Γρηγόρης Ε. Παντελόγλου, Η μαθητεία των προέδρων, εκδ. Οσελότος

 

 

Ένα βιβλίο, ένα μυθιστόρημα διαπλεκόμενων, που απεικονίζει παραστατικότατα τις  διαμάχες και τα τερτίπια της εξουσίας στη χώρα μας γράφει ο Γρηγόρης Ε. Παντελόγλου, γεννημένος στη Σάμο το 1963 με τίτλο «Η μαθητεία των Προέδρων».

Ο Παντελόγλου είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης και έχει γράψει το ιστορικό βιβλίο «Το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Κατοχή και στον Εμφύλιο-Οι παραμορφωτικές συλλογικές συνειδήσεις της κοινωνικής μας ιστορίας στη δεκαετία του 1940». Έχει συγγράψει επίσης ένα λογοτεχνικό βιβλίο με τίτλο «Ζήσε ΤΩΡΑ! Γλυκό μου… ΡΕ!». Το μυθιστόρημά του «Η μαθητεία των Προέδρων» αποτελεί τη δεύτερη λογοτεχνική του προσπάθεια.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που κοιτάζει πίσω από τις κουρτίνες των μεγάλων οργανισμών, των Υπουργείων και όλων των θεσμών της Δημόσιας Διοίκησης, μία κραυγή αποδοκιμασίας στον τρόπο που λειτουργεί το σύγχρονο κράτος στην Ελλάδα. Η διαφθορά, η ανοργανωσιά και όλα τα κωμικοτραγικά της ελληνικής διοίκησης παρουσιάζονται-και καταγγέλλονται εμμέσως σε όλο τους το μεγαλείο. Ο αληθινός πρωταγωνιστής του βιβλίου δεν είναι άλλος από τον περίφημο «Οργανισμό», τον οποίο δημιουργεί ο συγγραφέας μέσα σε ένα κλίμα μαγικού ρεαλισμού. Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς είναι ο «Οργανισμός εναλλασσόμενης κομματικής βιοποικιλότητας και μαθητείας κομματικών και συμπαθούντων στελεχών» αυτός:

«Ο Οργανισμός, ως δημιούργημα του κομματικού κράτους, αποτελούσε έναν μόνιμο θρόνο για την ενθρόνιση- με τάξη παρόμοια της εκκλησιαστικής- των κομματικών στελεχών του. Σαν μορφή κληρονομικού κομματικού αξιώματος που λαμβάνεται δικαιωματικά και με σκοπό την απόκτηση εμπειρίας, που θα τη μετέφεραν «ανδρωμένοι», στη συνέχεια, στα υπόλοιπα πόστα διαχείρισης της εξουσίας».

Μία κάποια ασάφεια, επομένως μπορεί να θεωρείται δεδομένη, όπως και η απλή σκιαγράφηση-και όχι η εμβάθυνση- των χαρακτήρων- όχι όμως και η διάχυτη ειρωνεία και σατυρική διάθεση στο κείμενο. Αυτή η τάση αποτυπώνεται και στα ονόματα, όπως σε αυτό του νέου Προέδρου του Οργανισμού, του κυρίου Λάζαρου Νυσταζόπουλου-εύλογοι οι συνειρμοί για τον νέο Πρόεδρο που θα μας φέρουν στον νου την κλασική, πλέον, ταινία του «Μαυρογιαλούρου» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.

Ουσιαστικά υπόθεση με κανονική ροή και αξιοσημείωτα συμβάντα δεν υπάρχει στο βιβλίο. Ο συγγραφέας παρακολουθεί απλώς τις πράξεις, τα μαλλιοτραβήγματα, τις δολοπλοκίες και τα «χτυπήματα κάτω από τη ζώνη» των ανθρώπων του Οργανισμού-και κατ’ επέκταση για μας, της εξουσίας.

Ο συγγραφέας δεν συμπαθεί τους ήρωές του. Η αποδοκιμασία του για αυτούς εκφράζεται διαρκώς μέσα από τα πεπραγμένα που τους βάζει να εκτελούν και μέσα από τις ατάκες που βάζει ο ίδιος στο στόμα τους. Η σκληρότητα χαρακτηρίζει την πένα του και μία ωμή ρεαλιστική απεικόνιση των πράξεων όλων αυτών των υποτιθέμενα χαρισματικών Προέδρων, μέσα σε ένα λογοτεχνικό κλίμα, όμως, μαγικού ρεαλισμού. Διότι, φυσικά, όλα αυτά που περιγράφει ο Παντελόγλου μπορεί να μην υπάρχουν κατ’ αληθινή αντιστοιχία στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά εύκολα κάποιος θα σκεφθεί πολλούς παρόμοιους οργανισμούς στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

«Ο ηγέτης χρειάζεται να έχει υπομονή, ανεκτικότητα, ν’ αναλύει τα δεδομένα και να ερευνά τη λεπτομέρεια του έργου του. Να μην ασκεί μόνο αρνητική κριτική που φέρνει έριδες και αρνητική διάθεση». Έτσι πρέπει να είναι ο ηγέτης, σύμφωνα με τον συγγραφέα, αλλά και με τους διεφθαρμένους εργαζόμενους του Οργανισμού, που προσπαθούν να κατατοπίσουν τον νέο Πρόεδρο στα καθήκοντά του.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πολιτικό λιβελλογράφημα που απεικονίζει με σαφήνεια τις παθογένειες του σύγχρονου πολιτικού συστήματος στη χώρα μας.