Μπορεί το πιο διάσημο έργο του Έσσε να μην είναι η «Γερτρούδη»,- για κάποιους είναι ο
«Σιντάρτα» για κάποιους άλλους «Ο λύκος της στέπας και για κάποιους έτερους ο «Ντέμιαν». Αυτό όμως
δεν σημαίνει ότι η «Γερτρούδη» δεν είναι ένα εξαιρετικό έργο, κάτι που ισχύει εξάλλου για το σύνολο των
πονημάτων του διάσημου νομπελίστα συγγραφέα. Συν τοις άλλοις, στη «Γερτούρδη» θα παρατηρήσει ο
αναγνώστης μία μοναδική σύζευξη μεταξύ λογοτεχνίας και τέχνης. Σπάνια η λογοτεχνία μιλάει με τέτοια
όμορφα λόγια για τη φύση της τέχνης και για το χάσμα μεταξύ καλλιτέχνη και δημιουργού.
Κεντρικός ήρωας και αφηγητής είναι στο έργο αυτό ένας βιολιστής και συνθέτης, ο Κουν.
Πρόκειται για έναν μάλλον χολερικό, μελαγχολικό και αρκετά ιδιαίτερο άνθρωπο. Η ζωή του θα
σημαδευτεί από την αναπηρία που θα αποκτήσει ως νέος εξαιτίας ενός ατυχήματος. Αυτό θα του αφήσει
μία μόνιμη αναπηρία στο αριστερό του πόδι. Έτσι όταν αυτός θα ερωτευθεί την όμορφη Γερτρούδη, αυτή
εύκολα θα τον αγνοήσει για τον καλύτερό του φίλο, το ταλαντούχο αστέρι της όπερας, τον επίσης πολύ
ιδιαίτερο, εκρηκτικό και εξωστρεφή χαρακτήρα Χάινριχ Μούοτ. Η Γερτρούδη, θα παντρευτεί τελικά τον
Μούοτ, όμως, δεν θα ευτυχήσει σε αυτόν τον γάμο καθώς το ταίριασμα των εντελώς διαφορετικών
χαρακτήρων τους θα αποδειχτεί αδύνατο.
Πριν από όλα αυτά, όμως, ο Έσσε μας αφηγείται με μεγάλη μαεστρία ολόκληρη την πορεία του
Κουν, αφενός προς την ενηλικίωση, αλλά και, αφετέρου, προς την υστεροφημία από έναν μάλλον μέτριο
βιολιστή, σε έναν διάσημο και πολλά υποσχόμενο συνθέτη. Το αποκορύφωμα της καριέρας του θα
αποδειχθεί η σύνθεση μιας όπερας στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο Μούοτ.
Η φιλία. Ο έρωτας. Η σχέση μας με τους γονείς μας. Το σοκ που επιφέρει ο θάνατος των γονέων
μας. Η έμπνευση στην τέχνη. Η διάσταση καλλιτέχνη και δημιουργού. Η ανωνυμία και η
αναγνωρισιμότητα και η διαχείριση της τελευταίας. Ο γάμος. Η γέννηση της τέχνης. Ολα τα παραπάνω
είναι θέματα που θίγει ο Έσσε με μαεστρία στο πιο καλλιτεχνικό και μουσικό από όλα τα βιβλία του.
Το φινάλε θα είναι απρόβλεπτο. Στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας συμβάλλει, επίσης,
η πρωτοπρόσωπη γραφή με την εξομολογητική διάθεση, αφού ο συγγραφέας επιμένει ιδιαιτέρως,
αφενός, στην ανάλυση των συναισθημάτων του ήρωά του, αλλά και στην έκθεση των ιδεών του περί
τέχνης και ανθρώπινων σχέσεων. «Πραγματική δημιουργία σημαίνει μοναξιά» γράφει ο Έσσε στο βιβλίο
του και φαίνεται να το εννοεί.
Έν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν πρωτίστως οι μουσικοί και οι
λάτρεις του Έσσε και της γερμανικής κλασικής λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.