Δεκαοκτώ περιπτώσεις, δεκαοκτώ διηγήματα που αποτελούν στιγμιότυπα από τις ζωές δεκαοκτώ πολύ διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων ανασύρει ο συγγραφέας Γιώργος Βογιατζάκης από το «γραφείο ιδεών» του κου Καββαδία. Η ιδέα προέρχεται από το ομώνυμο διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη σχετικά με το μυθιστορηματικό πρόσωπο του κου Καββαδία.
Ο συγγραφέας αναφέρει στην εισαγωγή του ότι ανακάλυψε τυχαία στο γραφείο του κου Καββαδία τον φάκελο των ιδεών και αυτά που διάβασε μας τα παραθέτει ως καταγραφή δεκαοκτώ ιστοριών. Γράφει συγκεκριμένα:
«Τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα αρκετές φορές. Δέθηκα με τους πρωταγωνιστές τους και άρχισα να τις αφηγούμαι νοερά, μπαίνοντας κυριολεκτικά στους εκάστοτε ρόλους: πριν με πάρει ο ύπνος, όταν ήμουν μόνος στο αυτοκίνητο, περιμένοντας το μετρό. Το φανταστικό μου ακροατήριο αποτελούσε ο Κ. Καββαδίας, ο πατέρας μου, ο εαυτός μου σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών, όπως και μερικοί ακόμη περαστικοί (ανοίγοντας τον κύκλο). {…} Κατέγραψα τις ιστορίες σε νέες σελίδες Α4, σαν μία προσπάθεια να διατηρηθούν στις μνήμες, όσο ασήμαντες κι αν μοιάζουν, ανάμεσα σε αυτές που γράφουν την ιστορία».
Πρόκειται για ιστορίες ρεαλιστικές, οι οποίες ασχολούνται, κατά κύριο λόγο, με τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, τον έρωτα, τον γάμο, τα συζυγικά προβλήματα και το πώς βλέπει ο ένας τον άλλον μέσα σε μία σχέση. Όλα τα διηγήματα αφήνουν τον αναγνώστη με την αίσθηση του μετέωρου, αφού το τέλος του συχνά είναι κάπως απότομο, απρόσμενο, αλλά αμφίσημο κάποιες φορές. Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι εξομολογούνται τις ζωές τους στον κο Καββαδία και αυτός καταγράφει τα στιγμιότυπά τους ήθελαν να πραγματοποιήσουν μία κατάθεση ψυχής, όπως μας λέει και ο συγγραφέας στο παρακάτω απόσπασμα:
«Του άνοιγαν εύκολα την καρδιά τους, ενώ η επίσκεψη για να ζητήσουν μία ιδέα ήταν σε πολλές περιπτώσεις πρόφαση. Η ανάγκη της εξομολόγησης ήταν μεγαλύτερη από την ίδια την «ιδέα» για την οποία αρχικά τον είχαν επισκεφθεί, τουλάχιστον ορισμένοι. Αυτό το συμπέρασμα είχα βγάλει, κρίνοντας από τη φύση των ιστοριών. Κουβέντα στην κουβέντα λυνόταν η γλώσσα τους, ή ίσως και να τους ψάρευε εκείνος. Γιατί όχι; Να ήταν- ή να έγινε στην πορεία- ένα είδος συλλέκτη ιστοριών. Να έβρισκε εκείνους που ήταν διαθέσιμοι να βγάλουν τα εσώψυχά τους ή που θέλουν να ξαναζήσουν μια στιγμή στη ζωή τους διηγώντας την και διανθίζοντάς την με διάφορα επινοημένα στοιχεία. Δεν είναι και τόσο σπάνιο είδος ανθρώπου όλοι αυτοί».
Αυτό ακριβώς, είναι, επομένως, το βιβλίο αυτό. Μία συλλογή προσωπικών βιωμάτων, προσωπικών στιγμών που αποτυπώνεται στον χωροχρόνο. Το πρώτο διήγημα αφορά ένα γκροτέσκο στιγμιότυπο από τη συζυγική ζωή του αντισυνταγματάρχη πεζικού Καραδημητρίου Ηλία, ο οποίος έχει μία διαφωνία με τη γυναίκα του. Μια γυναίκα ταξιδεμένη από την Αμερική φλερτάρει ξεδιάντροπα με το αγόρι της στρουμπουλής αφηγήτριας στο δεύτερο διήγημα, που τυχαίνει να είναι και ξαδέλφη της. Ακολούθως, εξιστορείται μια αναστάτωση που φέρνει σε ένα ζευγάρι ένα γράμμα που παραδίδεται κατά λάθος στο σπίτι τους. Μία πράξη εκδίκησης για έναν χωρισμό αφορά την περίπτωση νούμερο τέσσερα, ενώ μία υποτιθέμενη πράξη απιστίας ταλανίζει ένα ζευγάρι στην πέμπτη περίπτωση. Πως ο γάμος και η καθημερινότητα σκοτώνουν τον έρωτα είναι το θέμα του επόμενου διηγήματος. Ένας άντρας, η νυν και όλες οι πρώην του, ένας παλιός έρωτας που αναβιώνει, ένας μονόλογος μιας γυναίκας που ψάχνει σύντροφο και ένας πλακατζής άνθρωπος που προσπαθεί να διασκεδάσει το τραγικό τέλος μιας σχέσης του είναι τα θέματα των παρακάτω περιπτώσεων στο βιβλίο. Ακολούθως, ένας νεαρός με αυστηρό μπαμπά προσπαθεί να μάθει τρομπέτα, ενώ μετά θα παρακολουθήσουμε τις γυναικοσυζητήσεις τριών παντρεμένων ανδρών. Ένα ζευγάρι αφηγείται ο ένας στον άλλο τα όνειρα και τους εφιάλτες του, ένα λαϊκό ζευγάρι βρίσκεται ξαφνικά καλεσμένο σε ένα κοσμικό πάρτι της καλής κοινωνίας της Αθήνας, αυτά είναι τα κεντρικά θέματα των παρακάτω διηγημάτων του βιβλίου. Εν συνεχεία παιδευόμαστε σχετικά με το εάν είναι τελικά τόσο δύσκολο να ταΐσει κανείς έναν πεισματάρη παπαγάλο που όλο δημιουργεί προβλήματα, βλέπουμε από κοντά μία δύσκολη συγκατοίκηση νύφης και πεθεράς και διαβάζουμε για έναν κύριο να αναπολεί παλιές στιγμές της ζωής του σε μία παλιά φωτογραφία που κάποιος λείπει. Τέλος, ένας θεατής της ζωής την παρακολουθεί από τα μετόπισθεν και αναρωτιέται γιατί δεν είναι αυτός ο πρωταγωνιστής.
Δεκαοκτώ πολύχρωμα στιγμιότυπα βγαλμένα κατευθείαν από τη ζωή, δεκαοκτώ ενσταντέ γραμμένα με μεράκι, έμπνευση και ρεαλισμό αποτελούν το βιβλίο του Γιώργου Βογιατζάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.