Φιλομήλα Λαπατά, Επικίνδυνες λέξεις, εκδ. Ψυχογιός

 

Προδοσία, φυγή, διαζύγιο, θηλυκότητα, πάθος, πένθος, μέλλον, αποτυχία… Καθημερινά προφέρουμε πολλές τέτοιες «επικίνδυνες» λέξεις-αλλά και πολλές άλλες- οι οποίες, χάρη στο νόημά τους αποβαίνουν συχνά επικίνδυνες για την ψυχική μας υγεία και τις σχέσεις μας μες τους άλλους.

 

Με αυτές ακριβώς τις «επικίνδυνες» λέξεις ασχολείται η γνωστή συγγραφέας Φιλομήλα Λαπατά στο ομότιτλο βιβλίο της, ή καλύτερα, για να είμαστε πιο ακριβείς, οι «επικίνδυνες» αυτές λέξεις ήταν που της έδωσαν την έμπνευση μιας μυθιστορίας που αναλύει όλες τις πλευρές του εαυτού μας, αλλά και τον πολύ σπουδαίο ρόλο που κατέχει τελικά η οικογένεια στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.

 

Η Λαπατά στήνει το σκηνικό της ιστορίας της στο έτος 1980 σε ένα αρχοντικό σπίτι της ανώτερης αστικής τάξης επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Πρόκειται για έναν χώρο που η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά, αφού στα βιβλία της έχει πολλάκις ασχοληθεί με την αθηναϊκή κοινωνία τόσο των τελών του 19^ου αιώνα όσο και με εκείνη του 20^ου.

 

Η γιαγιά Αμαλία γιορτάζει τα εκατοστά της γενέθλια με όλη την οικογένεια παρούσα στο πλευρό της: τον γιο της Αλέξανδρο Κορωναίο και τη νύφη της Ζαΐρα Αλεξίου-πρώην μοντέλο- και τις δύο δίδυμες κόρες τους που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό, τη Μυρσίνη και την Αταλάντη. Γύρω τους υπάρχουν ετεροθαλή αδέλφια των γονέων, έτεροι θείοι και μια μακρινή συγγένισσα της Αμαλίας που τελεί χρέη υπηρεσίας προς τη γηραιά κυρία.

 

Η υπόθεση του μυθιστορήματος χτίζεται γύρω από τη σχέση των δύο αδελφών και τον εντελώς διαφορετικό τους χαρακτήρα. Πιο συγκεκριμένα, η εξέλιξη της αφήγησης γίνεται κάθε φορά από την πλευρά της μίας εκ των δύο αδελφών και ξεκινά από την εποχή που αυτές ήταν μικρές, μέχρι και τη μέση τους ηλικία.

 

Οι δύο αδελφές δεν φαίνεται να έχουν τίποτε κοινό, ούτε και να αγαπιούνται όπως αγαπιούνται συνήθως τα αδέλφια μεταξύ τους. Η Μυρσίνη είναι η καλή και η υπάκουη κόρη της οικογένειας, σε αντίθεση με την Αταλάντη που είναι το πνεύμα αντιλογίας της οικογένειας. Η οικογένεια, όμως, ταλανίζεται από προβλήματα που βασανίζουν πολλές οικογένειες στις μέρες μας: αδελφική διχόνοια, γονείς αδιάφοροι προς τα παιδιά τους, σεξουαλική παρενόχληση ελαφριάς μορφής από συγγενείς θείους, ζήλια γονέων και παιδιών μεταξύ τους κ.α.

 

Η Μυρσίνη θα γίνει ιστορικός τέχνης και θα ακολουθήσει μία προβλέψιμη και ομαλή πορεία στη ζωή της, ενώ η Αταλάντη θα επιλέξει τον δρόμο του εθελοντισμού ταξιδεύοντας ανά την υφήλιο. Ο γάμος της Μυρσίνης θα σημάνει την ώρα της συμφιλίωσης για τις δύο αδελφές-ή μήπως όχι; -και  θα αποτελέσει το κομβικό σημείο του βιβλίου που θα οδηγήσει στην εξέλιξη της υπόθεσης και στο απρόβλεπτο φινάλε, μία διαδικασία κάθαρσης και αυτογνωσίας…

 

Η Λαπατά χτίζει όπως πάντα μία πλήρη τοιχογραφία της οικογένειας Κορωναίου ασχολούμενη χωριστά με όλα όσα αφορούν κάθε έναν από τους χαρακτήρες της και ιδίως τις δύο αδελφές. Κεντρική θέση στο βιβλίο κατέχουν οι ιδέες της αγάπης, της συγγνώμης, αλλά και της γνώσης του βαθύτερου εαυτού μας. Στα θετικά του βιβλίο συγκαταλέγεται η συναρπαστική υπόθεση, αφηγούμενη μέσα από την τόσο διεισδυτική, πάντοτε, πένα της Λαπατά, η οποία κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την αρχή  μέχρι το τέλος του βιβλίου.