Genki Kawamura, Μην ξεχάσεις τα λουλούδια, εκδ. Μίνωας

 

 

Ένα μυθιστόρημα για τη νέα μάστιγα του 21^ου αιώνα

 

«Παλιά, το είδος μας δεν είχε καμία ελπίδα να επιζήσει ως τα πενήντα. Μόλις το όριο αυτό ξεπεράστηκε, άρχισαν να εμφανίζονται οι καρκίνοι. Τώρα που καταφέρνουμε να τους καταπολεμήσουμε και να αυξήσουμε το προσδόκιμο ζωής, έπεσε πάνω μας το αλτσχάιμερ… Ύστερα από κάθε νίκη, η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει μια νέα απειλή»

 

Το παραπάνω απόσπασμα εμπεριέχει την παραδοχή μιας δυσάρεστης μεν, αλλά μεγάλης, δυστυχώς, αλήθειας: ότι πολλοί από εμάς, καθώς γερνάμε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη νέα φοβερή μάστιγα του 21^ου αιώνα: του Αλτσχάιμερ, της αρρώστιας που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι… Πρόκειται για μία ασθένεια της οποίας τα αίτια δεν έχουν αποσαφηνιστεί και προσδιοριστεί ακόμη, ενώ θεραπεία που να εξαλείφει τη νόσο δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, υπάρχουν διαθέσιμα μόνο φάρμακα που καθυστερούν μονάχα, κάπως, την εξέλιξή της.

Όσοι από εμάς έχουν ζήσει από κοντά γονιό, παππού, γιαγιά ή κάποιον συγγενή που να πάσχει από τη νόσο, μπορούν να βεβαιώσουν ακράδαντα ότι η συγκεκριμένη ασθένεια είναι πολύ δύσκολη, τόσο για αυτόν που τη βιώνει ο ίδιος, όσο και για τον περίγυρό του.

Η μάστιγα λοιπόν, αυτή είναι επόμενο να κάνει και την εμφάνισή της στον χώρο της λογοτεχνίας, όπου πολλοί συγγραφείς, τόσο Έλληνες όσο και ξένοι, προσπαθούν να αποδώσουν λογοτεχνικά τις παραμέτρους και τις επιπτώσεις της τρομερής αυτής ασθένειας. Σε αυτού του είδους τη λογοτεχνία ανήκει και το μυθιστόρημα του νεαρού Ιάπωνα συγγραφέα Γκένκι Καγουαμούρα με τίτλο «Μην ξεχάσεις τα λουλούδια», το οποίο έχει μεταφερθεί επίσης και στον κινηματογράφο.

Το βιβλίο επικεντρώνεται ανάμεσα στη σχέση μίας μάνας που πάσχει από τη νόσο του αλτσχάιμερ και στον γιο της που ετοιμάζεται να γίνει πατέρας. Αυτή είναι η Γούρικο και ο Ιζούμι που κατοικούν στη σύγχρονη Ιαπωνία, στην περιοχή του Τόκιο.

Η αφήγηση κινείται ανάμεσα στο παρελθόν, στις αναμνήσεις από το μεγάλωμα του Ιζούμι από τη Γιούρικο, και στο σήμερα, όταν η νόσος έχει κάνει την εμφάνισή της δυσκολεύοντας τη ζωή τόσο της Γιούρικο όσο και του Ιζούμι.

«Η Γιούρικο μονάχη, καθισμένη σε μια κούνια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Τα συμπτώματα της αρρώστιας ήταν ήδη ορατά. Μα γιατί δεν την είχε πάει αμέσως στο νοσοκομείο; Γιατί; Εξακολουθούσε να αναρωτιέται όταν έφτασε μπροστά στο παρκάκι, όπου η κούνια, άδεια αυτή τη φορά, παράδερνε στον άνεμο».

Τις τύψεις που ένιωθε ο Ιζούμι για τη μη έγκαιρη διάγνωση της νόσου θα τις έχουν νιώσει οπωσδήποτε και όσοι αναγνώστες έχουν εμπειρία από τη νόσο σε δικούς τους. Αυτοί, επομένως, είναι και εκείνοι που θα ταυτιστούν με τα συναισθήματα που νιώθει ο Ιζούμι που χάνει σταδιακά έναν δικό του άνθρωπο. Όλα αυτά έως ότου η μητέρα του περάσει από όλα τα στάδια της νόσου και φτάσει μέχρι τον θάνατο: αρχικά ψιλοξεχνάει πραγματάκια. Ύστερα αυτά που ξεχνάει είναι μεγαλύτερα και πιο σοβαρά- πολλές φορές δε και επικίνδυνα για τη σωματική της ακεραιότητα. Ακολούθως θυμάται μόνο τα παλιά από τη ζωή της. Μετά χάνεται στον δρόμο. Στη συνέχεια ξεχνάει να κάνει βασικά πράγματα για τη φροντίδα του εαυτού της. Και τέλος, ξεχνάει τον ίδιο της τον γιο… Τότε είναι που ο Ιζούμι θα αναγκαστεί, με βαριά καρδιά, να καταφύγει στη λύση του ιδρύματος ως το πικρό τέλος…

Ενδιαφέρον εφεύρημα στην αφήγηση του βιβλίου είναι και το ημερολόγιο της Γιούρικο, που ανακαλύπτει ο Ιζούμι και στο οποίο η ίδια αφηγείται πως γνώρισε τον πατέρα του Ιζούμι και κάποια ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από τη ζωή της ως νέα. Κατά τα άλλα, αυτή η συνεχιζόμενη εναλλαγή «παρελθόν-παρόν» στο βιβλίο είναι και εκείνη που δίνει τη γοητεία στο βιβλίο. Ο Γιούρικο αναρωτιέται για το νόημα της σχέσης του με τη μητέρα του και θα ανακαλύψει, προτού να είναι αργά, όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που απομένουν στη σχέση τους…

Lucinda Riley, Το κρυμμένο κορίτσι, εκδ. Διόπτρα

 

 

Η Ιρλανδή συγγραφέας Lucinda Riley που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα μετά από άνιση μάχη με την επάρατη νόσο είναι κυρίως γνωστή στο ελληνικό κοινό από την οκταλογία της με τίτλο «Οι κόρες των αστεριών», μία έξυπνη και πρωτότυπη μυθιστορηματική σύλληψη σε συνέχειες που ταξίδεψε τους αναγνώστες σε όλη την υφήλιο.

Ο γιος της Lucinda, Harry Whittaker ήταν αυτός που είχε αναλάβει να τελειώσει και να τελειοποιήσει το όγδοο και τελευταίο βιβλίο της σειράς προτού αυτό εκδοθεί. Έκτοτε, ο Harry ανέλαβε να επιμεληθεί και να τροποποιήσει, ενδεχομένως, και άλλα νεανικά πονήματα της μητέρας του με σκοπό να εκδοθούν τώρα, post mortem δηλαδή.

Ένα από τα νεανικά έργα της Lucinda, γραμμένο πριν από το 2000, είναι αυτό το οποίο εκδόθηκε και μεταφράστηκε προσφάτως στην ελληνική γλώσσα, το μυθιστόρημα με τίτλο «Το κρυμμένο κορίτσι» και είναι αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ σήμερα. Αν και οπωσδήποτε η γραφή της Lucinda σε αυτό το μυθιστόρημα δεν έχει κατακτήσει ακόμη την ωριμότητα που απέκτησε η συγγραφέας σε μεταγενέστερα έργα της, εντούτοις, διακρίνουμε και σε αυτό την άκρως χαρισματική ικανότητα της συγγραφέως να δημιουργεί συναρπαστικές μυθιστορίες, πάντοτε βασισμένες σε ιστορικό υπόβαθρο, με έντονες ανατροπές και άφθονη φαντασία στην εξέλιξη της υπόθεσης. Επομένως, το βιβλίο της αυτό γίνεται το ιδανικό ανάγνωσμα για το καλοκαίρι για όσους αναγνώστες επιλέγουν να διαβάζουν μυθιστορήματα με καθηλωτική πλοκή.

Το βιβλίο αυτό μας ξεναγεί σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους: τον κόσμο της «γκλαμουριάς», από τη μία, τον κόσμο δηλαδή της πασαρέλας, της μόδας και του χλιδάτου τρόπου ζωής των μοντέλων, αλλά και τον κόσμο της φρίκης, από την άλλη, τον κόσμο, δηλαδή, των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, των γκέτο και του Ολοκαυτώματος.

Η δόμηση της υπόθεσης βασίζεται σε καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά του παρελθόντος και στην παραδοχή ότι το DNA μας παίζει οπωσδήποτε κάποιον ρόλο σε αυτό που γινόμαστε μεγαλώνοντας. Έτσι λοιπόν, παρουσιάζονται δύο ιστορίες παράλληλα και εναλλασσόμενα στο βιβλίο, μία μεταξύ των ετών 1938-1945 και μία μεταξύ του 1960 και του 1992.

Η μία ιστορία είναι η ιστορία της Λίας, μίας πανέμορφης κοπέλας με καταγωγή από το μέρος των αδελφών Μπροντέ της Αγγλίας, το Γιόρκσαϊρ. Η Λία θα βρεθεί από εκεί που δεν το περιμένει στα σαλόνια της πασαρέλας και θα γνωρίσει μεγάλη δόξα ως παγκοσμίου φήμης μοντέλο. Τέσσερις άντρες θα τη διεκδικήσουν στη ζωή της: ο Μπρετ, ο γιος ενός επιχειρηματία που φιλοδοξεί να γίνει ζωγράφος, ο Κάρλο, ο διάσημος Ιταλός σχεδιαστής μόδας, ο Μάιλς, ο οικογενειακός γνωστός που εργάζεται ως φωτογράφος και ο Άντονι, ο γλυκός ώριμος μεγαλοεπιχειρηματίας. Από αυτούς ένας θα την αγαπήσει με πάθος, ένας άλλος με κτητικότητα, ένας άλλος με αληθινή αγάπη και ένας άλλος με διαστροφή.

Και μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα, υπάρχει και η καλά κρυμμένη οικογενειακή ιστορία της Μιράντα και της ζωγράφου Ρόζας, δύο γυναικών που σχετίζονται με τη Λία. Η ιστορία αυτή, όμως, δεν είναι διόλου ρόδινη, αλλά κρύβει μέσα της μεγάλο πόνο, δύσκολα βιώματα στην Τρεμπλίνκα, φανατικούς ναζί δολοφόνους και, πάνω απ’ όλα, μία μεγάλη αδελφική αγάπη.

Η Riley καταφέρνει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο και αν περιπλέξει τις ζωές όλων των χαρακτήρων που δημιουργεί και να μας παρουσιάσει συγχρόνως τον αδυσώπητο και άκρως ανταγωνιστικό χώρο του μόντελινγκ και του κινδύνου που κρύβει για όσους ασχολούνται με αυτόν, τον χώρο της άνετης ζωής, των επιχειρηματιών και των πλουσίων, τον μοναχικό κόσμο των ζωγράφων, τον φρικτό κόσμο του Ολοκαυτώματος και του μίσους, αλλά και της αγάπης και των συγκρούσεων που ανακύπτουν στους κόλπους μίας οικογένειας.

Irene Vallejo, Κάποιος μίλησε για εμάς, εκδ. Μεταίχμιο

 

 

Κάποιος από το παρελθόν μίλησε για εμάς σήμερα… Κάποιος βίωσε στο παρελθόν, στη μακρινή αρχαιότητα καταστάσεις παρόμοιες με τις δικές μας σήμερα και μας μεταφέρει τις εμπειρίες του…

Αυτό πρεσβεύει, εν ολίγοις, η Ισπανίδα συγγραφέας Ιρένε Βαγέχο στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Κάποιος μίλησε για εμάς» και υπότιτλο «Συμβουλές για το μέλλον από το παρελθόν».

            Η Ιρένε Βαγέχο σπούδασε Κλασική Φιλολογία και είναι συγγραφέας πολλών μυθιστορημάτων, παιδικών βιβλίων και δοκιμίων, όπως και άρθρων στον Τύπο. Στην Ελλάδα είναι γνωστή από το έτερο έργο της για την κλασική αρχαιότητα με τίτλο «Πάπυρος: η περιπέτεια του βιβλίου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα».

Το τωρινό της πόνημα, μικρό όσο και ευκολοδιάβαστο, αποτελούμενο από 221 σελίδες, αποτελεί μία συλλογή μικρών αυτοτελών κειμένων της μίας σελίδας, στα οποία η συγγραφέας αναλύει ποικίλα θέματα και βρίσκει αναλογίες της σημερινής εποχής με την κλασική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα. Τα θέματα αυτά αφορούν ετυμολογίες λέξεων, άγνωστα σε εμάς και καμιά φορά αστεία περιστατικά από τη μακρινή αρχαιότητα, αλλά και ανθρώπινες συμπεριφορές, οι οποίες βλέπουμε, τελικά, ότι είναι ίδιες με τις σημερινές. Διότι, εν τέλει, δεν έχουν αλλάξει τόσα πολλά πράγματα από παλιά, σε σχέση με σήμερα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους.

Η Ιστορία, πρεσβεύει η Βαγέχο, δεν είναι μία γραμμική διαδικασία, αλλά ένας συνεχής και άχρονος διάλογος. Στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται αυτούσια η ομιλία της Βαγέχο στα εγκαίνια της Έκθεσης Βιβλίου στη Φρανκφούρτη, στις 18 Οκτωβρίου του 2022. Σε αυτήν η συγγραφέας ουσιαστικά αποδίδει φόρο τιμής στους μεταφραστές, οι οποίοι κάνουν τις εθνικές λογοτεχνίες παγκόσμιες με το έργο τους. «Η ιστορία της Λογοτεχνίας», γράφει η Βαγέχο, «είναι επίσης γεμάτη εξορίες. Μία άλλη μορφή μεθοριακής ζωής. Οι συγγραφείς- χωρίς τους αναγνώστες τους, απαγορευμένοι στην πατρίδα τους-εξαρτώνται από τις μεταφράσεις, για να ανακτήσουν εκείνη την αδιαπραγμάτευτη πατρίδα που την αποτελούν οι αναγνώστες».  Το έργο των μεταφραστών είναι άκρως σημαντικό, επομένως, διότι καθιστά προσιτό το έργο πολλών συγγραφών σε όλη την υφήλιο.

Από το βιβλίο της μαθαίνουμε ότι οι άνθρωποι παλαιότερα είχαν τις ίδιες ανησυχίες με εμάς και έκαναν, πολλές φορές, τα ίδια λάθη με σήμερα. Μία καλή ματιά στο παρελθόν, επομένως, μπορεί να μας δώσει πολλές χρήσιμες συμβουλές σχετικά με ανθρώπινες συμπεριφορές και διαχείριση καταστάσεων.

Γνωρίζετε, άραγε, ότι ένα εκατομμύριο περίπου φωτογραφίες selfie ανεβαίνουν καθημερινά στο διαδίκτυο; Ότι η πρώτη γυναίκα που δίδαξε σε πανεπιστήμιο έζησε το 1508 στην Ισπανία; Ότι κερδοσκοπία ακινήτων υπήρχε και στην αρχαία Ρώμη; Ή ότι η νοσταλγία για την πατρίδα είναι ψυχική νόσος και ονομάζεται  «το σύνδρομο του Οδυσσέα»; Δούρειος ίππος ονομάζεται σήμερα το κακόβουλο λογισμικό των υπολογιστών, άλλη μία περίπτωση όπου μία σύγχρονη ονομασία οφείλει το όνομά της στο παρελθόν.

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Ο Σιμωνίδης μας έλεγε ότι και η τύχη παίζει τον ρόλο της, ο Μάρκος Αυρήλιος ότι η επιθετικότητα είναι στην πραγματικότητα αδυναμία και ο Περικλής ανέλυε από παλιά τις προϋποθέσεις ενός καλού ηγέτη. Και πόσοι ακόμη είπαν πράγματα που θα μας θυμίσουν το σήμερα.

Εν κατακλείδι, το εν λόγω πόνημα μπορεί να αναγνωσθεί και αποσπασματικά και προτείνεται σε αναγνώστες κάθε ηλικίας ως ανάλαφρο ανάγνωσμα, το οποίο, όμως, θα μας μάθει αρκετά πράγματα που δεν γνωρίζαμε.

Kristin Hannah, Στην πρώτη γραμμή, εκδόσεις Κλειδάριθμος

 

Πώς να μιλήσεις για ένα βιβλίο που θα θυμάσαι για όλη σου τη ζωή; Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν διαβάσει βιβλία της Kristin Hannah,όσοι, όμως, το έχουν κάνει είμαι βέβαιη πως θα συμφωνήσουν μαζί μου πως τα βιβλία της συγκεκριμένης συγγραφέως είναι βιβλία που τα θυμόμαστε για μια ζωή.  Και αυτό διότι, εκτός από την καταιγιστική δράση που περιέχουν, πάντοτε τα βιβλία της διάσημης αυτής Αμερικανίδος συγγραφέως θίγουν σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και γεννούν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης μία πληθώρα έντονων συναισθημάτων στους αναγνώστες. Συν τοις άλλοις, όλα της τα βιβλία χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό στην αποτύπωση των διαφόρων καταστάσεων που βιώνουν οι ήρωες, αλλά και οι χαρακτήρες της είναι απλοί, καθημερινοί και απολύτως ανθρώπινοι, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του και σε καμία περίπτωση εξωραϊσμένοι.

Τα θέματα που έχουν απασχολήσει την Kristin Hannah σε πολλά βιβλία της είναι οι γυναίκες και το θέμα της ισότητας, ο πόλεμος και οι επιπτώσεις του στους επιζώντες, η απώλεια και το πένθος,  ο έρωτας στον γάμο, τα προβλήματα της εφηβείας και των νέων και οι περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων.

Στο προτελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Οι γυναίκες» η συγγραφέας είχε ασχοληθεί με τον πόλεμο του Βιετνάμ, με τις γυναίκες που υπηρέτησαν σε αυτόν ως νοσοκόμες, αλλά και με τα σωματικά και ψυχολογικά τραύματα που βαρύνουν τους επιζώντες.

Έτσι και στο τελευταίο της πόνημα  με τίτλο «Στην πρώτη γραμμή», η Kristin Hannah ασχολείται με έναν ακόμα πόλεμο της σύγχρονης εποχής, και μάλιστα ακόμη πιο πρόσφατο: τον πόλεμο στο Ιράκ, έναν πόλεμο με τον οποίο η λογοτεχνία δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, ίσως και εξαιτίας της χρονικής εγγύτητας που παρουσιάζει με το έτος που διανύουμε.

Κεντρική ηρωίδα είναι και πάλι, όπως και στο βιβλίο «Οι γυναίκες», μία γυναίκα. Όχι νεαρή, όμως, ετούτη τη φορά, ούτε νοσοκόμα, αλλά μία γυναίκα οικογενειάρχισσα, μητέρα και πιλότος ελικοπτέρων Black Hawk, γύρω στα σαράντα. Η γυναίκα αυτή είναι η Τζολίν Ζαρκάδη, μία γυναίκα με δύσκολη παιδική ηλικία που αποφάσισε να καταταγεί στον στρατό κατά την ενηλικίωσή της. Εκεί βρήκε μία νέα οικογένεια και μία καρδιακή φίλη, την Τάμι, η οποία είναι και εκείνη πιλότος ελικοπτέρων της Εθνικής Φρουράς, όπως και η Τζολίν.

Οι δύο φίλες θα δημιουργήσουν οικογένεια και τα σπίτια τους θα είναι δίπλα δίπλα σε ένα  νησάκι κοντά στο Σιάτλ της πολιτείας Ουάσινγκτον. Η Τάμι έχει ένα αγόρι στο κατώφλι της εφηβείας, τον Σεθ, ενώ η Τζολίν δύο κόρες, την δωδεκάχρονη Μπέτσι και την τετράχρονη Λούλου. Και ενώ ο Καρλ, ο άντρας της Τάμι μοιάζει συμφιλιωμένος με το γεγονός ότι έχει συνδέσει τη ζωή του με μία στρατιωτικίνα, ο Μάικλ, ο άντρα της Τζολίν, αντιθέτως, ως επιτυχημένος δικηγόρος, αντιμετωπίζει με μεγάλο σκεπτικισμό και αποστασιοποίηση το γεγονός ότι η γυναίκα του υπηρετεί την πατρίδα και είναι μάλιστα αφοσιωμένη σε αυτήν και εξοικειωμένη με έννοιες όπως τιμή, χρέος και αυτοθυσία.

Μετά από δώδεκα χρόνια κοινής ζωής, ο γάμος τους περνάει κρίση, μια κρίση που οφείλεται εν μέρει στις φθορές που επιφέρουν οι κοινές υποχρεώσεις και η καθημερινότητα σε όλα τα ζευγάρια, αλλά και στο πένθος στο οποίο έχει βυθιστεί ο Μάικλ μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα. Όταν, όμως, η Τζολίν θα κληθεί να υπηρετήσει στον πόλεμο στο Ιράκ, τότε όλα θα αλλάξουν. Ο Μάικλ θα αναγκαστεί να αναλάβει υποχρεώσεις που δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να φέρει εις πέρας ως τότε με τα παιδιά του, ενώ η Τζολίν θα βιώσει τη φρίκη του πολέμου μαζί με την κολλητή της την Τάμι. Όταν επιστρέψει δεν θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος, ούτε σωματικά, αλλά ούτε και ψυχικά. Θα μπορέσει να κάνει μία νέα αρχή με την οικογένειά της, ή θα είναι για όλους τους πολύ αργά;

«Πόλεμος σημαίνει να βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς- που αγαπάς αληθινά και βαθιά-να διαμελίζονται δίπλα σου. Είναι να βλέπεις ένα πόδι να κείτεται στο χαντάκι και να το παίρνεις για να το βάλεις σε μια σακούλα, γιατί δεν πρέπει να μείνει πίσω κανένας άνθρωπος- και κανένα ανθρώπινο μέλος. Είναι η σκοτεινή νύχτα της ψυχής. Δεν υπάρχει πρώτη γραμμή του μετώπου εκεί. Ο πόλεμος βρίσκεται ολόγυρά τους, κάθε μέρα, όπου και να πάνε. Κάποιοι το χειρίζονται καλύτερα από τους άλλους. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά γνωρίζουμε το εξής: το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί με ασφάλεια αυτού του είδους τη σφαγή, την αβεβαιότητα και τον τρόμο. Απλώς δεν μπορεί. Κανένας δεν επιστρέφει ίδιος από τον πόλεμο».

Η Kristin Hannah, θίγει με ακραίο ρεαλισμό και γενναιότητα  το θέμα της ΔΜΣ, τη Διαταραχή του Μετατραυματικού Στρες, που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους που γυρίζουν από τον πόλεμο και καταγγελία το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις συνήθως μεριμνούν πλημμελώς για το ζήτημα αυτό, αφήνοντας ένα σωρό επιζώντες να οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή μετά από την επιστροφή τους στην πατρίδα.  Συγχρόνως ανατέμνει τα προβλήματα ενός σύγχρονου γάμου με ευαισθησία, καθώς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι και τις δυσκολίες των γονιών να τις χειριστούν. Θίγει επίσης τις προκαταλήψεις που αντιμετωπίζει στην κοινωνία μία γυναίκα στρατιωτικός, ακόμη και σήμερα.

Τη μετάφραση πραγματοποιεί η Χριστίνα Σωτηροπούλου, μεταφέροντας με άψογο τρόπο την άφθονη πρόζα του πρωτότυπου έργου, αλλά και αποδίδοντας υπέροχα τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών στην ελληνική γλώσσα. Εν ολίγοις, η Kristin Hannah στα καλύτερά της!- όπως πάντοτε άλλωστε!

Ντενίς Μάινα, Τρεις φωτιές, εκδ. Βακχικόν

 

Πόσο συχνά διαβάζουμε ιστορικά μυθιστορήματα για την περίοδο της Ιταλικής Αναγέννησης; Και μάλιστα υπό τη  μορφή ιστορικής και μυθιστορηματικής μονογραφίας, όπως το «Τρεις φωτιές» της Ντενίς Μάινα, για το οποίο θα μιλήσουμε εδώ.

Η Ντενίς Μάινα κατάγεται από τη Σκωτία και, εκτός από συγγραφέας, είναι και παρουσιάστρια τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων. Έχει γράψει ως τώρα δεκαεννέα μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και graphic novels. Το «Τρεις φωτιές», όμως, είναι το πρώτο από τα πονήματά της που μεταφράζεται στην ελληνική γλώσσα, εδώ από τη  Μαρία Νεφέλη-Ταμία. Μέσα σε 132 μόλις σελίδες η Ντενίς Μάινα καταφέρνει να μας παρουσιάσει με αναλυτικό τρόπο όλη την πορεία της ζωής του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα, του πολιτικού και θρησκευτικού συντηρητικού ηγέτη της Φλωρεντίας που έζησε από το 1452 ως το  1498. Ποιος, όμως ήταν αυτός ο άνθρωπος ο οποίος δεν δίστασε να εναντιωθεί σε κάθε μορφή εξουσίας της εποχής του, δηλαδή στον Πάπα και στην πανίσχυρη οικογένεια των Μεδίκων; Η Μάινα αναλαμβάνει να φωτίσει όλες τις πτυχές της ζωής και  της δράσης του με τρόπο μυθιστορηματικό, χωρίς αυτό να σημαίνει, πάντως, ότι το βιβλίο της στερείται ιστορικής ακρίβειας.

Η αφήγηση ξεκινάει από την ανάποδη: αρχικά ο αναγνώστης βρίσκεται στη Μεγάλη αίθουσα του Παλάτσο ντέλλα Σινιορία της Φλωρεντίας, όπου, την Τετάρτη 18 Απριλίου του 1498 ο Σαβοναρόλα μετά από βασανιστήρια, ομολόγησε την ενοχή του. Αλλά πώς μετά από τόσον καιρό που ο Σαβοναρόλα απολάμβανε την εξουσία και την αποδοχή του φλωρεντινού λαού κατέληξε να βρεθεί αντιμέτωπος με την επιβολή της θανατικής ποινής;

Ο Σαβοναρόλα, μετά από μία έντονη ερωτική απογοήτευση που είχε το 1470 στράφηκε στον μοναχισμό και, εγκαταλείποντας τις νομικές σπουδές του, συνέχισε να σπουδάζει θεολογία και φιλοσοφία. Κατάφερε να στρέψει την οργή του φλωρεντινού λαού ενάντια στον Πάπα και τους Μεδίκους και να γίνει το όνομά του συνώνυμο του συντηρητισμού και το σκοταδισμού, ιδίως μετά από την πυρά που άναψε στις 7 Φεβρουαρίου του 1497 και έκαψε βιβλία, έργα τέχνης, μουσικά όργανα, αλλά και κάθε λογής σύνεργα καλλωπισμού και της γυναικείας ματαιοδοξίας, όπως καθρέπτες για παράδειγμα. Αυτή η φωτιά αποκλήθηκε «Πυρά της Ματαιοδοξίας».

Όμως, ο ίδιος αυτός ο λαός που τόσο τον είχε στηρίξει στις συντηρητικές επιλογές του, τελικά κουράστηκε από την ασκητική ζωή που αυτός επέβαλε και στράφηκε τελικά εναντίον του. Έτσι φτάσαμε στη σύλληψη, στον άγριο βασανισμό του, στον απαγχονισμό του και στο κάψιμό του στην πυρά μαζί με άλλους δύο «αιρετικούς» καλόγερους στις 23 Μαΐου 1498.

Η αφήγηση της Μάινα είναι εκείνη του εξωτερικού παρατηρητή. Νιώθουμε, καθώς διαβάζουμε ,ότι η ίδια η συγγραφέας είναι εκεί και τον παρατηρεί κατά τη διάρκεια της ζωής του, δίχως να κατακρίνει και να υπεραναλύει τις πράξεις του. Σε αυτό που στέκεται μόνο κατά την αφήγησή της είναι τα συναισθήματά του και οι σκέψεις του.

Η Μάινα ρίχνει μία σύγχρονη ματιά στο σπουδαίο αυτό ιστορικό γεγονός, προσφέροντάς μας, παράλληλα, και μία πολύ καλή ματιά στην Φλωρεντία της Αναγέννησης και βρίσκοντας αναλογίες με τη σύγχρονη εποχή. Είναι χαρακτηριστικό το ότι το βιβλίο της τελειώνει με τα παρακάτω λόγια: «Οι σπίθες από τις φωτιές του εξακολουθούν να καίνε. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο απόηχος του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα».