Μαργαρίτα Στ. Κοντού, Το Μαριουλάκι, εκδ. Βακχικόν

 

 

 

            Η συγγραφέας Μαργαρίτα Στ. Κοντού κατάγεται από το όμορφο κυκλαδίτικο νησί της Μυκόνου και έχει να παρουσιάσει μακρά εμπειρία ενασχόλησης τόσο με την εικαστική τέχνη και τη λογοτεχνία. Έχει εκδώσει μέχρι τώρα έξι ποιητικές συλλογές, αλλά και μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Περιστέρια από πέτρα». «Το Μαριουλάκι» είναι η πρώτη της νουβέλα και αποτελεί τη συνοπτική αφήγηση της ζωής μιας έφηβης από το νησί της Μυκόνου που μεγαλώνει και ενηλικιώνεται ως ψυχοκόρη στο σπίτι μιας μεγαλοκυρίας των Αθηνών κατά την ταραγμένη δεκαετία 1936-1945. Η κοπέλα αυτή είναι το αποκαλούμενο ως «Μαριουλάκι» του τίτλου, η Μαρία δηλαδή.

 

«Κοίταζε σχεδόν μαγεμένη. Τα παιδικά της μάτια είχαν μείνει εκστατικά πάνω σ’ εκείνη τη βιτρίνα και το περιεχόμενό της. Δεν ήταν βιτρίνα καταστήματος, αλλά πολυτελές έπιπλο από ξύλο μαόνι, το πρώτο που είδε όταν μπήκε στο ψηλοτάβανο σπίτι, με τον αρχοντικό του αέρα να αντανακλάται παντού. Εκεί, στις πορσελάνινες κούκλες αγκιστρώθηκε η παιδική της φαντασία. Διψασμένη».

 

Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει ένα φτωχόπαιδο από την επαρχία ερχόμενο στο σπίτι ενός μεγαλοαστού στην πρωτεύουσα τη δεκαετία του 1930 και με αυτήν ακριβώς επιλέγει να ξεκινήσει την αφήγηση του βιβλίου της η συγγραφέας.  Τότε οι κοινωνικές, οικονομικές και ταξικές διαφορές ήσαν ακόμη μεγαλύτερες μεταξύ της ελληνικής επαρχίας και της πρωτεύουσας και ο κόσμος του σπιτιού της κυρίας Θάλειας πρέπει να φάνταζε πραγματικά μαγικός και εξωτικός στα μάτια της μικρής Μαρίας. Η κυρία Θάλεια ήταν μία άγαμη γυναίκα σαράντα πέντε περίπου ετών, η οποία εργαζόταν ως δημοσιογράφος στην τότε Αθήνα της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Η μικρή Μαρία θα βιώσει όλες τις δυσκολίες της ταραγμένης δεκαετίας του 1936-1945 κοντά στη κυρία Θάλεια: μεταξική δικτατορία, γερμανική κατοχή,  ελληνικός εμφύλιος, μεταπολεμική Ελλάδα.

Η αφήγηση της Κοντού είναι απλή, επιδερμική, δίχως συναισθηματικές εξάρσεις. Ακροβατεί δε διαρκώς ανάμεσα στο ειδικό και στο γενικό, αφού επιλέγει να παρουσιάσει τόσο μεμονωμένα στιγμιότυπα από τη ζωή της Μαρίας κοντά στην κυρία Θάλεια, αλλά και ευρύτερα κοινωνικά γεγονότα από την ελληνική ιστορία.  Οι γειτόνισσες της κυρίας Θάλειας, η πρώην δασκάλα χορού, κυρία Τερψιχόρη, κι η Ευτέρπη, πρώην υψίφωνος στη Λυρική σκηνή παίζουν και αυτές τον ρόλο τους στην αφήγηση κοντά στα κεντρικά πρόσωπα της νουβέλας, μαζί με τον Σταύρο, τον αγαπητικό της Μαρίας και την έτερη άτυχη ψυχοκόρη μιας γειτόνισσας της κυρίας Θάλειας.

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα ανάλαφρο και ευκολοδιάβαστο βιβλίο, παρά τη σκοτεινή εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η υπόθεσή του, με έντονο το στοιχείο της περιγραφικότητας και της διακειμενικότητας.