Γιόχεν Γκουτς και Μάαξίμ Λέο, Η ζωή σύμφωνα με τον Φράνκι, εκδόσεις Πατάκη

 

 

Εντάξει, πολλοί θα πουν ότι το παρόν πόνημα με τίτλο «Η ζωή σύμφωνα με τον Φράνκι» δεν είναι παρά ένα ακόμα από τα πάμπολλα λογοτεχνικά έργα που συγγράφονται και εκδίδονται σήμερα με πρωταγωνιστές ζώα-κυρίως γάτες και σκύλους- και αφορούν πρωτίστως τη σχέση και τη συγκατοίκησή τους με τους ανθρώπους. Τέτοιου είδους έργα προορίζονται κυρίως για ανάγνωση από ζωόφιλους αναγνώστες και, κατά μεγαλύτερο ποσοστό, ιδιοκτήτες κατοικίδιων. Κι όμως, επιτρέψτε μου να πω ότι το παρόν πόνημα είναι αρκετά διαφορετικό για πολλούς λόγους.

Πρώτον, υπάρχει ένα βασικό στοιχείο υπερρεαλισμού στην όλη ιστορία που συνήθως αποφεύγουν άλλοι συγγραφείς: ο Φράνκι, ο συμπαθέστατος πρωταγωνιστής γάτος του βιβλίου μιλάει! Και όταν λέμε μιλάει, δεν εννοούμε ότι απλά καταθέτει τις σκέψεις του σε εμάς τους αναγνώστες όπως γίνεται συνήθως, αλλά ότι συνομιλεί κανονικότατα με αυτόν που διαλέγει ως αφεντικό του, τον καταθλιπτικό συγγραφέα  Ρίχαρντ Γκολντ. Μόνο και μόνο από αυτό το στοιχείο, επομένως, καταλαβαίνουμε ότι το παρόν πόνημα είναι αρκετά διαφορετικό.

Δεύτερον, το παρόν μυθιστόρημα δεν έχει το κλισέ happy end του αδέσποτου που «σώζει» τον καταθλιπτικό άνθρωπο που το μαζεύει από τον δρόμο, ακόμη κι αν η υπόθεση του βιβλίου ξεκινά κάπως έτσι.

Τρίτον, ο πρωταγωνιστής γάτος Φράνκι δεν είναι ένας γάτος-κούκλος που ξέμεινε στους δρόμους, αλλά ένας ασχημούλης γάτος με φαγωμένο από ρακούν αριστερό αυτί.  Επίσης, δεν θα κάνει κάτι ασυνήθιστα ηρωικό, αλλά θα «σώσει» τον συγγραφέα, που σκέφτεται διαρκώς την αυτοκτονία μετά από τον θάνατο της γυναίκας του, καθαρά από τύχη.

Τέταρτον, διαφορετικό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι το παράξενο, τεράστιο και μισοεγκαταλειμμένο σπίτι στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία. Αυτό προσδίδει μία ατμόσφαιρα μυστηρίου στο πόνημα, όπως και τα ρακούν που εμφανίζονται στις σελίδες του βιβλίου ως αντίπαλοι του Φράνκι. Τα ζώα αυτά, είναι η αλήθεια, πως τα έχουμε στη φαντασία μας ως συμπαθητικά και χαριτωμένα τετράποδα και θα μας παραξενέψει η εικόνα που δίνουν σε αυτά στο βιβλίο οι δύο συγγραφείς.

Την προσοχή του αναγνώστη θα κλέψουν, αναντίρρητα, οι φιλοσοφικού τύπου συζητήσεις μεταξύ γάτου και συγγραφέα, στις οποίες ο συγγραφεύς αποπειράται να εξηγήσει στον γάτο περίπλοκες, πολλές φορές, φιλοσοφικές έννοιες. Ας μην φανταστεί ο αναγνώστης, όμως, ότι το μυθιστόρημα αυτό «βαραίνει» εξ’ αιτίας αυτού. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα πολύ ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί.

Οι συγγραφείς προβαίνουν σε πολλά έξυπνα σχόλια σχετικά με τις διαφορές ανθρώπων και ζώων και πολλές φορές αρέσκονται να συγκρίνουν τη συμπεριφορά και των δύο-και μαντέψτε, φυσικά, ποια είναι συνήθως η πιο λογική! Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι άνθρωποι κάνουμε πολλά χαζά και ακαταλαβίστικα πράγματα πολλές φορές. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι κάνουμε πολύ περίπλοκα τα πράγματα, ειδικά εκεί που δεν χρειάζεται. Ενώ η ζωή είναι τόσο μα τόσο απλή…

Αυτά ακριβώς μας λέει ο Φράνκι, ένας λάτρης και εραστής της ζωής: «Είμαι ο Φράνκι. Κι από τα χείλη μου δεν πρόκειται ν’ ακούσετε ποτέ κακιά κουβέντα για τη ζωή. Αυτό έχω να δηλώσω».

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα φρέσκο, δροσερό, αλλά και ξεκαρδιστικό πολλές φορές μυθιστόρημα, το οποίο διατηρεί μία λογοτεχνική πρωτοτυπία στα εκφραστικά μέσα και στη δομή της υπόθεσής του, το οποίο μας περιμένει να το ανακαλύψουμε.