Άρης Αλεξανδρής, Τρία επί ψυχής, εκδ. Μεταίχμιο

 

Η άψογη σκιαγράφηση ενός νεκρού ήρωα που στοιχειώνει τους ζωντανούς…

 

            Φίλιππος Κάππα. Αυτός ο ήρωας με το παράξενο όνομα είναι βέβαιο ότι θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη όλων όσων αποφασίσουν να διαβάσουν το μυθιστόρημα του Άρη Αλεξανδρή. Και το παράδοξο σε όλο αυτό είναι ότι δεν πρόκειται καν για έναν ήρωα εν ζωή…

            Ο Φίλιππος Κάππα έχασε τη ζωή του σε τρυφερή εφηβική ηλικία με τρόπο τραγικό, με έναν τρόπο που στοίχειωσε για πάντα τη ζωή της μητέρας του και της Άννι, της παιδικής του φίλης.  Η μητέρα του Φιλίππου Κάππα, ιδιόρρυθμη και εκκεντρική, αναλώνεται, μετά από τον θάνατο του παιδιού της, στο να αναζητεί την αλήθεια με τους πιο παράδοξους και ευφάνταστους τρόπους. Η Άννι, από την άλλη, δέχεται συχνά πυκνά στον ύπνο της τις επισκέψεις του παλιού παιδικού της φίλου και συνεχίζει να αναζητά τον αληθινό της εαυτό, όντας στην κομβική ηλικία μετάβασης των πρώτων «-άντα». Τότε είναι που αποφασίζει να αλλάξει πολλά στη ζωή της, όλα όσα δεν την ευχαριστούν, πρωτίστως η δουλειά και οι αναμνήσεις της…

Η μητέρα της Άννι, μια επίσης ιδιόρρυθμη διασημότητα, μία καλλιτέχνιδα που ζει απομονωμένη σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Η μητέρα του Φιλίππου Κάππα στην Αθήνα που ζει με την ανάμνηση  του γιου της. Και η ίδια η Άννι από την άλλη, πάλι στην Αθήνα, η οποία, παρέα με τους εναπομείναντες παιδικούς της φίλους, τον Μπάντι και τη Δάφνη, περνάει την πρώτη κρίση ηλικίας, την ημέρα των γενεθλίων της.

Το μυθιστόρημα του Άρη Αλεξανδρή είναι στην ουσία ένα ψυχογράφημα με πολλές κοινωνικές προεκτάσεις, πολύ επίκαιρο, αφού ασχολείται κατά κόρον με την ψυχολογία. Με την ψυχολογία μιας νέας κοπέλας που δεν είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της και που θέλει να επουλώσει τα παλιά της τραύματα, αλλά και με την ψυχολογία μίας μητέρας, η οποία πενθεί ακόμη, με τον ιδιόρρυθμο τρόπο της, το νεκρό παιδί της.

Ο Άρης Αλεξανδρής τολμά να θέσει μεγάλες αλήθειες επί τάπητος: πως δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τις ζωές μας, πως είμαστε τελικά όλοι δέσμιοι της κοινωνίας και των «καθώς πρέπει» κανόνων, πως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το σύγχρονο εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά και το ίδιο το κράτος μας, κάθε άλλο παρά καλός είναι, αλλά και πως οι μνήμες των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων μας σημαδεύουν τελικά οριστικά και αμετάκλητα, αλλά και προσδιορίζουν σε μεγάλο βαθμό το είναι μας ως ενήλικες.

Οι χαρακτήρες που δημιουργεί ο Αλεξανδρής στο μυθιστόρημά του είναι πλήρεις από κάθε άποψη: έχουν μια τάση προς την υπερβολή-ίσως λοιπόν δεν είναι και τόσο αληθοφανείς τελικά, έχουν, όμως, και ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο στα μάτια του αναγνώστη από άποψη του παρελθόντος, των κινήσεών τους και της σκιαγράφησης του χαρακτήρα τους. Ο χαρισματικός Φίλιππος Κάππα. Η φλύαρη χωριάτισσα Λέγκω στο Ανατολικό Εύβοιας. Οι κρυψίνοες γείτονες εκεί. Ο ξερόλας- και τελικά γελοίος- Βαν Πίτερς, μία καρικατούρα διευθυντή φροντιστηρίου στην Αθήνα. Η άκρως παράξενη μητέρα του Φιλίππου Κάππα. Η ιδιόρρυθμη καλλιτέχνιδα Τερψιχόρη, η μητέρα της Δάφνης. Ο αγνός Μπάντι, ο πιο συνηθισμένος και ρεαλιστικός, ίσως, χαρακτήρας του βιβλίου. Και, τέλος, η Δάφνη, η νεόπλουτη φίλη των παιδιών.

Στιβαροί χαρακτήρες, δυνατή αφήγηση με πνευματώδη και σπιρτόζικη γραφή, η οποία παρουσιάζει, κάπου κάπου, και έντονη χιουμοριστική διάθεση, αλλά χαρακτηρίζεται, συνάμα, και από ασυνήθιστο βάθος και ωριμότητα. Όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν το νέο μυθιστόρημα ενός πολλά υποσχόμενου λογοτέχνη, ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει τα μέγιστα από λογοτεχνικής απόψεως στα προσεχή έτη.