Ροδρίγο Γκαρσία, Αποχαιρετισμός στον Γκάμπο και τη Μερσέδες, εκδ. Ψυχογιός

 

Ένας τρυφερός αποχαιρετισμός ενός γιου στους γονείς του

 

«Το να γράφεις για τον θάνατο αγαπημένων προσώπων είναι μάλλον τόσο παλιό όσο η ίδια η γραφή, κι όμως η ροπή μου προς αυτό κάνει αμέσως το στομάχι μου να δεθεί κόμπος».

 

            Πώς είναι, άραγε, να ζεις με έναν διάσημο πατέρα, να είσαι ο γιος του Νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών; Την απάντηση σε αυτή μας την απορία αναλαμβάνει να δώσει ο Ροδρίγο Γκαρσία, ο μεγαλύτερος από τους δύο γιους του «Γκάμπο» μέσα σε από τα πιο τρυφερά, συγκινητικά και ευκολοδιάβαστα βιβλία που θα διαβάσετε ποτέ.

Το παρόν πόνημα δεν είναι μία βιογραφία του μεγάλου Γκάμπο, εντούτοις περιέχει αρκετά βιογραφικά στοιχεία για τη ζωή και τις συνήθειες του μεγάλου συγγραφέα. Το παρόν πόνημα του Ροδρίγο είναι αυτό ακριβώς που μας λέει ο τίτλος του, ένας «αποχαιρετισμός στον Γκάμπο και τη Μερσέδες», ένα σπαραχτικό χρονικό των τελευταίων ημερών του μεγάλου Νομπελίστα συγγραφέα που απεβίωσε στην Πόλη του Μεξικού το 2014 σε ηλικία 87 ετών.

Όσο ο Ροδρίγο έγραφε αυτό το βιβλίο  ταλαντευόταν ανάμεσα στις δύο ταυτότητες που ο πατέρας του είχε για τον ίδιο: εκείνη του διάσημου συγγραφέα και εκείνη του αγαπημένου γονιού. Και η αλήθεια είναι ότι και εμείς καθώς διαβάζουμε το πόνημά του, αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στις δύο θεάσεις του Γκάμπο. Διότι μπορεί για εμάς να ήταν ένας μαγικός ταξιδευτής, μέσα από τα βιβλία του οποίου ταξιδέψαμε πολλάκις στη Λατινική Αμερική και στον υπέροχο μυθιστορηματικό κόσμο του, αλλά για τον Ροδρίγο και για τον αδελφό του ο Γκάμπο δεν ήταν μόνο ένας διάσημος συγγραφέας. Ήταν ο άνθρωπος που θύμωνε αν τον ξυπνούσες απότομα, ο άνθρωπος που συμβούλευε τους γιους του, ο άνθρωπος που λάτρευε τη γυναίκα του τη Μερσέδες, αλλά δεν δίσταζε, συγχρόνως, να φλερτάρει και με όποια νεαρή γυναίκα έπεφτε στον δρόμου του, ο άνθρωπος που έγραφε με αφοσίωση κάθε πρωί ως το μεσημέρι, αλλά και ο άνθρωπος που διέθετε άφθονο χιούμορ στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Πέρα, όμως, από τη διάσταση της διάσημης πλευρά του πατέρα, το βιβλίο που γράφει ο γιος του θα μπορούσε να ανήκει και σε οποιοδήποτε τέκνο που αποφασίζει να αποχαιρετίσει τους γονιούς του. Διότι όταν φτάνουμε στη μέση ηλικία και οι γονείς μας ζουν, βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Η απώλειά τους, και ειδικότερα η απώλεια και του δεύτερου εν ζωή γονιού μας σηματοδοτεί για μας ένα ορόσημο, ένα σημείο χωρίς επιστροφή, ένα σημείο παραδοχής ότι και εμείς οι ίδιοι έχουμε μεγαλώσει πλέον αρκετά και είμαστε αρκετά κοντά σε αυτό που ονομάζουμε τέλος της πορείας μας.

«Τώρα είμαι σχεδόν στην ηλικία που ήταν ο πατέρας μου όταν τον ρώτησα τι σκέφτεται τα βράδια, αφού σβήσει τα φώτα. Όπως και αυτός, δεν ανησυχώ ακόμη πολύ, αλλά έχω επίγνωση του χρόνου. Προς το παρόν, είμαι ακόμη εδώ και τους σκέφτομαι{τους γονιούς μου}».

Αυτό μας καταθέτει από καρδιάς ο Ροδρίγο στο τέλος του βιβλίου του, έχοντας πλήρη επίγνωση της απολυτότητας του θανάτου και του αναπότρεπτου γεγονότος ότι κάθε μέρα της ζωής μας που περνάει μας φέρνει πιο κοντά σε αυτόν.

Τρυφερή και συγκινητική, ρομαντική και αυθόρμητη, εκ βαθέων και ειλικρινής, η εξομολόγηση αυτή του γιου του μεγάλου συγγραφέα θα είναι ένα βιβλίο που θα θυμόμαστε για καιρό.