Ο υποψήφιος αναγνώστης ενδεχομένως θα απορήσει με τον τίτλο του πονήματος του Γεωργιανού συγγραφέα Ίβα Πεζουασβίλι, αναζητώντας, ίσως, σε αυτόν, αινιγματικούς συμβολισμούς. Θα εκπλαγεί, επομένως, αν μάθει, όπως και εγώ άλλωστε, στο σημείωμα της μεταφράστριας Βέρικο Μγκελάτζε στο τέλος του βιβλίου ότι το φρεάτιο απορριμμάτων δεν ήταν παρά μία κατασκευή αποκομιδής οικιακών αποβλήτων που υπήρχε σε όλες τις πολυκατοικίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Επρόκειτο για έναν κατακόρυφο μεταλλικό αγωγό που διέτρεχε κάθετα όλους του ορόφους του εκάστοτε οικοδομήματος και στον οποίο οι ένοικοι εναπέθεταν τα σκουπίδια τους. Αυτό είχε, όπως ήταν φυσικό, ως αποτέλεσμα να αναδύεται μονίμως μία έντονη οσμή στις πολυκατοικίες αυτές. Μετά την κατάρρευση, όμως, της ΕΣΣΔ, το 1991, τα φρεάτια αυτά άρχισαν σιγά σιγά να καταργούνται. Η οσμή των φρεατίων, όμως αυτών, όπως και η σήψη του εν λόγω συστήματος, παραμένει ακόμη διαχρονικά παρούσα… Αυτό, επομένως, είναι και το συμβολικό στοιχείο που ενυπάρχει στον τίτλο του εν λόγω μυθιστορήματος, το οποίο, να σημειώσουμε, ότι έχει βραβευτεί με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2022, όπως και με το Βραβείο Τσιναντάλι.
Ο Ίβα Πεζουασβίλι είναι νεότατος, γεννημένος μόλις το 1990 και έχει εκδώσει ήδη τρία μυθιστορήματα, καθώς και μία συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του «Φρεάτιο απορριμμάτων έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα πολωνικά, πλην των ελληνικών.
Το βιβλίο προσφέρει στους αναγνώστες μίαεξαιρετική απεικόνιση της ζωής στη μετασοβιετική Γεωργία, μέσα από την παρουσίαση της ζωής μιας οικογένειας. Η αθλιότητα της ζωής και η επίφαση της ευημερίας στη μετασοβιετική Γεωργία, συνέχεια εκείνης της σοβιετικής εποχής, αντικατοπτρίζεται σε πολλά σημεία του βιβλίου του Ίβα, όπως το παρακάτω:
«Χίλια διακόσια πενήντα λάρι είναι ακριβώς ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός μεσαίας βαθμίδας δημοσίου υπαλλήλου όπως ενός αστυνομικού. Επιπλέον υπάρχουν κάποια εξτρά για τις εξιχνιασμένες υποθέσεις, ενίοτε ο δέκατος τρίτος μισθός και μπόνους ακόμα σε ιδανικές περιπτώσεις, αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι τόσο σπάνιες που οι καημένοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αναγκάζονται να πληρώνουν μπόνους στον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε να μην χρειάζεται να επιστρέφουν χρήματα στον προϋπολογισμό του κράτους, επομένως, εγκρίνουν εκείνα τα μπόνους οι ίδιοι και τα προσυπογράφουν…. {…}»
Οι ήρωες του βιβλίου είναι ο Γκένα και η γυναίκα του Μίλα μαζί με τα ενήλικα παιδιά τους, τον Λάζαρο που ασχολείται με τη φωτογραφία και τη Ζέμα που είναι αστυνομικός. Η σχέση των γονέων είχε ξεκινήσει από έρωτα, αλλά εν συνεχεία εξελίχθηκε σε μία σχέση αρκετά ταραγμένη και γεμάτη καβγάδες. Τα δίπολα μάνας-κόρης και πατέρα-γιου αντικατοπτρίζουν ολόκληρη τη σήψη της μετασοβιετικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που αναζητά εναγωνίως μία νέα ταυτότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.