μια νουβέλα ενηλικίωσης και σχέσεις ζωής

 

 

«Και κάπως έτσι θα αποχαιρετήσουμε το σπιτάκι μας, που ολοκληρώθηκε με πολύ κόπο αλλά άξιζε κάθε προσπάθεια. Το σπίτι που στέγασε την παιδική μας ανεμελιά, τη φιλία και τα όνειρά μας. Το σπίτι μέσα στο οποίο τέσσερα παιδιά ανακάλυψαν ότι, αν και τους έλειπαν πολλά, είχαν όλα τους περίσσευμα σε κάτι. Στην αγάπη. Αυτήν που άλλοι γυρεύουν να βρουν στα πιο απίθανα μέρη, κι εμείς τη βρήκαμε στο σπίτι μέσα μας».

            Με την παραπάνω παράγραφο επιλέγει να κλείσει την πρώτη της νουβέλα η συγγραφέας και μεταφράστρια Μαριάννα Αβούρη, με μία μεγάλη αλήθεια: δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αλλού γύρω μας την αγάπη. Αυτή είναι μέσα μας, φτάνει μόνο εμείς να μπορέσουμε να την ανακαλύψουμε. Αυτή είναι «Το σπίτι μέσα μας», όπως τιτλοφορεί η συγγραφέας τη νουβέλα της.

Τέσσερα παιδιά συγκατοικούν σε μία πολυκατοικία στην Αθήνα και φτιάχνουν ένα σπίτι στον ακάλυπτο. Ένα σπίτι που θα στεγάσει τα συναισθήματά και τα όνειρά τους, εκτός από τα παιχνίδια τους. Και αυτό το σπίτι του ακάλυπτου, θα γίνει το σπίτι των αναμνήσεων και της παιδικής τους ηλικίας.

Η Μαρήλια, ο Ιάσονας, ο Άγγελος και η Ζωή θα συναντηθούν τυχαία ένα καλοκαίρι και μαζί θα ανακαλύψουν την έννοια της φιλίας, της αγάπης και της μοιρασιάς. Κι όταν, όμως, θα χρειαστεί να αποχωριστούν ο ένας από τον άλλο, ο δεσμός τους δεν θα αποδυναμωθεί, γιατί οι παιδικές φιλίες είναι, τελικά, και αυτές που κρατούν περισσότερο στη ζωή.

«Μαρήλια, δεν ξέρω πως είσαι μαθημένη, αλλά εγώ στη ζωή μου δέχομαι κάθε χαρά που θα έρθει προς το μέρος μου. Δεν την αναλύω, δεν σκέφτομαι πως και γιατί, απλά τη δέχομαι. Γιατί, ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει; Άρα, αυτό που χρωστάω τον εαυτό μου είναι να την εκμεταλλευτώ όσο μπορώ παραπάνω. Και να προσπαθήσω να μου φτάσει, μέχρι να έρθει η επόμενη».

Τέτοια μαθήματα ζωής μας παραδίδει η Αβούρη στη νουβέλα της, δια στόματος της φίλης της Ζωής. Πως η φυσική εγγύτητα που αναπτύσσεται ανάμεσα στα παιδιά μπορεί να φέρει κοντά και τους ενήλικες πολλές φορές. Και πως τα παιδιά μπορεί να μάθουν από τέτοιες σχέσεις και δημιουργήσουν δεσμούς ζωής…

Θα περίμενε, ίσως, κανείς, αυτή η, φαινομενικά απλή ιστορία ενηλικίωσης με πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά, να μην είναι και τόσο ενδιαφέρουσα αναγνωστικά. Κι όμως, με αυτό το τόσο αθώο, τρυφερό, συγκινητικό και ανάλαφρο πόνημα, η συγγραφέας καταφέρνει να μιλήσει μέσα στην ψυχή μας και, παράλληλα, να μας κάνει να νοσταλγήσουμε και τα δικά μας παιχνιδοκαμώματα όταν ήμασταν μικροί.

“«Παιδιά μου, δυο πράγματα θέλω να σας πω μόνο και δεν θα ανακατευτώ ξανά. Να θυμάστε ότι τα σίδερα είναι η βάση σας, χρησιμεύουν στο να είναι γερό και σταθερό το σπίτι. Τα ξύλα, από την άλλη μεριά, είναι η επένδυσή σας, ώστε να γίνει το σπίτι ζεστό και φιλόξενο. Εξίσου αναγκαία και τα δύο» είπε {ο μπαμπάς} και έκανε να φύγει. Τον σταμάτησα εγώ. «Σαν να μιλάμε για τους ανθρώπους» σχολίασα, χωρίς να το πολυσκεφτώ. «Για να χτίσεις μια γερή σχέση, πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχεις απέναντί σου έναν καλό άνθρωπο. Αν έχεις αυτό, μπορείς στη συνέχεια να επενδύσεις με αισθήματα»”.

Έτσι λοιπόν, έχτισαν τα τέσσερα παιδιά το σπιτάκι τους στη νουβέλα της Αβούρη και έτσι επένδυσαν ο ένας στον άλλον και δημιούργησαν μία δυνατή φιλία που κράτησε μια ολόκληρη ζωή.