Χρήστος Μαρκογιαννάκης, Ομέρο, ο κρυφός γιος, εκδ. Ψυχογιός

 

Κι αν η Μαρία Κάλλας είχε έναν γιο με τον Αριστοτέλη Ωνάση;

            Εντάξει, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η Μαρία Κάλλας και ο Αριστοτέλης Ωνάσης δεν είχαν ποτέ αποκτήσει γιο, ή ένα παιδί τελοσπάντων… Τι θα συνέβαινε, όμως, αν πράγματι υπήρχε ένα κρυφός γιος στις ζωές τους, στις ζωές των διάσημων αυτών προσωπικοτήτων του 20^ου αιώνα;

Στην άκρως ενδιαφέρουσα αυτή εικασία προβαίνει ο Κρητικός συγγραφέας Χρήστος Μαρκογιαννάκης στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Ομέρο, ο κρυφός γιος». Και η εικασία αυτή αποδεικνύεται εξαιρετική πρώτη ύλη για τη συγγραφή ενός πολύ συναρπαστικού μυθιστορήματος εναλλακτικής ιστορίας.

Η εναλλακτική ιστορία μας δίνει απαντήσεις σχετικά με το τι θα είχε συμβεί αν ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός είχε λάβει άλλη τροπή από αυτήν που τελικά κατέγραψε η Ιστορία. Για παράδειγμα, τι θα είχε συμβεί αν ο Χίτλερ δεν είχε αυτοκτονήσει στο υπόγειο καταφύγιό του στο Βερολίνο στις 30/4/1945; Ή τι θα είχε συμβεί αν οι Λευκοί είχαν κερδίσει τελικά τους Κόκκινους μετά από τη Ρωσική επανάσταση; Ή αν η εξέγερση των Ορλωφικών στην Ελλάδα το 1770 είχε τελικά πετύχει. Ή, ή, ή…

Ο κατάλογος των «αν» φαντάζει πραγματικά ατέλειωτος. Η εναλλακτική ιστορία δεν έχει αξιοποιηθεί σχεδόν καθόλου ως λογοτεχνικό εφεύρημα στη χώρα μας, σε αντίθεση με το εξωτερικό. Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι μέσω μιας συναρπαστικής  εναλλακτικής ιστορίας μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα μυθιστόρημα με καταιγιστική πλοκή, χωρίς το γεγονός αυτό να αποκλείει ότι μέσα σε αυτό μπορεί να περιέχονται και κάποιες ιστορικές αλήθειες… Για παράδειγμα, το βιβλίο του Μαρκογιαννάκη μπορεί να περιέχει μία βασική θέση που δεν είναι αυτή καθεαυτή αληθινή-ότι υπήρχε, δηλαδή, ένας κρυφός γιος-, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το βιβλίο δεν μπορεί να περιέχει άλλες, πολύ ενδιαφέρουσες όσο και πραγματικές ιστορικές πληροφορίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι πληροφορίες αυτές αφορούν τη ζωή της διάσημης υψιφώνου, τη σχέση της με τον μεγιστάνα Ωνάση, αλλά και πολλές πληροφορίες σχετικά με την άγνωστη καθημερινότητα της Ντίβας και τις τελευταίες της στιγμές.

Επομένως, ο αναγνώστης δεν θα είναι ορθό να θεωρήσει ότι από το εν λόγω βιβλίο δεν θα μάθει πράγματα για τη ζωή του Ωνάση και της Κάλλας. Απεναντίας μάλιστα. Αυτά, λοιπόν, σχετικά με την ιστορική διάσταση του πονήματος. Ας μεταβούμε τώρα στη μυθιστορηματική.

Ο Ομέρο, ο γιος του οποίου η ύπαρξη κρατήθηκε μυστική από όλους, πλην του ίδιου του Ωνάση, μεγαλώνει απομονωμένος, αλλά με αγάπη, με τους θετούς του γονείς, κάπου στη Βόρεια Ιταλία. Όταν μεγαλώσει θα μάθει την πραγματική αλήθεια για την πραγματική καταγωγή του. Και αυτός ακριβώς ο τρόπος διαχείρισης της εν λόγω αλήθειας από μέρους του αποτελεί και την κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος του Μαρκογιαννάκη.

«Οι αλήθειες είναι σκληρές. Η εκ των υστέρων γνώση είναι υπέροχο πράγμα, και πια δεν είμαι βέβαιος πως έπρεπε να έχω επιλέξει να ανακαλύψω τις ρίζες μου. Κανείς δεν πρέπει να είναι απλώς ο γιος  ή η κόρη κάποιου, έτσι δεν είναι; Γιατί ξόδεψα μια ζωή κυνηγώντας την ετερωνυμία, ζώντας μέσω άλλων, αντί να διεκδικήσω τη δική μου προσωπική ταυτότητα; Απ’ την άλλη, δε γινόμαστε όλοι αυτό που είμαστε χάρη, εξαιτίας ή παρά τους γονείς μας;»

Το εν λόγω απόσπασμα μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί το απόσταγμα του βιβλίου αυτού, μαζί με το καίρια ερωτήματα: Ο άντρας κάνει τη γενιά ή η γενιά τον άνδρα; Το όνομα που κουβαλάμε είναι, τελικά, ευλογία ή κατάρα; Κατά πόσον «είμαστε» οι προγονοί μας  ή αυτούσιες οντότητες;

Με τέτοιου είδους ερωτήματα παλεύει και ο συμπαθέστατος ήρωας του βιβλίου, ο Ομέρο, ένας άνθρωπος που δεν έζησε τη ζωή που δικαιούταν να ζήσει, ένα άνθρωπος του οποίου η ύπαρξη κρατήθηκε κρυφή ακόμα και από την ίδια του τη μητέρα… Θα μπορέσει να ανακαλύψει, εν τέλει, τον πραγματικό του εαυτό μέσα από την αναζήτηση της αληθινής του ταυτότητας;