Οι απόκριες ως περίοδος μεταμφιέσεων και ξέφρενου γλεντιού σχετίζονταν στην αρχαιότητα με τα Διονύσια και τα Ανθεστήρια των Ελλήνων και τα Σατουρνάλια των Ρωμαίων, δηλαδή με την έλευση της άνοιξης.

Την Τσικνοπέμπτη (Giovedi Grasso,
παχιά Πέμπτη δηλαδή στα βενετσιάνικα) οι εορτές του καρναβαλιού έφταναν στο
αποκορύφωμά τους στη Βενετία. Η συνήθεια των πανηγυρικών εορτασμών και της
κατανάλωσης κρέατος συγκεκριμένα την Τσικνοπέμπτη καθιερώθηκε το 1162 στη
Βενετία και από εκεί μεταφέρθηκε στις βενετοκρατούμενες περιοχές του ελλαδικού
χώρου. Την Τσικνοπέμπτη εκείνης της χρονιάς ο δόγης Vitale Michiel Β΄ νίκησε τον
πατριάρχη της Ακυληίας στην ιταλική χερσόνησο, ο οποίος είχε καταλάβει το Grado, περιοχή που ανήκε στην
βενετική σφαίρα επιρροής. Τότε ο δόγης έφερε τον πατριάρχη και δώδεκα
κανονικούς αιχμάλωτους στη Βενετία, όπου με τη μεσολάβηση του Πάπα αφέθηκαν
τελικά ελεύθεροι. Σε ανάμνηση όμως του βενετικού θριάμβου, ο πατριάρχης
υποχρεώθηκε να στέλνει κάθε χρόνο στη Βενετία τέτοια μέρα έναν ταύρο και δώδεκα
γουρούνια (που συμβόλιζαν τον πατριάρχη και τους δώδεκα κανονικούς) για να
σφαγούν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Με την πάροδο του χρόνου τα γουρούνια
δεν ήταν πλέον τόσα πολλά, πάντως διατηρήθηκε η συνήθεια της τελετουργικής
σφαγής σε δημόσιο χώρο την Τσικνοπέμπτη και, ακολούθως, της κατανάλωσης
κρέατος.
ΠΗΓΗ: Σαραντινού Λεύκη, Λέων και Ημισέληνος, εκδ. Historical Quest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.