Λένα Διβάνη, Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης, εκδ. Πατάκη

 

Μία Λένα Διβάνη διαφορετική απ΄ ότι την έχουμε συνηθίσει…

 

Η πολυγραφότατη διδάκτωρ Ιστορίας και συγγραφέας Λένα Διβάνη, επιλέγει αυτή τη φορά να εκδώσει ένα βιβλίο πιο προσωπικό και τρυφερό, ένα βιβλίο που να αφορά και κάποιες ιδιωτικές στιγμές της. Ο λόγος για το «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης», ένα ολιγοσέλιδο μυθιστόρημα στο οποίο πρωταγωνιστεί ένας γάτος ο Ζάχος.

 

Ο Ζάχος μας αφηγείται ο ίδιος την ιστορία του, την ιστορία ολόκληρης της ζωής του κοντά στους ανθρώπους από μία «γατοκεντρική» πλευρά.  Η οποιαδήποτε οπτική μπορεί να είχε  η συγγραφέας ή οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος σχετικά με τον γάτο αυτόν, απουσιάζει ολοκληρωτικά.

 

Ο Ζάχος, όπως καταλαβαίνουμε, υπήρξε ο γάτος της ίδιας της συγγραφέως για ένα διάστημα της ζωής της. Στο βιβλίο η συγγραφέας δεν κατονομάζεται από τον γάτο, αλλά αποκαλείται από αυτόν Δεσποσύνη. Οι αναγνώστες, όμως, καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για τη συγγραφέα, αφού, συν τοις άλλοις,  η Δεσποσύνη στο βιβλίο είναι κι αυτή συγγραφέας στο επάγγελμα.

 

Ο Ζάχος μας αφηγείται, λοιπόν, τη γατίσια ζωή του από την αρχή της ζωής του μέχρι και τον θάνατό του. Ο Ζάχος είναι ένας λευκός και πανέξυπνος γάτος που γεννήθηκε αδέσποτος και, κατόπιν,  επέλεξε ο ίδιος τον άνθρωπο που τελικά τον υιοθέτησε, τη συγγραφέα.

 

Την εποχή που η συγγραφέας-Δεσποσύνη υιοθέτησε τον Ζάχο συζούσε μαζί με τον τότε φίλο της τον Ζίγκυ. Η συγγραφέας δεν διστάζει να εκθέσει στους αναγνώστες, μέσα από τα μάτια του γάτου, ορισμένες πιο προσωπικές στιγμές της και κάποιες όχι τόσο γνωστές πτυχές του χαρακτήρα της. Δεν λένε, εξάλλου, πως οι γάτες είναι οι καλύτεροι φίλοι των συγγραφέων; Δεν έχουν άδικο, απ’ ότι φαίνεται! Κι αυτό διότι μάλλον είναι αλήθεια ότι οι συγγραφείς είναι κάπως ιδιόρρυθμοι στις καθημερινές τους συνήθειες και στη συμβίωση, ακριβώς δηλαδή όπως είναι και μία γάτα κάπως ιδιόρρυθμη και ξεχωριστή.

 

Πρέπει να ομολογήσουμε πως το παρόν πόνημα αν δεν ήταν γραμμένο από τη σκοπιά του ίδιου του γάτου, δεν θα ήταν τόσο επιτυχημένο. Όσοι από εμάς έχουμε γάτα στο σπίτι, έχουμε αναρωτηθεί, άραγε, ποτέ, πως μπορεί να μας βλέπει η γάτα μας;

Παράλληλα, με το παρόν πόνημα, η συγγραφέας αποκαθιστά τις γάτες στο «βάθρο» τους και αναιρεί την κοινή αντίληψη ότι αυτές είναι αναίσθητες και εγωίστριες σε σχέση με τους σκύλους. Το βιβλίο αυτό έρχεται, αντίθετα, για να μας αποδείξει ότι και οι γάτες μπορούν να δεθούν πολύ με τους ανθρώπους και να τους αγαπήσουν βαθιά, σε αντίθεση με την κοινή λαϊκή αντίληψη. Στον Ζάχο δεν αρέσει διόλου να μένει μόνος στο σπίτι, ούτε και στο δωμάτιο…

 

Εν κατακλείδι, το νέο πόνημα της Διβάνη «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης» είναι ένα διαφορετικό και πρωτότυπο πόνημα που θα συγκινήσει  πολλούς αναγνώστες με το αναπάντεχο τέλος του.