Ένα μυθιστόρημα για τη νέα μάστιγα του 21ου αιώνα
«Παλιά, το είδος μας δεν είχε καμία ελπίδα να επιζήσει ως τα πενήντα. Μόλις το όριο αυτό ξεπεράστηκε, άρχισαν να εμφανίζονται οι καρκίνοι. Τώρα που καταφέρνουμε να τους καταπολεμήσουμε και να αυξήσουμε το προσδόκιμο ζωής, έπεσε πάνω μας το αλτσχάιμερ… Ύστερα από κάθε νίκη, η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει μια νέα απειλή»
Το παραπάνω απόσπασμα εμπεριέχει την παραδοχή μιας δυσάρεστης μεν, αλλά μεγάλης, δυστυχώς, αλήθειας: ότι πολλοί από εμάς, καθώς γερνάμε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη νέα φοβερή μάστιγα του 21ου αιώνα: του Αλτσχάιμερ, της αρρώστιας που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι… Πρόκειται για μία ασθένεια της οποίας τα αίτια δεν έχουν αποσαφηνιστεί και προσδιοριστεί ακόμη, ενώ θεραπεία που να εξαλείφει τη νόσο δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί, υπάρχουν διαθέσιμα μόνο φάρμακα που καθυστερούν μονάχα, κάπως, την εξέλιξή της.
Όσοι από εμάς έχουν ζήσει από κοντά γονιό, παππού, γιαγιά ή κάποιον συγγενή που να πάσχει από τη νόσο, μπορούν να βεβαιώσουν ακράδαντα ότι η συγκεκριμένη ασθένεια είναι πολύ δύσκολη, τόσο για αυτόν που τη βιώνει ο ίδιος, όσο και για τον περίγυρό του.
Η μάστιγα λοιπόν, αυτή είναι επόμενο να κάνει και την εμφάνισή της στον χώρο της λογοτεχνίας, όπου πολλοί συγγραφείς, τόσο Έλληνες όσο και ξένοι, προσπαθούν να αποδώσουν λογοτεχνικά τις παραμέτρους και τις επιπτώσεις της τρομερής αυτής ασθένειας. Σε αυτού του είδους τη λογοτεχνία ανήκει και το μυθιστόρημα του νεαρού Ιάπωνα συγγραφέα Γκένκι Καγουαμούρα με τίτλο «Μην ξεχάσεις τα λουλούδια», το οποίο έχει μεταφερθεί επίσης και στον κινηματογράφο.
Το βιβλίο επικεντρώνεται ανάμεσα στη σχέση μίας μάνας που πάσχει από τη νόσο του αλτσχάιμερ και στον γιο της που ετοιμάζεται να γίνει πατέρας. Αυτή είναι η Γούρικο και ο Ιζούμι που κατοικούν στη σύγχρονη Ιαπωνία, στην περιοχή του Τόκιο.
Η αφήγηση κινείται ανάμεσα στο παρελθόν, στις αναμνήσεις από το μεγάλωμα του Ιζούμι από τη Γιούρικο, και στο σήμερα, όταν η νόσος έχει κάνει την εμφάνισή της δυσκολεύοντας τη ζωή τόσο της Γιούρικο όσο και του Ιζούμι.
«Η Γιούρικο μονάχη, καθισμένη σε μια κούνια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Τα συμπτώματα της αρρώστιας ήταν ήδη ορατά. Μα γιατί δεν την είχε πάει αμέσως στο νοσοκομείο; Γιατί; Εξακολουθούσε να αναρωτιέται όταν έφτασε μπροστά στο παρκάκι, όπου η κούνια, άδεια αυτή τη φορά, παράδερνε στον άνεμο».
Τις τύψεις που ένιωθε ο Ιζούμι για τη μη έγκαιρη διάγνωση της νόσου θα τις έχουν νιώσει οπωσδήποτε και όσοι αναγνώστες έχουν εμπειρία από τη νόσο σε δικούς τους. Αυτοί, επομένως, είναι και εκείνοι που θα ταυτιστούν με τα συναισθήματα που νιώθει ο Ιζούμι που χάνει σταδιακά έναν δικό του άνθρωπο. Όλα αυτά έως ότου η μητέρα του περάσει από όλα τα στάδια της νόσου και φτάσει μέχρι τον θάνατο: αρχικά ψιλοξεχνάει πραγματάκια. Ύστερα αυτά που ξεχνάει είναι μεγαλύτερα και πιο σοβαρά- πολλές φορές δε και επικίνδυνα για τη σωματική της ακεραιότητα. Ακολούθως θυμάται μόνο τα παλιά από τη ζωή της. Μετά χάνεται στον δρόμο. Στη συνέχεια ξεχνάει να κάνει βασικά πράγματα για τη φροντίδα του εαυτού της. Και τέλος, ξεχνάει τον ίδιο της τον γιο… Τότε είναι που ο Ιζούμι θα αναγκαστεί, με βαριά καρδιά, να καταφύγει στη λύση του ιδρύματος ως το πικρό τέλος…
Ενδιαφέρον εφεύρημα στην αφήγηση του βιβλίου είναι και το ημερολόγιο της Γιούρικο, που ανακαλύπτει ο Ιζούμι και στο οποίο η ίδια αφηγείται πως γνώρισε τον πατέρα του Ιζούμι και κάποια ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από τη ζωή της ως νέα. Κατά τα άλλα, αυτή η συνεχιζόμενη εναλλαγή «παρελθόν-παρόν» στο βιβλίο είναι και εκείνη που δίνει τη γοητεία στο βιβλίο. Ο Γιούρικο αναρωτιέται για το νόημα της σχέσης του με τη μητέρα του και θα ανακαλύψει, προτού να είναι αργά, όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που απομένουν στη σχέση τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.