Νέλλη Σπαθάρη, Το νησί και ο Πέρα κόσμος, εκδ. Ελκυστής

 

Ένα δυστοπικό αφήγημα, αινιγματικό και μυστηριώδες, το οποίο προσφέρει άφθονη τροφή για σκέψη και φιλοσοφικό στοχασμό υπογράφει η Νέλλη Σπαθάρη, πτυχιούχος της Ελληνικής και της Γαλλικής Φιλολογίας, με σπουδές επίσης στους τομείς της Λαογραφίας, της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, καθώς και της Κοινωνικής και Οικονομικής Ιστορίας. Η Νέλλη Σπαθάρη έχει συγγράψει ως τώρα δύο μυθιστορήματα, έναν τόμο διηγημάτων και τρεις νουβέλες, στην οποία συμπεριλαμβάνεται το πιο πρόσφατο πόνημά της με τίτλο «Το Νησί και ο Πέρα κόσμος».

 

Τον δρόμο που χάραξε ο Τζορτζ Όργουελ και ο Άλντους Χάξλεϋ, τον δρόμο δηλαδή του δυστοπικού μυθιστορήματος στα όρια της επιστημονικής φαντασίας, είναι αλήθεια ότι τον ακολούθησαν πολύ συγγραφείς. Η Νέλλη Σπαθάρη μας προσκαλεί κι εμάς να μεταβούμε με το πόνημά της σε ένα φανταστικό Νησί στη μέση του πουθενά σε χρόνο απροσδιόριστο, στο οποίο οι άνθρωποι κυβερνώνται από μία Αόρατη Αρχή και υπόκεινται σε κάθε λογής απαγορεύσεις. Ο πολιτισμός είναι εντελώς απών από τις ζωές των ανθρώπων που χουν εκεί και μόνο μέλημά τους είναι η επιβίωση. Όπως και να ’χει, οι άνθρωποι που ζουν εκεί δεν φαίνεται να ζητούν και πολλά άλλα από τη ζωή τους πέρα από στέγη και τροφή, που εξασφαλίζονται με την εργασία.

 

«Τελικά, τι είχαν αυτοί οι άνθρωποι και δεν αντιδρούσαν; Είχαν ένα σπίτι; Ναι. Είχα εργασία; Ναι. Είχαν τροφή; Ναι. Είχαν ρούχα; Ναι. Αυτά τα σπίτια, τα πολύχρωμα για να δίνουν, τάχα, χαρά στην ατμόσφαιρα του υποβαθμισμένου χώρου. Αυτή την εργασία, την προκαθορισμένη από άλλους χωρίς καμία σύνδεση με όνειρα και δημιουργικότητα. Αυτή την τροφή, που δεν είχε τη διακύμανση των γευστικών επιθυμιών του ανθρώπου. Αυτά τα ρούχα, τα πανομοιότυπα που δεν διαχώριζαν τους ανθρώπους ανάλογα με τη διάθεση, το γούστο, την προσωπικότητα, ακόμα και την κοινωνική θέση, αλλά με προκαθορισμένο λογότυπο- τα γράμματα-ανάλογα με τον ρόλο του καθενός στην κοινωνία».

 

Σε αυτόν τον αλλοπρόσαλλο κόσμο φτάνει μια μέρα ένας άνθρωπος, ανώνυμος, απροσδιόριστης ηλικίας. Ο άνθρωπος αυτός απουσίαζε από τη Νησί για τριάντα ολόκληρα χρόνια και τα βρίσκει πλέον όλα αλλαγμένα εκεί. Έρχεται στο Νησί με την πρόθεση να επισκεφθεί τους τάφους των γονιών του, χωρίς να ξέρει, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο δεν είναι πλέον επιτρεπτό. Σε αυτή την απάνθρωπη, ψυχρή και υπολογιστική κοινωνία τον περιμένουν, εξάλλου, πολλές εκπλήξεις.

 

Πώς θα αντιδρούσε ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να υποτάσσεται και να υπακούει σε ένα τέτοιο ολοκληρωτικό σύστημα; Η συγγραφέας, όπως μας περιγράφει στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου της, μας συστήνει μία ιδεαλιστική οργάνωση της κοινωνίας, μια οργάνωση που κοιτάζει το σύστημα και όχι τον άνθρωπο, με αφετηρία σε όλο αυτό ένα δοκίμιο του συγγραφέα Γουίλιαμ Γκόλντινγκ για το έργο του «Ο Άρχοντας των μυγών».

Επομένως, πρόκειται για μία νουβέλα η οποία διαβάζεται μεν γρήγορα, αλλά προσφέρεται και για πολλαπλές αναγνώσεις, εφόσον θέτει πολλά αναστοχαστικά και φιλοσοφικά ζητήματα.

Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα,Μίμης Πλέσσας, Ποιος το ξέρει…, εκδ. Μίνωας

 

 

Τις εμπειρίες της ζωής της πλάι στον μεγάλο συνθέτη Μίμη Πλέσσα καταθέτει η σύζυγός του Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα στο βιογραφικό πόνημά της με τίτλο «Μίμης Πλέσσας, ποιος το ξέρει…». Η έκδοση περιλαμβάνει και ορισμένες ανέκδοτες φωτογραφίες από το αρχείο της συγγραφέως. Η Λουκίλα έχει επιμεληθεί πολλαπλώς τόσο το υλικό λευκωμάτων και βιογραφιών του συνθέτη, όσο και το μουσικό έργο του συνθέτη γενικότερα. Η Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα είναι γνωστή και από το πλήθος των εκπομπών της στην Ελληνική Ραδιοφωνία σχετικά με το ελληνικό τραγούδι.

 

Η αφήγηση ξεκινά από τη στιγμή της γνωριμίας του συνθέτη με τη Λουκίλα στις 13 Δεκεμβρίου του 1986. Από εκεί κι έπειτα η Λουκίλα αρχίζει την επισκόπηση της ζωής του συνθέτη από τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια μέχρι και τη σημερινή εποχή. Εντούτοις, οφείλουμε να πούμε ότι δεν πρόκειται για μια απλή βιογραφική γραμμική εξιστόρηση, αλλά περισσότερο για μια αφήγηση επικεντρωμένη σε κάποια επιλεγμένα στιγμιότυπα από τη ζωή του συνθέτη.

 

Πολλοί από τους αναγνώστες, αναμφίβολα, θα γνωρίζουν πολλά από τα τραγούδια του Πλέσσα, την αγάπη του για το τζαζ πιάνο, τις βραβεύσεις του και τις ταινίες για τις οποίες έγραψε μουσική. Λίγοι όμως θα γνωρίζουν πιο ειδικευμένα πράγματα για τη ζωή του ίδιου του συνθέτη, όπως, για παράδειγμα, για το γεγονός ότι ο Πλέσσας είχε σπουδάσει χημικός, ότι λατρεύει τα ζώα, ότι είχε παραμείνει και εργασθεί στην Αμερική για μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι είχε πραγματοποιήσει συναυλίες στο Κάρνεγκι Χολ του Λονδίνου, ή για το ότι διοργάνωνε ακροάσεις ταλέντων στο σπίτι του για πολλά χρόνια. Αυτή ακριβώς είναι και η ομορφιά της ιδιόμορφης αυτής βιογραφίας που υπογράφει η Λουκίλα Καρρέρ-Πλέσσα.

 

Στενοί του φίλοι οι Στέφανος Κορκολής, Τζένη Βάνου, Μίκης Θεοδωράκης, Γιώργος Ζαμπέτας, Γιώργος Κατσαρός, Γιώργος Χατζηνάσιος, Γιάννης Σπανός και άλλοι πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες από το μουσικό στερέωμα της χώρας μας και όχι μόνο αν συμπεριλάβουμε και την κουμπάρα του ζεύγους την Ειρήνη Παπά.  Όλους αυτούς θα τους συναντήσουμε στις σελίδες του βιβλίου της Λουκίλας. Η καταγραφή της είναι αυθόρμητη και μέσα από αυτήν διαφαίνεται η αγάπη που τρέφει για τον συνθέτη και το έργο του.

 

Το βιβλίο αποτελεί φόρο τιμής στον συνθέτη που ταξίδεψε όλους τους Έλληνες με τις όμορφες μελωδίες του. Θα πιώ απόψε το φεγγάρι, Βρέχει φωτιά στη στράτα μου, Ξημερώνει Κυριακή, Άνοιξε πέτρα, Γέλαγε η Μαρία, Τι σου ’κανα και πίνεις, Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου, Ο δρόμος είναι μερικές μόνο από αυτές. Ο Μίμης στον στρατό, η λογοκρισία στα χρόνια της χούντας, η Φίνος Φιλμ, τα χρόνια στην Αμερική και τα χρόνια της μεταπολίτευσης, το ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όλα αυτά και πολλά ακόμα αποτελούν στιγμιότυπα του βιβλίου της Λουκίλας,  ενός βιβλίου που θα μας ταξιδέψει στον κόσμο της μουσικής στην Ελλάδα του 20^ου αιώνα.

Συλλογικό, Τα καλοκαίρια μας, εκδ. Λέμβος

 

 

Το θέρος είναι για πολλούς από εμάς η ωραιότερη εποχή του χρόνου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες από τα πιο όμορφες αναμνήσεις μας τοποθετούνται στις καλοκαιρινές περιόδους. Όταν πρόκειται δε για τα καλοκαίρια των παιδικών ή των εφηβικών μας χρόνων,  τότε οι ευχάριστες αναμνήσεις μας αυξάνονται ακόμη περισσότερο και μας πλημμυρίζουν με νοσταλγία για εκείνη την εποχή της απόλυτης αθωότητάς μας.

 

Για αυτά ακριβώς τα καλοκαίρια επιλέγουν να μας μιλήσουν οι σαράντα τρεις συγγραφείς του τόμου που τιτλοφορείται «Τα καλοκαίρια μας» και περιλαμβάνει διηγήματα μικρής έκτασης τα οποία μας μιλούν για τα καλοκαίρια των συγγραφέων ανά την Ελλάδα- και όχι μόνο. Οι περισσότεροι από τους συγγραφείς καταθέτουν τις αναμνήσεις από τα «δικά» τους αγαπημένα καλοκαίρια των παιδικών τους χρόνων, είτε από κάποιο συγκεκριμένο καλοκαίρι, οπότε και συνέβη κάτι ξεχωριστό. Οι συγγραφείς προέρχονται από διαφορετικές γενιές και αυτό αυξάνει την ποικιλία των αναμνήσεων, αφού διαφορετικά πράγματα χαρακτηρίζουν κάθε εποχή και κάθε γενιά.

 

Λιγότεροι είναι οι συγγραφείς που επιλέγουν να αφηγηθούν ένα φανταστικό συμβάν, το οποίο έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του θέρους. Όπως και να ’χει, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύχρωμο, ολόδροσο και καλοκαιρινό βιβλίο, το οποίο διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα και θα μας ταξιδέψει σε άλλες εποχές σε πολλούς και διαφορετικούς τόπους: Τήνος, Ρέθυμνο, Πριγκιπόννησα, Λουτράκι, Καβάλα, Περαία Θεσσαλονίκης, Ελευσίνα, Παλιό Φάληρο, Βοϊδοκοιλιά Μεσσηνίας, Προφήτης Ηλίας νομού Ροδόπης, Σάμος, Κέρκυρα, Κινέτα Αττικής, Σύββοτα, Σκύρος και ένα σωρό άλλα μέρη αποτελούν τα σκηνικά στα οποία διαδραματίζονται τα διηγήματα.

 

Η επιμέλεια του τόμου, αλλά και η ιδέα για τη συγγραφή του ανήκει, για άλλη μία φορά στον γνωστό συγγραφέα Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη, ο οποίος, ακούραστα, εξακολουθεί να οργανώνει Έλληνες συγγραφείς και να δημιουργεί αξιόλογους συλλογικούς τόμους, με διαφορετικό κάθε φορά θέμα.

 

Αναντίρρητα, πάντως, το παρόν πόνημα είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και ευκολοδιάβαστα συλλογικά έργα που έχουν εκδοθεί και αυτό λόγω της εξαιρετικής ποικιλίας και της ελαφριάς θεματικής των διηγημάτων. Η ανάγνωση θα φέρει στον νου μας εικόνες θερινές που όλοι μας αγαπήσαμε, χαρακτηριστικές για την εποχή: το κρώξιμο του γκιώνη στη σιγαλιά της νύχτας, φραπέδες στην παραλία, βουτιές μέχρι τελικής πτώσεως, μπύρα με μύδια σε ταβερνάκι πλάι στην ακροθαλασσιά, θερινά σινεμά, παγωτά χωνάκια, ερημικές παραλίες, γλυκές φέτες από καρπούζι, πολύχρωμα μαγιό, ατέλειωτα ομαδικά παιχνίδια των παιδιών, συναυλίες υπό το σεληνόφως και, πάνω απ’ όλα, έρωτες. Έρωτες εφηβικούς και εφήμερους, έρωτες που κρατούν μονάχα όσο ένα καλοκαίρι και τους παρασέρνει το κύμα με το πρώτο μελτέμι του Αυγούστου.

Φωτεινή Ναούμ, Ιερό φιλί, εκδ. Bell

 

 

Ένα φιλί είναι πάντα ιερό, ιδιαίτερα ένα φιλί ερωτικό. Πόσο μάλλον όταν αυτό είναι το πρώτο και το τελευταίο που δίνει ένας άντρας στο αντικείμενο του πόθου του… Για αυτόν ακριβώς τον ανεκπλήρωτο σαρκικό πόθο, το ερωτικό απωθημένο των παιδικών χρόνων, μας μιλάει η πολυγραφότατη και ταλαντούχα συγγραφέας Φωτεινή Ναούμ στο νέο της βιβλίο, το ένατο στη σειρά με τον όμορφο τίτλο «Ιερό φιλί», το οποίο αποτελεί στην ουσία μία εξαιρετικά τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης.

 

Η Φωτεινή διαθέτει το απίστευτο χάρισμα να κάνει κάθε βιβλίο της εντελώς διαφορετικό από τα άλλα πονήματά της και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τα αναγνώσματά της εξόχως συναρπαστικά για τους αναγνώστες της, σε συνδυασμό φυσικά με την καθηλωτική γραφή της-δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι η συγγραφέας διδάσκει Δημιουργική Γραφή εδώ και πολλά χρόνια, είναι, επομένως, άρτια χειρίστρια του λόγου.

 

Ο Μάρκος, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου της, είναι ένα τρυφερό, εσωστρεφές και ευαίσθητο αγόρι το οποίο δεν έχει πατήσει καν τα δέκα έτη του όταν η Φωτεινή μας τον συστήνει στην αρχή του μυθιστορήματός της. Ο Μάρκος μεγαλώνει στην ακριτική πόλη της Κομοτηνής μαζί με τους γονείς του-αρχικά- και κατόπιν με τη μητέρα και, ιδίως, τη γιαγιά του, μια μορφή που σημαδεύει τα παιδικά χρόνια του- όπως συμβαίνει συνήθως, άλλωστε, με όλους τους γονιούς των γονέων μας. Ο Μάρκος ψάχνει εναγωνίως την ταυτότητά του μέσα από τη φιλία, την αγάπη, τον πόνο και ιδίως τον  έρωτα… Τον ανεκπλήρωτο έρωτα για  τη Μαρίνα, τον σφοδρό για τη συμμαθήτρια Νατάσα, τον φιλικό για την ιερόδουλη Ματίνα, και τόσους άλλους…-τον αγνό που θα νιώσει για την Καίτη αργότερα, τον εκρηκτικό με τη Ζορζέτ, τον τρυφερό για τη Χαρά. Μέχρι που ενηλικιώνεται και αποφασίζει να φύγει από την Κομοτηνή προκειμένου να γνωρίσει τον κόσμο και να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του. Όμως, όσο πολύ κι αν ταξιδέψει, όσο μακριά κι αν πάει, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει και να αποβάλει από μέσα του τη γενέτειρά του, τους δικούς του και τους ανθρώπους της πόλης του.

 

Ο παθιασμένος για τη ζωή Μάρκος θα φτάσει ως τη Μαύρη Ήπειρο, την Αφρική, στη Γκάνα και το Καμερούν όπου θα αναζητήσει μία νέα ζωή και μία νέα ταυτότητα. Τελικά, όμως, αποδεικνύεται πως όσο μακριά κι αν φτάσουμε στη ζωή μας, όσο κι αν αλλάξουμε-ή νομίζουμε ότι αλλάζουμε- πότε δεν μπορούμε, εν τέλει, να αποβάλλουμε εντελώς το παιδικό κουκούλι της αθωότητάς μας… Διότι τα βιώματα που αποκτάμε ως παιδιά μας σημαδεύουν, ως φαίνεται, για πάντα, οριστικά και αμετάκλητα.

 

Ο Μάρκος θα γνωρίσει πολλές γυναίκες στη ζωή του. Όλες θα αφήσουν επάνω τους το σημάδι τους. Κανένα, όμως, σημάδι δεν θα είναι ποτέ τόσο έντονο όσο εκείνο που άφησε η πρώτη αγάπη, η Μαρίνα…

 

Ένα όμορφο, τρυφερό και ευαίσθητο ανάγνωσμα για τον έρωτα και την απουσία του, την ενηλικίωση και τα γηρατειά, τη σχέση με τους γονιούς μας, την αγάπη και την προσπάθεια να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και τη- μάταιη- προσπάθειά μας να τον αλλάξουμε.

Yehuda Koren, Eliat Negev, Οι 7 Νάνοι του Άουσβιτς, εκδ.Πηγή

 

Βιβλία για το Ολοκαύτωμα έχουν εκδοθεί κυριολεκτικά άπειρα, τόσο υπό μορφή ιστορικού μυθιστορήματος, όσο και ως κατεξοχήν ιστορικά πονήματα. Ένα ακόμη, επομένως, βιβλίο για το Άουσβιτς δεν θα έπρεπε να μας κάνει καθόλου ιδιαίτερη εντύπωση, αν δεν αναφερόταν σε ένα θέμα παντελώς άγνωστο στους περισσότερους από εμάς: στους επτά νάνους όχι της Χιονάτης  που γνωρίζουμε όλοι, αλλά του Άουσβιτς.

 

Το βιβλίο είναι καρπός έρευνας των δύο Ισραηλινών συγγραφέων Yehuda Koren και Eliat Negev, δημοσιογράφων στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth και έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. Αποτελεί, στην ουσία, τη βιογραφία μίας οικογένειας νάνων από την Τρανσυλβανία της Ρουμανίας, της οικογένειας Όβιτς, μιας οικογένειας η οποία αριθμούσε 7 νάνους, αλλά και άλλα μέλη.

 

Η ιστορία τους ξεκινά το έτος 1868 στη Ροζαλβέα της Τρανσυλβανίας και τον θίασο των Λίλιπουτ, τον οποίο αποτέλεσαν επτά αδέλφια νάνοι, ορφανοί από νεαροί ηλικία, πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Οι νάνοι περιστοιχίζονταν από τα φυσιολογικού μεγέθους αδέλφια τους και, σε μερικές περιπτώσεις από τους κανονικού μεγέθους συζύγους τους, οι οποίοι και βοηθούσαν τους νάνους στην καθημερινότητά τους.

 

Το βιβλίο μας δίνει πολλές πληροφορίες όχι μόνο για τον θίασο των Λίλιπουτ, αλλά και για την Τρανσυλβανία, την εποχή κατά την οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα, αλλά και τον νανισμό και τις γενετικές ανωμαλίες γενικότερα. Ο αναγνώστης θα εκπλαγεί όταν διαβάσει ότι κατά την εποχή εκείνη κάποιοι ήταν πρόθυμοι να παντρευτούν ανθρώπους- νάνους, κάτι το οποίο δεν είναι διόλου συνηθισμένο σήμερα. Θα εκπλαγεί επίσης όταν μάθει πως η τελευταία επιζήσασα της οικογένειας Όβιτς, η Πέρλα, η οποία αποτελεί και το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης, απεβίωσε μόλις το 2001, σε βαθιά γεράματα.

 

Ο θίασος των Λίλιπουτ διήγαγε μία ήσυχη και μετρημένη ζωή, έως ότου την πόρτα της ζωής τους χτύπησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο αντισημιτισμός του Χίτλερ. Οι νάνοι θα επιβιώσουν κατά τα πρώτα δύσκολα χρόνια του πολέμου στον τόπο τους, δεν θα καταφέρουν, όμως, να αποφύγουν τελικά  την κόλαση του Άουσβιτς, στην οποία θα οδηγηθούν τον Μάιο του 1944. Θα παραμείνουν στο στρατόπεδο ως τον Γενάρη του 1945 ενωμένοι, αποτελώντας τα πειραματόζωα του διαβόητου Γιόζεφ Μένγκελε, ο οποίος, εξαιτίας της σφοδρής του επιθυμίας να διεξάγει ιατρικές έρευνες επάνω τους, θα είναι αυτός που θα τους κρατήσει στη ζωή.

 

Ακολούθως, το βιβλίο παρουσιάζει την εντελώς διαφορετική ζωή τους μετά από τον πόλεμο και τις πληγές που όλοι οι επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης κουβαλούσαν, πληγές που δεν έκλεισαν ποτέ. Οι επτά νάνοι επέστρεψαν στη γενέτειρά τους μετά από το τέλος του πολέμου για να τα βρουν όλα, όμως, γύρω τους, εντελώς αλλαγμένα. Έτσι θα αποφασίσουν να μετοικήσουν στο νεόδμητο κράτος του Ισραήλ όπου θα συνεχίσουν την καριέρα τους ως ηθοποιοί.

 

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο πρωτότυπο, ασυνήθιστο, το οποίο θα μας κάνει κοινωνούς στην πιο αλλόκοτη ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ίβα Πεζουασβίλι, Φρεάτιο απορριμμάτων, εκδ. Βακχικόν

 

Ο υποψήφιος αναγνώστης ενδεχομένως θα απορήσει με τον τίτλο του πονήματος του Γεωργιανού συγγραφέα Ίβα Πεζουασβίλι, αναζητώντας, ίσως, σε αυτόν, αινιγματικούς συμβολισμούς. Θα εκπλαγεί, επομένως, αν μάθει, όπως και εγώ άλλωστε, στο σημείωμα της μεταφράστριας Βέρικο Μγκελάτζε στο τέλος του βιβλίου ότι το φρεάτιο απορριμμάτων δεν ήταν παρά μία  κατασκευή αποκομιδής οικιακών αποβλήτων που υπήρχε σε όλες τις πολυκατοικίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

 

Επρόκειτο για έναν κατακόρυφο μεταλλικό αγωγό που διέτρεχε κάθετα όλους του ορόφους του εκάστοτε οικοδομήματος και στον οποίο οι ένοικοι εναπέθεταν τα σκουπίδια τους. Αυτό είχε, όπως ήταν φυσικό, ως αποτέλεσμα  να αναδύεται μονίμως μία έντονη οσμή στις πολυκατοικίες αυτές. Μετά την κατάρρευση, όμως, της ΕΣΣΔ, το 1991, τα φρεάτια αυτά άρχισαν σιγά σιγά να καταργούνται. Η οσμή των φρεατίων, όμως αυτών, όπως και η σήψη του εν λόγω συστήματος, παραμένει ακόμη διαχρονικά παρούσα… Αυτό, επομένως, είναι και το συμβολικό στοιχείο που ενυπάρχει στον τίτλο του εν λόγω μυθιστορήματος, το οποίο, να σημειώσουμε, ότι έχει βραβευτεί με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2022, όπως και με το Βραβείο Τσιναντάλι.

 

Ο Ίβα Πεζουασβίλι  είναι νεότατος, γεννημένος μόλις το 1990 και έχει εκδώσει ήδη τρία μυθιστορήματα, καθώς και μία συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του «Φρεάτιο απορριμμάτων έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα πολωνικά, πλην των ελληνικών.

 

Το βιβλίο προσφέρει στους αναγνώστες μίαεξαιρετική απεικόνιση της ζωής στη μετασοβιετική Γεωργία, μέσα από την παρουσίαση της ζωής μιας οικογένειας.  Η αθλιότητα της ζωής και η επίφαση της ευημερίας στη μετασοβιετική Γεωργία, συνέχεια εκείνης της σοβιετικής εποχής, αντικατοπτρίζεται σε πολλά σημεία του βιβλίου του Ίβα, όπως το παρακάτω:

 

«Χίλια διακόσια πενήντα λάρι είναι ακριβώς ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός μεσαίας βαθμίδας δημοσίου υπαλλήλου όπως ενός αστυνομικού. Επιπλέον υπάρχουν κάποια εξτρά για τις εξιχνιασμένες υποθέσεις, ενίοτε ο δέκατος τρίτος μισθός και μπόνους ακόμα σε ιδανικές περιπτώσεις, αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι τόσο σπάνιες που οι καημένοι οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αναγκάζονται να πληρώνουν μπόνους στον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε να μην χρειάζεται να επιστρέφουν χρήματα στον προϋπολογισμό του κράτους, επομένως, εγκρίνουν εκείνα τα μπόνους οι ίδιοι και τα προσυπογράφουν…. {…}»

 

Οι ήρωες του βιβλίου είναι ο Γκένα και η γυναίκα του Μίλα μαζί με τα ενήλικα παιδιά τους, τον Λάζαρο που ασχολείται με τη φωτογραφία και τη Ζέμα που είναι αστυνομικός. Η σχέση των γονέων είχε ξεκινήσει από έρωτα, αλλά εν συνεχεία εξελίχθηκε σε μία σχέση αρκετά ταραγμένη και γεμάτη καβγάδες. Τα δίπολα μάνας-κόρης και πατέρα-γιου αντικατοπτρίζουν ολόκληρη τη σήψη της μετασοβιετικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που αναζητά εναγωνίως μία νέα ταυτότητα.