Ο συντοπίτης μου και πάντοτε αυτοσαρκαστικός συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος είναι γνωστό ότι αρέσκεται να ταράζει τα νερά και να προκαλεί με την εξόχως δηκτική πένα του. Αν μη τι άλλο, είναι ένας συγγραφέας που ποτέ δεν χαϊδεύει αυτιά και ποτέ δεν υποχωρεί ως προς αυτά που θέλει να μαρτυρήσει με τη γραφίδα του. Δεν θα μας πει δηλαδή όλα όσα θέλουμε να ακούσουμε, αλλά θα καταθέσει με καυστικότητα, χιούμορ και ξεκάθαρη ειρωνεία όλα όσα πιστεύει ότι οφείλουμε να ακούσουμε, κι ας μην μας αρέσουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτοαποκαλείται «παιδί του διαβόλου» και καταθέτει ένα αφήγημα με αυτοβιογραφικό, κοινωνικό, αλλά και πολιτικό περιεχόμενο.
Το νέο του πόνημα κατά βάση σχολιάζει την ελληνική επικαιρότητα και όλα τα κακώς κείμενα της χώρας μας, επικεντρωμένος, κυρίως, στο ζήτημα της θρησκευτικής μανίας που έχει πιάσει τους Έλληνες κατά τα τελευταία χρόνια. Οι θρησκόληπτοι, αν μη τι άλλο, δεν θα ευαρεστούν διαβάζοντας το συγκεκριμένο πόνημα, στους οποίους εξάλλου, ο Τατσόπουλος δεν απευθύνεται, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι ουδείς από αυτούς πρόκειται να αλλάξει μυαλά διαβάζοντας τα λεγόμενά του. Απευθύνεται, όμως, σε όλους τους σκεπτόμενους λογικά Έλληνες αναγνώστες. Διότι το πόνημά του, είναι η αλήθεια, είναι γραμμένο μέσα στο πνεύμα της απόλυτης λογικής και καταγγέλλει κάθε παραλογισμό που έχουμε αναγκαστεί να ακούσουμε από τους κάθε λογής «ψεκασμένους», ιδίως μετά από το ξέσπασμα της πανδημίας και μετά.
Οφείλω να ομολογήσω ότι, ως άνθρωπος που δεν ασχολούμαι και πολύ με την επικαιρότητα λόγω έλλειψης χρόνου, βρήκα το βιβλίο του ιδιαίτερα διαφωτιστικό και ενημερωτικό. Δεν ήταν, επίσης, λίγες οι φορές που γέλασα με την καρδιά μου με την καυστική του σάτυρα και επίκριση προς όλα τα κακώς κείμενα του τόπου μας, ιδίως στον χώρο της θρησκείας, της πολιτικής, αλλά και του θεάματος. Ο Τατσόπουλος μοιάζει να επικαλείται στους Θεούς-στους οποίους δεν πιστεύει- προκειμένου να επικρατήσει επιτέλους η λογική στη χώρα μας και να σταματήσει όλη αυτή η νέα μόδα της λατρείας τω απανταχού αγίων και η μανία με τα ιερά λείψανα. Και η αλήθεια είναι-για να πούμε του στραβού του δίκιο-ότι δεν έχει άδικο. Μπορεί κανείς άραγε να πει ότι δεν συνάδει με το πνεύμα της λογικής και του ορθολογισμού ο εμβολιασμός απέναντι σε έναν ιό ή η δίκαιη απαίτηση να χρονολογηθούν με άνθρακα 14 τα υποτιθέμενα ιερά κειμήλια της Ορθοδοξίας με τα οποία η Εκκλησία αποσπά πληθώρα χρημάτων από τους πιστούς της; Δεν είναι αλήθεια ότι το Άγιον Όρος τελεί υπό αυστηρή ρωσική επιρροή και ότι ηγείται των παραθρησκευτικών ομάδων στη χώρα μας; Και τι ακριβώς δείχνει για το επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας όλη αυτή η στροφή του κόσμου σε θρησκευτικές σειρές και ταινίες; Ή η τόσο γρήγορη αγιοποίηση του Παΐσιου και η υπερβολική λατρεία που εκδηλώνεται στο πρόσωπό του; Ότι κι αν πιστεύει προσωπικά ο καθένας μας σχετικά με τα Θεία, δεν θα μπορέσει παρά να παραδεχτεί το αληθές των παραπάνω ισχυρισμών.
Ο Τατσόπουλος αφηγείται τα τεκταινόμενα, με αφορμή τα δικά του αυτοβιογραφικά στιγμιότυπα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι το συγκεκριμένο πόνημά του αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, τη «συνέχεια» του άλλου καταγγελτικού βιβλίου του με τίτλο «Το όπιο του λαού» που εκδόθηκε το 2021.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, πρόκειται για ένα βιβλίο καυστικό, ειρωνικό και αστείο με τον τρόπο του-πάντοτε δε καλογραμμένο- το οποίο απευθύνεται σε όσους θέλουν να ακούσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.