Victoria Hislop, Το ειδώλιο, εκδόσεις Ψυχογιός, 2023

 

 

Άρωμα ελληνικού καλοκαιριού δια χειρός Hislop…

 

Η Αγγλίδα συγγραφέας Victoria Hislop έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό με το best-seller της «Το νησί», το οποίο έγινε και σειρά στην τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε η συγγραφέας συνεχίζει την πολύ επιτυχημένη συγγραφική πορεία της χαρίζοντας στο αναγνωστικό κοινό της πολλά μυθιστορήματα με υπόθεση η οποία διαδραματίζεται στην Ελλάδα.

 

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο νέο συγγραφικό της πόνημα με τίτλο «Το ειδώλιο». Είναι ένα βιβλίο με το οποίο  η συγγραφέας διατρανώνει και πάλι την αγάπη της για τη χώρα μας, την πλούσια Ιστορία της και τα μαγευτικά νησιά της. Πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά είναι μία Ελληνοσκωτσέζα, η Χέλενα, η οποία μεγαλώνει στην Αγγλία στα τέλη της δεκαετίας του ’60, αλλά τα καλοκαίρια οι γονείς της τη στέλνουν στην Αθήνα για να τα περάσει κοντά στους παππούδες της. Η Ελλάδα τότε βρίσκεται υπό τη κηδεμονία των Συνταγματαρχών και ο παππούς της Χέλενα είναι ένας αυστηρός στρατηγός, ο οποίος γνωρίζει προσωπικά την τριανδρία της Χούντας. Η Χέλενα δεν διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με τον ψυχρό αυτόν άνθρωπο που φαίνεται πάντα πως κάτι κρύβει, και προτιμά την παρέα της γιαγιάς της και της υπηρέτριας του σπιτιού. Εξάλλου, όσο είναι παιδί, πολλά πράγματα τα οποία βλέπει στο σπίτι των παππούδων της δεν τα κατανοεί πλήρως.

 

Όταν η Χέλενα θα μεγαλώσει και οι παππούδες της θα έχουν πλέον αποβιώσει, θα βρεθεί η ίδια ξαφνικά να είναι κληρονόμος του σπιτιού τους στο οποίο παραθέριζε τα καλοκαίρια και θα ανακαλύψει τυχαία πως ο παππούς της ήταν αναμεμειγμένος σε πολλές υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας και παράνομες πωλήσεις έργων τέχνης, οι οποίες έχουν το αντίστοιχό τους στη σημερινή εποχή και σε κάποιες άλλες προσωπικότητες.

 

Η Χέλενα θα βρεθεί σε μία ανασκαφή σε ένα νησί των Κυκλάδων και θα βρεθεί μπλεγμένη χωρίς να το θέλει σε ένα επικίνδυνο δίκτυο αρχαιοκαπηλίας. Παράλληλα, η υπόθεση αυτή σχετίζεται και με τις δικές της ερωτικές επιλογές και θα παίξει τον ρόλο της στον προσδιορισμό της ζωής της ίδιας της Χέλενα…

 

Η Βικτόρια Χίσλοπ γράφει με κέφι ένα πολύχρωμο βιβλίο γεμάτο με τις μυρωδιές, τα αρώματα, το γαλάζιο και τις εικόνες του γνήσιου ελληνικού καλοκαιριού, δημιουργώντας χαρακτήρες μοχθηρούς, κεφάτους, εύθυμους, αυστηρούς και ανατρέχοντας πολλούς αιώνες ελληνικής ιστορίας. Παράλληλα, η συγγραφέας, με την υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, προβαίνει σε μία σαφή νύξη για τα ελγίνεια μάρμαρα και την πολυσυζητημένη επιστροφή τους. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι η συγγραφέας έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της επιστροφής των ελγίνειων μαρμάρων του Παρθενώνα.

 

Εύκολο στην ανάγνωση, γρήγορο στην πλοκή, με πολλές διαφορετικές εικόνες και τοποθεσίες, το νέο βιβλίο της Hislop είναι μία θερινή όαση μέσα στην καρδιά του παγωμένου χειμώνα που διανύουμε και κατάλληλο για να ξυπνήσει σε όλους μας μνήμες θερινών διακοπών.

Δρ Ανδρέας Μήλιος, Η αθηναϊκή και η σύγχρονη δημοκρατία, διδάγματα από την αθηναϊκή, εκδ. Κλειδάριθμος, 2023

 

Ένα βιβλίο που άπτεται μίας πληθώρας ειδικοτήτων,  περί ιστορικού, φιλοσοφικού, αλλά και πολικού περιεχομένου δηλαδή, καταθέτει στην ελληνική δοκιμιακή παραγωγή ο Δρ Ανδρέας Μήλιος, Διδάκτωρ Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Η μελέτη του έχει τίτλο «Η αθηναϊκή και η σύγχρονη δημοκρατία, διδάγματα από την αθηναϊκή» και η ανάγνωσή της έχει πολλαπλό όφελος για τον σημερινό αναγνώστη και πολλές άμεσες εφαρμογές στην καθημερινότητά μας και, κυρίως, στον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται η δημοκρατία στις μέρες μας.

 

Ο συγγραφέας ξεκινά από την παραδοχή ότι σήμερα ο θεσμός της Δημοκρατίας γνωρίζει, όσο κι αν δεν μας αρέσει, την παρακμή και απειλές τόσο από τον χώρο της ακροδεξιάς, αλλά και τις αναρχικής ιδεολογίας που μπολιάζει τον θεσμό με ασυδοσία. Θεωρεί ότι τα διδάγματα που θα μπορούσαμε να αντλήσουμε από την- αρκετά καλύτερη ομολογουμένως-λειτουργία της άμεσης  δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα των αρχαϊκών και των κλασικών χρόνων. Επομένως, το ανάγνωσμα αυτό θα μπορούσε να αποβεί εξαιρετικά χρήσιμο τόσο στους σημερινούς πολίτες, αλλά και στους πολιτικούς και στους κυβερνώντες.

 

Προτού ο Δρ Μήλιος καταθέσει τις πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις του σχετικά με το εν λόγω θέμα, ανατέμνει με κάθε λεπτομέρεια την έννοια της πόλης-κράτους και του πολίτη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία ως θεσμό στην αρχαία Αθήνα και τα όργανα λειτουργίας της. Εξετάζει, επιπροσθέτως και τη θέση της γυναίκας στην αρχαία αθηναϊκή κοινωνία, αλλά και την ίδια τη φύση του δημοκρατικού θεσμού στην πόλη αυτή κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ήταν πράγματι, άραγε, αληθινή δημοκρατία, το αθηναϊκό πολίτευμα όταν απέκλειε από πολίτες τους δούλους, τους μετοίκους και τις γυναίκες, τους περισσότερους, δηλαδή, από τους κατοίκους που έμεναν τότε στη διάσημη τότε και σήμερα πόλη-κράτος;

 

Μετά από την κριτική αυτή, ο συγγραφέας προβαίνει στην αναλυτική εξέταση των θεσμών όχι της άμεσης, αλλά της σημερινής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Μόνο τότε προβαίνει στη σύγκριση μεταξύ του τότε και του σήμερα, μεταξύ της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής και της αρχαίας άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας. Οι προτάσεις του συνίστανται σε τρεις βασικούς πυλώνες: την απεπαγγελματοποίηση της πολιτικής, στον πραγματικό διαχωρισμό των τριών εξουσιών και τη διεύρυνση της συμμετοχικής βάσης των πολιτών στη πολιτική διαδικασία και διαμόρφωση της πολιτικής βούλησης.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα εξαιρετικά χρήσιμο ανάγνωσμα το οποίο φιλοδοξεί να «σώσει» τη δημοκρατία από τους αφορισμούς που τις αποδίδουν διάφοροι καλοθελητές σήμερα και να την αποκαταστήσει και πάλι στο βάθρο που της αξίζει να έχει. Διότι η Δημοκρατία μπορεί πράγματι να αποτελέσει ένα πολύ καλό πολίτευμα για τους πολίτες των σύγχρονων κοινωνιών και να μας λυτρώσει από  τον ολοκληρωτισμό.

 

Σταύρος Χριστοδούλου, Μαύρο Φλαμίνγκο, εκδόσεις Καστανιώτη, 2023

 

 

Ο ρατσισμός προς τους μετανάστες, τους «ξένους», τους άλλους, τους «διαφορετικούς» είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και ο ίδιος ο κόσμος, ένα φαινόμενο διαχρονικό που συναντάται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, ένα φαινόμενο το οποίο γνωρίζει, δυστυχώς, στις μέρες μας περαιτέρω άνθηση, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσεως. Αυτό το θέμα αποτελεί το κεντρικό θέμα του νέου βιβλίου του Κύπριου συγγραφέα Σταύρου Χριστοδούλου με τίτλο «Μαύρο φλαμίνγκο».

Η οικογένεια Πεχλιβανίδη ζει στο Ρουστάβι της Γεωργίας ήδη από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Εκεί γνωρίστηκαν η Συμέλα με τον Ξενοφώντα και εκεί έκαναν την οικογένειά τους, τον Λεβάν και την Τάνια. Η ζωή τους ήταν στρωμένη μέχρι την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την απόσχιση της Γεωργίας από την πρώην ΕΣΣΔ, οπότε και οι οικονομικές δυσκολίες για τους Γεωργιανούς πολίτες γίνονται αφόρητες. Έτσι, η οικογένεια αποφασίζει να μετοικήσει στην Αθήνα, προκειμένου να διεκδικήσει μία καλύτερη ζωή. Και εκεί όμως τα πράγματα δεν αποδεικνύονται ρόδινα. Οι οικονομικές δυσκολίες για την οικογένεια δεν σταματούν, τελικά, στην Αθήνα, ενώ η ρετσινιά του «Ρωσοπόντιου» που ακολουθεί τα μέλη της οικογένειας δεν φαίνεται διόλου εύκολο να εξαφανιστεί.

Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο όταν ο Λεβάν διαβαίνει το κατώφλι της εφηβείας και μιας σχολής πυγμαχίας. Εκεί «βασιλεύει» ο «πολύς» Ερμής Σαραντάκος, ένας νταής ρατσιστής, ο οποίος μαζί με τους μπράβους του αρέσκεται συχνά να τρομοκρατεί και να χτυπά αθώους μετανάστες. Μολονότι ο συγγραφέας δεν κατονομάζει κάποια οργάνωση, ωστόσο είναι σαφές ότι πρόκειται για ακροδεξιούς Χρυσαυγίτες, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη μας μάλιστα και τον χρόνο στον οποίο διαδραματίζεται το μυθιστόρημα, στις αρχές, δηλαδή, του εικοστού πρώτου αιώνα, τότε που η Χρυσή Αυγή βρισκόταν στις δόξες της στην Αθήνα.

Ο Λεβάν, ο οποίος είχε έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τον ρατσισμό προς το άτομό του, δεν διστάζει ο ίδιος να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα άλλους τους οποίους ο ίδιος δεν θεωρεί «καθαρόαιμους» Έλληνες. Επιπροσθέτως, ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τέτοιου είδους ρατσισμό στο σπίτι του και η στάση του προξενεί πράγματι εύλογη απορία, εφόσον ως παιδί δεν είχε τέτοιες διδαχές. Αρκούν, επομένως, οι δύσκολες κοινωνικές, οικογενειακές και οικονομικές συνθήκες που βιώνει ένας έφηβος προκειμένου να στραφεί αυτός στην ακροδεξιά και τη βία;

«’Ήταν σαν ν’ αντίκριζε για πρώτη φορά ο Λεβάν τον κυφό του εαυτό. Κι αυτό που έβλεπε, όσο και να τον μπέρδευε, δεν ήταν ικανό να τον κρατήσει μακριά από τον ζόφο».

Ο συγγραφέας προσεγγίζει το θέμα από όλες τις πλευρές και δεν εστιάζει μόνο στην προσωπικότητα του Λεβάν, αλλά, αντιθέτως, παρουσιάζει τις οπτικές όλων των εμπλεκόμενων προσώπων. Συγχρόνως καταφέρνει να διατηρεί τον αφηγηματικό ρυθμό και να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Επομένως, πρόκειται για ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο το οποίο δικαιούται να διεκδικήσει λίγο από τον χρόνο μας.

Nial Ferguson, Καταστροφές, Μαθήματα ιστορίας για τη Δύση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2023

O τρόπος με τον οποίο ο γνωστός ιστορικός Nial Ferguson μας αφηγείται την Ιστορία είναι πραγματικά μοναδικός. Σε όλα του τα βιβλία ασχολείται με θέματα που αφορούν τη Δύση και την ευρωπαϊκή ιστορία, τόσο οικονομικά, όσο κοινωνικά και πολιτιστικά, τα οποία τα εξετάζει πάντοτε σφαιρικά, από όλες τις πλευρές. Στο νέο του πόνημα, που τιτλοφορείται «Καταστροφές, Μαθήματα ιστορίας για τη Δύση», ο Ferguson, προσφέρει μία εκτεταμένη εξιστόρηση και ανατομία όλων των καταστροφών που έπληξαν την Ευρώπη, από την αρχαιότητα ως και τις μέρες μας, από πολέμους, λοιμούς και λιμούς, μέχρι σεσμούς, εκρήξεις ηφαιστείων και πλημμύρες.

 

Ο Ferguson αναλύει πρωτίστως τις αιτίες που οδήγησαν στις καταστροφές αυτές και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ακόμη και σε αυτές τις καταστροφές, για τις οποίες θεωρούμε ότι η αιτία τους είναι κατεξοχήν φυσική, -όπως για τους σεισμούς για παράδειγμα- τελικά αποδεικνύεται ότι η αιτία τους είναι περισσότερο ανθρωπογενής. Διότι μπορεί μεν τα αίτια των σεισμών να είναι φυσικά, όμως οι άνθρωποι είναι εκείνοι που επέλεξαν να κατοικούν στις πιο σεισμογενείς περιοχές του πλανήτη και μάλιστα με τη μεγαλύτερη δυνατή πυκνότητα. Το ίδιο ισχύει και για τα ηφαίστεια, εφόσον οι άνθρωποι είναι αυτοί που επιλέγουν να διαμένουν κατά κόρον δίπλα σε αυτά, αλλά και για τους λιμούς, οι περισσότεροι από τους οποίους, όπως της Αιθιοπίας και της Ουκρανίας, οφείλονται στην ανθρώπινη κακοδιαχείριση. Το ίδιο ισχύει και για τις πανδημίες και τους λοιμούς. Στη διαχείριση τέτοιων κρίσεων, όπως έγινε προσφάτως και με την πανδημία του κορωνοϊού, οι άνθρωποι φέρουν τη μέγιστη ευθύνη. Για την πανδημία αυτή μεγάλο μέρος της ευθύνης βαρύνει το κινεζικό κράτος και την καθυστερημένη αντίδρασή του. Τέτοιες πανδημίες, καταλήγει ο συγγραφέας, δεν θα είναι περίεργο να ξαναζήσουμε, εφόσον μάλιστα η επιλογή μας να κατοικούμε σε περιοχές παρθένες, δασικές, ολοένα και πιο κοντά στα ζώα, αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο μετάδοσης ενός νέου μεταλλαγμένου ιού. Ο συγγραφέας αφιερώνει τον επίλογο του βιβλίου του στην εξέταση ενδεχομένων μελλοντικών κρίσεων.

 

Τα δέκα κεφάλαια του βιβλίου του εξετάζουν το νόημα του θανάτου για τους ανθρώπους, τους επαναλαμβανόμενους κύκλους καταστροφών και τις τραγωδίες, τις απρόβλεπτες καταστροφές που αποκαλούμε «γκρίζους κύκνους», αλλά και τον κόσμο των δικτύων, ο οποίος διευκολύνει τα μέγιστα τη διεύρυνση των διαφόρων καταστροφών. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι, εξαιτίας της ανεκδιήγητης ανθρώπινης χαζομάρας, η οποία αρνείται, πολλές φορές, την πρόοδο της επιστήμης, ο άνθρωπος παραμένει, τελικά, αβοήθητος μπροστά στην επέλαση των μικροοργανισμών, κυρίως επειδή δεν μαθαίνει από τα ίδια του τα λάθη. Ακολούθως, εξετάζει την ψυχολογία της πολιτικής ανικανότητας, το πώς εμφανίζονται οι επιδημίες στα τραγούδια, τη φράκταλ γεωμετρία των καταστροφών, αλλά και τους λοιμούς και τις οικονομικές συνέπειές τους. Καταλήγει δε στην παραδοχή ότι ο δεύτερος ψυχρός πόλεμος, εκείνος μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός.

 

Εν κατακλείδι, επομένως, το νέο βιβλίο του Ferguson αποτελεί ένα ακόμη πολύ σημαντικό μάθημα ιστορίας για όλους εμάς που θέλουμε όχι μόνο να γνωρίζουμε τα ιστορικά γεγονότα, αλλά και να κατανοούμε σε βάθος τις αιτίες και τις συνέπειές τους.

Γεώργιος Φρούντζος, Η θεωρία του χάους στην ανθρώπινη ιστορία, εκδόσεις Αγγελάκη, 2023

 

Ένα βιβλίο στοχασμού, θεωρίας της Ιστορίας και των διαφόρων ιστορικο-κοινωνικών θεωριών σχετικών με την εξήγηση των φαινομένων και των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, ο οποίος είναι συγχρόνως και γιατρός, ο Γεώργιος Φρούντζος, με τίτλο "Η θεωρία του χάους στην ανθρώπινη ιστορία". 

Πρόκειται για ένα υβριδκό πόνημα το οποίο ιστορροπεί εντέχνως μεταξύ των επιστημών της φιλοσοφίας, της Ιστορίας και της κοινωνιολογίας, μπολιασμένων με ψήγματα φυσικής και μαθηματικών.  

Η θεωρία του χάους του Lorenz, σύμφωνα με την οποία αρκεί να κουνήσει τα φτερά της μία πεταλούδα στη Βραζιλία για να ξεσπάσει θύελλα στην πολιτεία του Τέξας στις ΗΠΑ, είναι γνωστή στους περισσότερους από εμάς. Πρόκειται για μία θεωρία που υποστηρίζει ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους. Στόχος του Φρούντζου στο βιβλίο αυτό, είναι να εξετάσει την εφαρμογή της στην ανθρώπινη Ιστορία μέσα από χειροπιαστά παραδείγματα. Η Ιταλική Αναγέννηση, Ο Οδόακρος, ο Καρλομάγνος, οι πόλεις-κράτη της αρχαιότητας, η ηγεσία του Έθελσταν, οι Οθωμανοί, ο Λούθηρος, ακόμη και ο Τζον Λοκ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Βλαντίμιρ Λένιν αποτελούν ορισμένα μόνο από τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο βιβλίο του.

Προτού, όμως, ο Φρούντζος αναπτύξει τα παραπάνω, αφιερώνει τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του στην ανάλυση της ίδιας της θεωρίας του χάους, στην επεξήγηση δυσνόητων εννοιών όπως των fractals, αλλά και των μαθηματικών του Χάους και την ακριβή φύση της έννοιας της πληροφορίας. Εν συνεχεία εξετάζει και άλλες θεωρίες, όπως τη Θεωρία των Κοινωνικών Δικτύων και τη Συστημική Θεωρία.

Στο τέλος του βιβλίου γίνεται εκτενής αναφορά στη διαλεκτική στην ιστορία της Φιλοσοφίας, αλλά και στον μεγάλο φιλόσοφο του χάους, τον Ηράκλειτο.

Ποιον ρόλο παίζει τελικά ακριβώς ο μεγάλος ηγέτης στην Ιστορία; Αυτός καθορίζει τα γεγονότα ή τα ίδια τα γεγονότα του καιρού του διαμορφώνουν την ισχυρή προσωπικότητα ενός ηγέτη μία δεδομένη χρονική στιγμή; Πώς σχετίζεται η συστημική θεωρία και τα fractals με τη Θεωρία του Χάους; Τα ίδια τα γεγονότα είναι εκείνα που καθορίζουν τις πράξεις μας ή μήπως τα διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι; Μπορούμε να αναστοχαστούμε και να εφαρμόσουμε τις θεωρίες αυτές στην καθημερινή μας ζωή;

Στα παραπάνω και σε άλλα πολλά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το πρώτο βιβλίο ενός ανήσυχου και διαρκώς σκεπτόμενου πνεύματος όπως ο Γεώργιος Φρούντζος. Μία εναλλακτική αναγνωστική πρόταση που ακροβατεί μεταξύ πολλών διαφορετικών πεδίων και επιστημών που αξίζει να διαβαστεί.

 

Ιζαμπέλ Αλιέντε, Ο άνεμος ξέρει τ’ όνομά μου, εκδ. Ψυχογιός, 2023

 

Άρωμα Λατινικής Αμερικής...

Η Ιζαμπέλ Αλιέντε είναι μία, και δικαίως, από τις πιο καταξιωμένες συγγραφείς στον κόσμο. Και η αλήθεια είναι πως, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με άλλους συγγραφείς, κανένα βιβλίο της δεν στερείται εμπνεύσεως. Αυτό συμβαίνει και με το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο "Ο άνεμος ξέρει τ' όνομά μου". Σε αυτό αφηγείται την ιστορία τριών παιδιών που έγιναν θύματα πολέμου και βίας, προσφυγιάς και αναγκαστικής μετανάστευσης. Τρεις ιστορίες σε τρεις χρονικά διαφορετικές μεταξύ τους εποχές που εκτείνονται από τα μέσα του εικοστού ως και τα μέσα του εικοστού πρώτου αιώνα, οι οποίες ενώνονται τελικά σε μία στο τέλος του βιβλίου.

Στη Βιέννη του 1938, με τους Ναζί στην εξουσία, ο εξάχρονος Ζάμουιλ Άντλερ χάνει τον πατέρα του κατά τη διάρκεια της διαβόητης Νύχτας των Κρυστάλλων και η μητέρα του αναγκάζεται να τον στείλει στη Μεγάλη Βρετανία με την Kindertransoprt, προκειμένου να τον σώσει. Εκεί ο Ζάμουιλ θα ζήσει τη φρίκη των ορφανοτροφείων μέχρι να τον υιοθετήσει ένα ζευγάρι κουακέρων και να τον βοηθήσει να σπουδάσει αυτό που έχει στην καρδιά του: μουσική, αφού είναι εξαίρετος βιολιστής.

Μπροστά στον χρόνο στα 1982, η Λετίσια Κορδέρο και ο πατέρας της επιζούν από καθαρό θαύμα από τη Σφαγή του Ελ Μοσότε, όπου οι κυβερνητικοί σφάζουν ανηλεώς μέχρι και εξάχρονα παιδιά στο χωριό του. Η Λετίσια μαζί με τον πατέρα της αναγκάζεται να διασχίσει τον Ρίο Γκράντε και να εισέλθει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί θα γνωρίσει τη φτώχεια και θα μεγαλώσει δύσκολα ψάχνοντας παρηγοριά σε πολλές αντρικές αγκαλιές και προσπαθώντας να γιατρέψει τα ανεπούλωτα τραύματά της. 

Στην Αριζόνα του 2019 η επτάχρορη Ανίτα Ντίαζ πρόσφυγας από το Ελ Σαλβαδόρ που ταλανίζεται από τη βία, αποχωρίζεται βιαίως από τη μητέρα της στα σύνορα των ΗΠΑ. Η σχεδόν τυφλή μικρούλα, με τη βοήθεια πονόψυχων δικηγόρων, θα προσπαθήσει να επανενωθεί με τη μητέρα της και να διεκδικήσει τη θέση της στον στίβο της ζωής.

Τίποτε από όσα διαβάσαμε παραπάνω, όμως, και αποτελούν την υπόθεση του βιβλίου, δεν θα άξιζε, αν δεν ήταν γραμμένο από τη μοναδική πένα της Αλιέντε με τις καταπληκτικές περιγραφές και τον ρέοντα λόγο, ο οποίος διατηρεί τον λατινοαμερικάνικο ρυθμό του χάρη στην έξοχη μετάφραση της Δέσποινας Δρακάκη. Το νέο βιβλίο της Αλιέντε αποτελεί, για άλλη μία φορά, αναγνωστική πηγή τέρψης και γνώσεων και δεν θα απογοητεύσει τους αναγνώστες του.