Florence Knapp, Τα ονόματα, εκδ. Ψυχογιός

 

Γίνεται άραγε, το όνομά μας να καθορίσει την πορεία της ζωής μας, τις επιλογές και τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας; Αυτό φαίνεται να υποστηρίζει το μυθιστόρημα της Βρετανίδας συγγραφέως Florence Knapp με τίτλο «Τα ονόματα». Και αν υπάρχει ένας για να προσέξουμε το εν λόγω βιβλίο, αυτός θα είναι σίγουρα η πρωτοτυπία της θεματολογίας του.

Όσοι από τους αναγνώστες έχουν ακούσει τον όρο «εναλλακτική ιστορία» θα βρίσκονται ένα βήμα εγγύτερα προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα το σκεπτικό με το οποίο η συγκεκριμένη συγγραφέας έγραψε το μυθιστόρημά της.

Η υπόθεση του βιβλίου αρχίζει στο έτος 1987, στην Αγγλία, όταν η Κόρα πηγαίνει στο ληξιαρχείο για να δηλώσει το όνομα του νεογέννητου γιου της. Σύμφωνα με τον αυταρχικό σύζυγό της η επιλογή που έχει είναι μονάχα μία: το παιδί θα πάρει το όνομα Γκόρντον, όπως όλοι οι άρρενες απόγονοι της οικογένειας του συζύγου της, όπως και ο ίδιος ο σύζυγό της. Η σημασία εξάλλου του ονόματος Γκόρντον είναι «μέγας λόφος, ακλόνητος, δεσπόζων».

Η ίδια η Κόρα όμως ταλαντεύεται. Θα ήθελε να ονομάσει τον γιο της Τζούλιαν, ήτοι «ουράνιος πατέρας». Η μεγαλύτερη κόρη της, πάντως έχει κι αυτή τη δική της άποψη σχετικά με την ονοματοδοσία του αδελφού της: για αυτήν το όνομα Μπέαρ, που σημαίνει «απαλός, χουχουλιάρης, γενναίος και δυνατός αρκούδος» θα είναι το καλύτερο. Τι από όλα τα παραπάνω θα επιλέξει η Κόρα; Γκόρντον, Τζούλιαν ή Μπέαρ; Και σε αυτό το σημείο ακριβώς αρχίζει το καλύτερο. Η συγγραφέας αντί να βάλει την Κόρα να υιοθετήσει μία από τις τρεις επιλογές, επιλέγει να μας αφηγηθεί τα θα συνέβαινε σε κάθε μία από τις τρεις αυτές περιπτώσεις. Πως δηλαδή η πορεία ζωής τόσο του παιδιού, όσο της Κόρα και της κόρης της, της Μάια, θα ήταν διαφορετική σε κάθε περίπτωση.

Αν το παιδί ονομαζόταν Γκόρντον, η Κόρα θα έμενε η υποταγμένη σύζυγος που πραγματοποιεί το θέλημα του συζύγου της και θα υφίσταται κακοποίηση για πολλά χρόνια. Αν το παιδί ονομαζόταν Τζούλιαν, η Κόρα θα είχε κάνει μία πρώτη προσπάθεια αποτίναξης του ζυγού του συζύγου της. Η κατάληξη για την υπόλοιπη οικογένειά της, βέβαια, θα ήταν μια μετοικεσία στην Ιρλανδία…

Και αν, τέλος, η Κόρα είχε επιλέξει το όνομα Μπέαρ, αυτό που διάλεξε η κόρη της, και πάλι η ζωή  της μητέρας της θα ήταν μακριά από εκείνη του συζύγου της, με τον οποίο θα ερχόταν σε ρήξη, ούτως ή άλλως, μετά από την επιλογή του ονόματος, όπως και στη δεύτερη περίπτωση…

Ο ίδιος ο Γκόρντον-Τζούλιαν-Μπέαρ θα είχε γίνει ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος σε κάθε μία από τις τρεις αυτές περιπτώσεις. Αν είχε πάρει το όνομα του πατέρα του, θα κληρονομούσε αντίστοιχα και τις απόψεις της οικογένειάς του περί πατριαρχίας και γυναικών, θα είχε γίνει, δηλαδή, το φερέφωνο του πατέρα του. Στις άλλες δύο περιπτώσεις, η ιδιοσυγκρασία του θα είχε εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά, κάτι απολύτως φυσιολογικό, αφού το παιδί δεν θα μεγάλωνε στο ίδιο σπίτι με τον πατέρα του.

Μία απόφαση, επομένως, πολλές ζωές. Διότι οι ζωές μας διαμορφώνονται από τις αποφάσεις και τις επιλογές μας.