Έφη Χαλκέα, Το ταξίδι μιας στιγμής, εκδ. βακχικόν

Μια γυναίκα σε αναζήτηση της αληθινής αγάπης…

Μία γυναίκα…

Τρεις άνδρες…

Ο σύζυγος, ο φίλος, ο εραστής….

Η Έλλη, ο Δημήτρης, ο Ορέστης και ο Άλεξ. Μπορεί ένα ταξίδι να μας αλλάξει ολόκληρη τη ζωή;

Μπορεί μία στιγμή στον χρόνο να γίνει αφορμή έτσι ώστε να αναθεωρήσουμε τα μέχρι τώρα πεπραγμένα

μας; Διότι μήπως απλά ζούμε και αγνοούμε τι πραγματικά είναι η ευτυχία; Μήπως φοβόμαστε να

προβούμε σε τολμηρές αποφάσεις και μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, οι οποίες, όμως, ενδεχομένως θα

μας έφεραν κοντά σε αυτό που ονομάζουμε ευτυχία;

Η Έλλη είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη. Δεν έχουν παιδιά και οι δυο τους ζουν μια εντελώς

συμβατική ζωή , δίχως εξάρσεις. Και οι δύο νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Οταν όμως η Έλλη θα

συναντήσει έναν φίλο από τα παλιά εντελώς ξαφνικά, με αφορμή ένα ταξίδι, τότε η επιμονή του να την

ξανακερδίσει θα της δώσει την ευκαιρία να αναθεωρήσει τη ζωή της και να λάβει σημαντικές αποφάσεις.

Έίναι όμως ο Ορέστης τελικά ο μεγάλος έρωτας στη ζωή της Έλλης ή μήπως ούτε αυτός θα

αποδειχτεί κατάλληλος για αυτήν; Ο Άμερικανός ηθοποιός Άλεξ έρχεται και αυτός απρόσμενα στη ζωή

της και θα την ωθήσει να στοχαστεί πάνω σε αυτήν για ακόμη μία φορά…

«Το ταξίδι μιας στιγμής» είναι ένα ανάλαφρο και ευκολοδιάβαστο πόνημα, μία κατεξοχήν ερωτική

ιστορία με πρωταγωνίστρια μία νεαρή γυναίκα και τις επιλογές της. Η συγγραφέας Έφη Χαλκέα

προβαίνει σε ένα ψυχογράφημα της νεαρής γυναίκας και ανατέμνει τις επιλογές της στο συγγραφικό της

μικροσκόπιο.

Η ενασχόληση της συγγραφέως με τον χώρο του θεάτρου εξασφαλίζει στο κοινωνικού και

αισθηματικού περιεχομένου πόνημά της μία γραφή κινηματογραφική και μία γρήγορη εξέλιξη της

υπόθεσης. Το φινάλε είναι απρόσμενο, ενώ οι ανατροπές στην υπόθεση ξαφνιάζουν διαρκώς τους

αναγνώστες. Οι πολλοί τόποι στους οποίους διαδραματίζεται η υπόθεση του μυθιστορήματος

εξασφαλίζουν την απαραίτητη ποικιλία: Άθήνα, Θεσσαλονίκη, Βερολίνο, Μαρόκο, ΗΠΆ και τα πολλά και

με εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες πρόσωπα εγγυώνται τη θεατρικότητα που διαπνέει το

έργο. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωηρή και άφθονη πρόζα του κειμένου που δίνει υπόσταση στους

χαρακτήρες και εξασφαλίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

• Το εν λόγω βιβλίο προορίζεται για αναγνώστες που αποζητούν κάτι για χαλάρωση, ένα βιβλίο για

  να απασχολήσει το μυαλό τους από τις καθημερινές υποχρεώσεις τους, αν και οι γυναίκες αναγνώστριες

  ίσως ανακαλύψουν μέσα σε αυτό κάποια βαθιά θαμμένα κομμάτια του εαυτού της σε ό,τι αφορά τις

  ερωτικές επιλογές τους.

Tessa Bailey, Ραντεβού στη σκηνή, εκδ. Κλειδάριθμος

 

Ένα χαρούμενο, ευκολοδιάβαστο και γρήγορο στην πλοκή του μυθιστόρημα, που απευθύνεται κυρίως σε νέους, αλλά και σε εφήβους, δημιουργεί η δημοφιλής συγγραφέας των μπεστ σέλλερ στην Αμερική, η Τέσα Μπέιλι,  η οποία ζει στο Μονγκ Άιλαν των ΗΠΑ. Τα προηγούμενα βιβλία της «Συνέβη ένα καλοκαίρι», «Στα δίχτυα του έρωτα» και «Μυστικά δική σου» όλα έγιναν μπεστ σέλλερ και το ίδιο προορίζεται να γίνει, όπως φαίνεται, και το τελευταίο της πόνημα με τίτλο «Ραντεβού στη σκηνή». Όλα τα βιβλία της συγγραφέως απευθύνονται στο ευρύ κοινό, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη με τη γρήγορη δράση τους και έχουν εγγυημένα ευχάριστο φινάλε.

Το εν λόγω μυθιστόρημα αποτελεί μία πρωτότυπη ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Μπιτ Ντόκινς και τη Μέλοντι Γκάλαρντ, οι οποίοι είναι τα παιδιά δύο διάσημων γονέων: του αχτύπητου διδύμου των Steel Birds, ένα συγκρότημα το οποίο άφησε εποχή στα μέσα του εικοστού αιώνα, αλλά διαλύθηκε με επώδυνο για τα μέλη του τρόπο. Η Οκτάβια και η Τρίνα, οι αλλοτινές φίλες και συνεργάτιδες ήταν τα μέλη του εν λόγω συγκροτήματος και οι μαμάδες, αντίστοιχα, του Μπιτ και της Μέλοντι.

Τα ονόματα του Μπιτ και της Μέλοντι μοιάζουν να αλληλοσυμπληρώνονται, μιας και στη μουσική ο ρυθμός και η μελωδία είναι τα δύο αδιαχώριστα, όσο και βασικά, συστατικά της. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τα δύο παιδιά τα οποία μεγάλωσαν υπό το φως  μιας διαρκούς δημοσιότητας και απανωτών συνεντεύξεων σχετικά με τις διάσημες μαμάδες τους σε διαφορετικές όμως πόλεις και χωριστά ο ένας από τον άλλον. Αλλά φαίνεται πως ο ένας τελικά προορίζεται για τον άλλον και για να είναι μαζί σε αυ΄τη τη ζωή παρά το γεγονός ότι μεγάλωσαν χωριστά…

Μετά από μία τυχαία συνάντησή τους στην ηλικία των δεκαέξι ετών, ο Μπιτ και  η Μέλοντι θα συναντηθούν ξανά δεκαπέντε χρόνια αργότερα έχοντας αναλάβει μία δύσκολη αποστολή: να επανενώσουν τις μητέρες τους και τις  Steel Birds επάνω στη σκηνή, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, αφού οι αλλοτινές σταρ δεν θέλουν επουδενί ούτε να ακούσουν κάτι τέτοιο. Παράλληλα, ο Μπιτ ζει το δικό του δράμα, αφού πέφτει θύμα ενός στυγνού εκβιασμού ο οποίος έχει να κάνει με καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν της μητέρας του και χρειάζεται απεγνωσμένα τα χρήματα που οι δύο νέοι θα πάρουν αν καταφέρουν να επανενώσουν τις μητέρες τους επί σκηνής. Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, όμως, η αμοιβαία έλξη που θα νιώσουν η Μέλοντι και ο Μπιτ θα είναι αυτή που θα καθορίσει τελικά τις μελλοντικές πράξεις τους…

Η Τέσα Μπέιλι συνθέτει ένα τολμηρό μυθιστόρημα που δεν διστάζει να αφιερώσει αρκετές σελίδες σε τολμηρές ερωτικές σκηνές. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί είναι και αυτό τολμηρό και σύγχρονο. Μπορούμε να πούμε, εν κατακλείδι, ότι το ευκολοδιάβαστο και γρήγορο στον ρυθμό του βιβλίο αυτό, προορίζεται  για να προσελκύσει οπαδούς στον χώρο της ανάγνωσης, ιδίως  από νεαρές ηλικίες, οι οποίες θα απολαύσουν την καθηλωτική και πρωτότυπη αυτή ιστορία.

Γιούλη Γανναδάκη, Μ’ ένα ζευγάρι σαγιονάρες, εκδ. βακχικόν

 

«Υ.Γ Το παρόν είναι προϊόν μυθοπλασίας, φίλε μου Άδωνη. Οποιαδήποτε συσχέτιση  με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, δράκους και τέρατα είναι μία προσπάθεια να ξαναστήσω τον κόσμο μου στον πάτο της ντουλάπας. Εκεί βάζω πάλι τα ανθρωπάκια  και φτιάχνω ένα δικό μου φανταστικό σύμπαν με τις σαγιονάρες ή χωρίς».

 

Η συγγραφέας και οικονομολόγος Γιούλη Γιανναδάκη ζει στην Κρήτη και αρέσκεται να φτιάχνει τις δικές της ιστορίες, παρακολουθώντας σεμινάρια δημιουργικής γραφής, όπως μας λέει στο βιογραφικό της. Το «Μ’ ένα ζευγάρι σαγιονάρες» είναι το πρώτο μυθιστόρημα που εκδίδει.

Πρόκειται για την ιστορία της Όλγας και του Άδωνη. Η Όλγα, με Γαλλίδα μητέρα και στρωμένη μα τελματωμένη συζυγική ζωή θα γνωρίσει τον Άδωνη, έναν άντρα όμορφο, εγωπαθή και νάρκισσο. Οι δυο τους θα δημιουργήσουν μία περίεργη σχέση. Η Όλγα γρήγορα συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πηγαίνει καλά μαζί του. Ο Άδωνης πότε είναι τρυφερός και γλυκός και πότε απότομος και βίαιος. Τελικά θα αποκαλύψει το αληθινό του πρόσωπο και η σχέση τους θα εξελιχθεί σε κακοποιητική. Θα βρει η ίδια τη δύναμη να γλιτώσει και να φύγει μακριά;

 

«Το μόνο που ήθελα είναι να βάλω ένα ζευγάρι σαγιονάρες και να έρθω να σε βρω»

 

Παράλληλα στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1990 η Ισπανή Κριστίνα και ο Άρης που σπουδάζουν εκεί γνωρίζονται και ζουν έναν όμορφο έρωτα.

Όλα αυτά μας τα διηγείται η Όλγα, την πρώτη αυτοβιογραφική ιστορία σε πρώτο ενικό πρόσωπο και τη δεύτερη ως εξωτερικός παρατηρητής και αφηγητής. Θα συναντηθούν άραγε οι τέσσερις μυθιστορηματικοί ήρωες; Ποιον τίτλο θα βάλει στην ιστορία της; Πού σταματά η μυθοπλασία και πού αρχίζει η αλήθεια;

 

«Θα  μπορούσα λοιπόν να έχω οποιονδήποτε τίτλο, όποιον τίτλο ταιριάζει:

Ξυπόλητη

Χωρίς παπούτσια

Μ’ ένα ζευγάρι σαγιονάρες

Και τόσους άλλους».

 

Πρόκειται για ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο με ήρωες αληθοφανείς και με συναισθήματα που διαθέτουν σάρκα και οστά. Είναι όμως αυτόνομοι; Ή η Όλγα κινεί τα νήματα; Τελικά όλα αυτά συνέβησαν στ’ αλήθεια, ή μήπως όχι; Φαινομενικά ο τίτλος του βιβλίου είναι παράταιρος και αταίριαστος κι όμως, τελικά αποτελεί μία σημαντική επωδό στο βιβλίο που επανέρχεται περιοδικά, ένα σημείο αναφοράς.

Η συγγραφέας παίζει με τις λέξεις και επιλέγει να τοποθετήσει στην αρχή κάποιων κεφαλαίων του βιβλίου της κάποιους ορισμούς εννοιών, οι οποίες διαθέτουν κομβική σημασία για την υπόθεση του βιβλίου της: προσωπικότητα, σύνδεση, σύσταση, ισορροπία, Άδωνης, αποκάλυψη, μήνυμα, ευτυχία, πεδίο, ευγνώμων, ενήλικος, Άρης, πυροδότηση.

Συνάμα καταγγέλλει και το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών που τείνει να πάρει μεγάλες διαστάσεις στις μέρες μας.

 

Πέτρος Τατσόπουλος, Το παιδί του διαβόλου, εκδ. Μεταίχμιο

 

Ο συντοπίτης μου και πάντοτε αυτοσαρκαστικός συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος είναι γνωστό ότι αρέσκεται να ταράζει τα νερά και να προκαλεί με την εξόχως δηκτική πένα του. Αν μη τι άλλο, είναι ένας συγγραφέας που ποτέ δεν χαϊδεύει αυτιά και ποτέ δεν υποχωρεί ως προς αυτά που θέλει να μαρτυρήσει με τη γραφίδα του. Δεν θα μας πει δηλαδή όλα όσα θέλουμε να ακούσουμε, αλλά θα καταθέσει με καυστικότητα, χιούμορ και ξεκάθαρη ειρωνεία όλα όσα πιστεύει ότι οφείλουμε να ακούσουμε, κι ας μην μας αρέσουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοαποκαλείται «παιδί του διαβόλου» και καταθέτει ένα αφήγημα με αυτοβιογραφικό, κοινωνικό, αλλά και πολιτικό περιεχόμενο.

Το νέο του πόνημα κατά βάση σχολιάζει την ελληνική επικαιρότητα και όλα τα κακώς κείμενα της χώρας μας, επικεντρωμένος, κυρίως, στο ζήτημα της θρησκευτικής μανίας που έχει πιάσει τους Έλληνες κατά τα τελευταία χρόνια. Οι θρησκόληπτοι, αν μη τι άλλο, δεν θα ευαρεστούν διαβάζοντας το συγκεκριμένο πόνημα, στους οποίους εξάλλου, ο Τατσόπουλος δεν απευθύνεται, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ουδείς από αυτούς πρόκειται να αλλάξει μυαλά διαβάζοντας τα λεγόμενά του. Απευθύνεται, όμως, σε όλους τους σκεπτόμενους λογικά Έλληνες αναγνώστες. Διότι το πόνημά του, είναι η αλήθεια, είναι γραμμένο μέσα στο πνεύμα της απόλυτης λογικής και καταγγέλλει κάθε παραλογισμό που έχουμε αναγκαστεί να ακούσουμε από τους κάθε λογής «ψεκασμένους», ιδίως μετά από το ξέσπασμα της πανδημίας και μετά.

Οφείλω να ομολογήσω ότι, ως άνθρωπος που δεν ασχολούμαι και πολύ με την επικαιρότητα λόγω έλλειψης χρόνου, βρήκα το βιβλίο του ιδιαίτερα διαφωτιστικό και ενημερωτικό. Δεν ήταν, επίσης, λίγες οι φορές που γέλασα με την καρδιά μου με την καυστική του σάτυρα και επίκριση προς όλα τα κακώς κείμενα του τόπου μας, ιδίως στον χώρο της  θρησκείας, της πολιτικής, αλλά και του θεάματος. Ο Τατσόπουλος μοιάζει να επικαλείται στους Θεούς-στους οποίους δεν πιστεύει- προκειμένου να επικρατήσει επιτέλους η λογική στη χώρα μας και να σταματήσει όλη αυτή η νέα μόδα της λατρείας τω απανταχού αγίων και η μανία με τα ιερά λείψανα. Και η αλήθεια είναι-για να πούμε του στραβού του δίκιο-ότι δεν έχει άδικο. Μπορεί κανείς άραγε να πει ότι δεν συνάδει με το πνεύμα της λογικής και του ορθολογισμού ο εμβολιασμός απέναντι σε έναν ιό ή η δίκαιη απαίτηση να χρονολογηθούν με άνθρακα 14 τα υποτιθέμενα ιερά κειμήλια της Ορθοδοξίας με τα οποία η Εκκλησία αποσπά πληθώρα χρημάτων από τους πιστούς της; Δεν είναι αλήθεια ότι το Άγιον Όρος τελεί υπό αυστηρή ρωσική επιρροή και ότι ηγείται των παραθρησκευτικών ομάδων στη χώρα μας; Και τι ακριβώς δείχνει για το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας όλη αυτή η στροφή του κόσμου σε θρησκευτικές σειρές και ταινίες; Ή η τόσο γρήγορη αγιοποίηση του Παΐσιου και η υπερβολική λατρεία που εκδηλώνεται στο πρόσωπό του;  Ότι κι αν πιστεύει προσωπικά ο καθένας μας σχετικά με τα Θεία,  δεν θα μπορέσει παρά να παραδεχτεί το αληθές των παραπάνω ισχυρισμών.

Ο Τατσόπουλος αφηγείται τα τεκταινόμενα, με αφορμή τα δικά του αυτοβιογραφικά στιγμιότυπα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι το συγκεκριμένο πόνημά του αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, τη «συνέχεια» του άλλου καταγγελτικού βιβλίου του με τίτλο «Το όπιο του λαού» που εκδόθηκε το 2021.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, πρόκειται για ένα βιβλίο καυστικό, ειρωνικό και αστείο με τον τρόπο του-πάντοτε δε καλογραμμένο- το οποίο απευθύνεται σε όσους θέλουν να ακούσουν.

Fiona Valpy, To μυστικό της μελωδίας, εκδ. Μίνωας

 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, το οποίο, όμως, είχε πολλές διαφορετικές όψεις. Έτσι και εμείς ως αναγνώστες δεν κουραζόμαστε ποτέ να διαβάζουμε για αυτόν, ιδίως όσοι από εμάς είμαστε λάτρεις του καλού ιστορικού μυθιστορήματος.

Ένα τέτοιο βιβλίο, που δείχνει μία άγνωστη, εν πολλοίς, όψη στο ελληνικό κοινό του πολέμου, είναι και το βιβλίο της Φιόνα Βάλπι, της Αγγλίδας συγγραφέως, στην οποία ανήκει επίσης και το έτερο ιστορικό μυθιστόρημα  «Η αφηγήτρια της Καζαμπλάνκα» (εκδόσεις Μίνωας, 2023). Το βιβλίο αυτό μας δείχνει πως βιώσαν τον πόλεμο στην τόσο μακρινή από τη χώρα μας Σκοτία, σε ένα μικρό ναυτικό ψαροχώρι, το Λοχ Γιου. Το βιβλίο εκθέτει, επίσης, στους αναγνώστες του τις δυσκολίες του ναυτικού πολέμου, τις οποίες βίωσαν οι κάτοικοι εκεί.

Η Φλόρα Γκόρντον είναι μία έφηβη που ζει στο μικρό αυτό χωριό εν έτει 1939. Έχει χάσει τη μητέρα της και ερωτεύεται τον Άλεκ, τον γιο του τοπικού άρχοντα. Ο Άλεκ την ερωτεύεται κι αυτός, αλλά ο πατέρας του έχει αντιρρήσεις  σχετικά με τη σχέση του γιου του με μία κατώτερη κοινωνικά γυναίκα. Παράλληλα, η Φλόρα έχει να ανησυχεί και για το εάν ο αγαπημένος της θα γυρίσει σώος από τις νηοπομπές στις οποίες υπηρετεί κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Θα καταφέρει άραγε η αγάπη τους να ξεπεράσει τις δυσκολίες που ο πόλεμος και η κοινωνία θέτουν στο νεαρό ζευγάρι;

Χρόνια μετά, το 1974, η κόρη της Φλόρας, η τραγουδίστρια Άλεξ θα αναγκαστεί να γυρίσει πίσω στον τόπο καταγωγής της μαζί με τη νεογέννητη κόρη της, έχοντας αφήσει πίσω της μία λαμπρή καριέρα τραγουδίστριας. Η Άλεξ δεν φαίνεται διόλου ενθουσιασμένη με την προοπτική αυτή της επιστροφής της στα πάτρια εδάφη, τα πράγματα όμως θα αποδειχτούν καλύτερα από ότι τα περιμένει. Ιδιαίτερα όταν οι κάτοικοι του χωριού θα φανούν πρόθυμοι να μοιραστούν μαζί της κάποια καλά κρυμμένα μυστικά που αφορούν τη σχέση των γονιών της…

Η Φιόνα Βάλπι δημιουργεί δύο παράλληλες καθηλωτικές ιστορίες σκύβοντας με ενσυναίσθηση πάνω από την ψυχολογία των γυναικών, τόσο των σημερινών που μεγαλώνουν μόνες τους ένα παιδί, όσο και εκείνων που γνώρισαν τις δυσκολίες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Παράλληλα εξετάζει τη σχετικά άγνωστη πτυχή του πολέμου που αφορά τις νηοπομπές που έστελναν οι Σύμμαχοι και ταξίδευαν προς τη Ρωσία φορτωμένα με πολεμοφόδια κάθε είδους. Οι νηοπομπές αυτές ήταν πολύ επικίνδυνες για τους ναύτες των πλοίων αυτών ή των θωρηκτών συνοδείας που ταξίδευαν μαζί με το κονβόι για προστασία και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους από τις γερμανικές επιθέσεις ή από την πρόσκρουση των πλοίων στους πάγους του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού.

Συν τοις άλλοις, παρουσιάζεται γλαφυρά η κοινωνία  ενός μικρού χωριού και  τα ήθη της εποχής κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μεγάλες κοινωνικές διαφορές, αλλά και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες εκείνη την εποχή. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, όμως, έμελλε να αλλάξουν οριστικά και αμετάκλητα μετά από το πέρας του πολέμου. Όλα τα παραπάνω, με φόντο την πανέμορφη σκοτεινιά και μελαγχολία των σκοτσέζικων Χάιλαντς.

Η δυνατή αγάπη, οι δυσκολίες στις σχέσεις των ανθρώπων και η αγωνία για το αύριο δίνουν το παρόν στις κοινωνίες των ανθρώπων σε κάθε εποχή. Και αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στο παρόν πόνημα της Βάλπι, μέσα από τις δύο παράλληλες ιστορίες μάνας και κόρης.

 

Βάσια Τζανακάρη, Γεννιέται ο κόσμος, εκδ. Καστανιώτη

 

 

Μου χαμογελάς και νιώθω σαν να γεννιέται ο κόσμος όλος. Γεννιέσαι εσύ και γεννιέται ο κόσμος όλος. Είσαι δίπλα μου και αγαλλιάζω σαν να γεννιέται ο κόσμος όλος. Γεννιέσαι, γεννιέμαι κα περνούν χιλιάδες μέρες.

Ταιριαστός τίτλος, στ’ αλήθεια, για ένα βιβλίο που εξυμνεί τον έρωτα και τα συναισθήματά του. Διότι το βιβλίο της Βάσιας Τζανακάρη «Γεννιέται ο κόσμος» είναι αυτό ακριβώς: ένα βιβλίο-ύμνος στις χαρές του έρωτα, το οποίο προσπαθεί να περιγράψει με γλαφυρό, ποιητικό και λυρικό τρόπο τα συναισθήματα που τρέφουν οι ερωτευμένοι ο ένας για τον άλλον. Ο λόγος της είναι μεταφορικός και συχνά αλληγορικός και αποτυπώνει κυρίως την  αίσθηση που αφήνει ο έρωτας.

Ο απόλυτος έρωτας. Ο πρώτος χρόνος του έρωτα. Όλοι οι έρωτες στην αρχή τους φαντάζουν μοναδικοί και ονειρεμένοι. Οι ερωτευμένοι δεν μπορούν να ζήσουν λεπτό μακριά ο ένας από τον άλλον. Ο μέχρι πρότινος άγνωστος εκείνος, για σένα, άνθρωπος, γίνεται ευθύς η ανάσα σου, το κέντρο του κόσμου σου.

Πώς ήμασταν πριν γνωρίσουμε τον απόλυτο έρωτα; Πώς ζούσαμε ως τότε λειψοί; Απλά δεν ζούσαμε… Και τι γινόταν εκείνη τη στιγμή αλλού στον κόσμο, εκείνη τη στιγμή που εμείς γνωρίσαμε τον απόλυτο, τον μοναδικό έρωτα της ζωής μας;

Ο φόβος της εγκατάλειψης δηλώνει παρών σε κάθε ερωτευμένο άνθρωπο. Πάνω απ’ όλα , το σημαντικότερο ανάμεσα στους ερωτευμένους είναι η σωματική επαφή, τα χάδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές. Η ζήλια και η κτητικότητα επίσης δίνουν συχνά το παρόν.

Σε τέτοια ερωτικά στιγμιότυπα εστιάζει η Τζανακάρη με το βιβλίο της μέσα από μικρές σύντομες αφηγήσεις που ακολουθούν την αλληλουχία των τεσσάρων εποχών του έτους. Στιγμιότυπα από τις διακοπές του ζευγαριού, από τις ιδιωτικές στιγμές τους στο σπίτι, από τη γνωριμία τους, επιλεγμένα από κάθε εποχή του χρόνου.

Το βιβλίο της Τζανακάρη αποτελεί μία απολαυστική περιήγηση στον πρώτο χρόνο ζωής δύο ερωτευμένων. Όπως οι ερωτευμένοι βυθίζονται ο ένας μέσα στον άλλον, έτσι και εμείς καλούμαστε να  βυθιστούμε στην όμορφη, ποιητική και καλοδουλεμένη γλώσσα των μικρών ερωτικών στιγμιότυπων και-γιατί όχι;- να ερωτευτούμε κι εμείς, αν δεν είμαστε ήδη ερωτευμένοι!

Ένα μικρό αφήγημα-ύμνος στον έρωτα που θα μας υπενθυμίσει και πάλι το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας όταν αυτή αποδίδεται από την πένα έμπειρων συγγραφέων.

 

«Είμαστε μόνοι εδώ. Δεν υπάρχει ανθρωποθόρυβος, δεν υπάρχει κόσμος. Σε κοιτάζω καθώς προπορεύεσασι, τα μαλλιά σου ασημένια στο φως, κι εκείνη την ώρα ξέρω. Βουτάμε, κολυμπάμε αργά ο ένας γύρω από τον άλλον. Είμαστε μόνοι. Από τα χείλια σου γλιστράει η πιο γλυκιά κουβέντα, πέφτει μες στο νερό, την πιάνω προτού βυθιστεί».