Γιάννης Νικολόπουλος, Οι φωνές των βράχων, διηγήματα, εκδ. Βεργίνα

 

            Ο Γιάννης Νικολόπουλος εκ του Πύργου της Ηλείας σπούδασε και εργάζεται ως δημοσιογράφος για πολλά χρόνια. Είναι εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Παρατηρητής», αλλά και του Φιλολογικού Περιοδικού «ΝΟΥΜΑΣ», μεταξύ άλλων. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών και άλλων σχετικών με τον χώρο του βιβλίου και της Λογοτεχνίας Συλλόγων. Έχει εκδώσει ως τώρα πέντε συλλογές ποιημάτων (Μοναξιά, Ώρες-Αγάπης, Δοξαστικό, Ποιήματα και Ποίηση της Μοναξιάς και της Αγάπης), μία μελέτη (Θρησκεία η καταφυγή του Ανθρώπου) και μία νουβέλα (Το Σιωπηλό Αστέρι). Το βιβλίο με τίτλο «Οι φωνές των βράχων» είναι η πρώτη συλλογή διηγημάτων που εκδίδει.

            Πρόκειται για διηγήματα που ακροβατούν ανάμεσα στον υπερρεαλισμό και τον νατουραλισμό, χρωματισμένο με έντονες πινελιές μαγικού ρεαλισμού. Στη συλλογή μπορεί να διακρίνει κανείς τη μεγάλη αγάπη του συγγραφέα για τη φύση. Αυτή δεν αποτελεί κύρια θεματική κάποιων διηγημάτων, αλλά διαφαίνεται πολλές φορές μέσα από την αφήγηση. Η κύρια θεματική των διηγημάτων αφορά τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου με τον τρόπο ζωής που διάγει, τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του, τους λόγους που τον οδηγούν καμία φορά στην αυτοχειρία και, δευτερευόντως, σε ορισμένα μόνο διηγήματα, ο πανταχού παρών έρως.

            Τα διηγήματα συχνά έχουν απότομο τέλος και οπωσδήποτε αναπάντεχο-κάποιος θα χαρακτήριζε το τέλος των περισσότερων από αυτά ως «κουφό» με πιο λαϊκή, ίσως, ορολογία. Υπάρχει, όμως, πάντοτε μία πρωτοτυπία στον τρόπο χειρισμού της θεματολογίας με αποκορύφωμα τα δύο διηγήματα όπου γίνεται προσωποποίηση των δέντρων και των βράχων με πολύ επιτυχημένο τρόπο, μέσα σε διηγήματα στα οποία πρωταγωνιστούν, όπως σε όλα, και άνθρωποι. Τα δεκαεπτά διηγήματα του τόμου είναι σύντομα και ευκολοδιάβαστα, ενώ η γλώσσα τους είναι λυρική χρωματισμένη με φιλοσοφική διάθεση και σκόρπιες λόγιες λέξεις.

«Στην πόλη τους τα πράγματα ήσαν αμετάθετα. Η ίδια σύνθεση, η ίδια στάση, η ίδια διάθεση. Το κλίμα των κινουμένων σχεδίων, της ακαμψίας των αισθημάτων, της κοινωνίας της επιφάνειας. Ούτε μία καλημέρα, ούτε ένα αληθινό χαμόγελο για τους άλλους, για τον διπλανό, ούτε ένας χαιρετισμός με γνησιότητα στο γνώριμο, στο φίλο, στον συγγενή. Ένας κόσμος φιλύποπτος, ιδιοτελής και φαρισαϊκός σε όλα, διαβιούσε όπως διαβιούσε ένα πλήθος-αγέλη, που έβρισκε την ύπαρξή του στα μεγάλα ποδοσφαιρικά γήπεδα, στις σκοτεινές αίθουσες των βραδινών κέντρων της αλλοτριωμένης αγαλλίασης και των άγνωστων ενστίκτων…{…}Ένας γυάλινος κόσμος, ψυχρός και ισοπεδωμένος κόσμος, που πνίγεται στη λανθάνουσα μοναξιά, στη λανθάνουσα κατάσταση ζωής, στη λανθάνουσα τραγικότητα των φαινομένων…».

Το πρώτο αυτό διήγημα μας μιλάει για τον γυάλινο κόσμο μέσα στον οποίο είμαστε όλοι κλεισμένοι σήμερα, μένοντας στις απρόσωπες μεγαλουπόλεις, όπου πολλές φορές, ούτε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας δεν γνωρίζονται… Εν συνεχεία εξετάζονται οι πληγές του πολέμου που δεν κλείνουν ποτέ σε έναν παλαίμαχο. Το επόμενο διήγημα περιγράφει με χιούμορ τι θα συνέβαινε εάν κάποιος επέστρεφε στη γη μετά από τον θάνατό του. Μία μοναχική πορεία που καταλήγει στο χάος, ένα θύμα που όσο σκέφτεται ότι όλα θα πάνε στραβά τόσο αυτά πηγαίνουν και ένα αμφίσημο διήγημα που σε αφήνει με την αίσθηση του μετέωρου ακολουθούν. «Οι φωνές  των βράχων», το διήγημα που δίνει τον τίτλο στη συλλογή μας λέει τι θα έλεγαν οι βράχοι αν μιλούσαν- όπως και τα δέντρα σε ένα άλλο ερωτικό διήγημα παρακάτω. Σε επόμενο διήγημα πρωταγωνιστεί ένας αχθοφόρος, μόνο που δεν ξέρουμε το είναι, τρελός, άρρωστος ή ένοχος; Και πώς γίνεται άραγε η οδός Λασκάρεως 40 να συνδέεται με κατάθλιψη σαράντα χρόνων; Το επόμενο διήγημα μας αφηγείται μια τρυφερή χειρονομία, μια εγκατάλειψη, προτού ο συγγραφέας επιδοθεί στη συγγραφή κάποιων ερωτικών διηγημάτων, το πιο ερωτικό από όλα αυτό με τον τίτλο «Η δίψα της ζωής». Πώς μία ενδοσκόπηση μπορεί να καταλήξει σε αυτοκτονία; Και ποιες είναι οι τελευταίες σκέψεις κάποιου ενώ περιμένει το τρένο; Το τελευταία διήγημα του βιβλίου μας μιλάει για το νόημα των Χριστουγέννων και είναι από τα ωραιότερα του βιβλίου.

Εν συνόλω, λόγος και ήρωες σε αγαστή συζυγία στη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Νικολόπουλου.