Αλεχάντρο Παλόμας, Ένας τόπος με τ' όνομά σου, εκδ. opera

 

«Ζωές στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα, μέχρι που μια μέρα συμβαίνουν τα πάντα».

«Η ζωή είναι υπέροχη. Ο κόσμος όχι και τόσο».

 

Όλοι μας είμαστε δεμένοι με τον τόπο στον οποίο ζούμε. Ταυτιζόμαστε με αυτόν, επομένως είναι σαν να του δίνουμε το όνομά μας…

Έτσι ακριβώς αισθάνεται και η εβδομηνταπεντάχρονη Έντιθ, η χήρα με τις έντεκα γάτες, η ηρωίδα στο βιβλίο του Αλεχάντρο Παλόμας. Η Έντιθ είναι απολύτως δεμένη με το ερημικό μέρος στο οποίο κατοικεί. Λατρεύει τη φύση και τα ζώα και από τότε που η κόρη της Βιολέτα έφυγε από το σπίτι και η άρρωστη φίλη της Αντρέα πέθανε, κατοικεί ολομόναχη σε αυτόν τον απομονωμένο οικισμό, με μοναδική συντροφιά τον γείτονά της τον Ίων. Η κόρη της, πάντως, δεν κουράζεται να της προτείνει να φύγει από εκεί και να πάει να κατοικήσει μαζί της για να μην είναι μόνη της.

Ο Ίων, που μετρά πενήντα εννέα έτη ζωής, κάνει μία αρκετά πρωτότυπη δουλειά: είναι κτηνίατρος και φροντιστής ελεφάντων σε ζωολογικό κήπο. Η ζωή του όλη είναι οι ελέφαντες που φροντίζει και ιδιαίτερα η Σούσι, μια ελεφαντίνα με ιστορικό κακομεταχείρισης σε τσίρκο.

Με άξονα αυτούς τους δύο βασικούς χαρακτήρες, ο συγγραφέας από τη Βαρκελώνη συνθέτει ένα ολόκληρο ψηφιδωτό από διαφορετικούς χαρακτήρες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Πρωτίστως οι δύο κεντρικοί ήρωες και η σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης που θα καλλιεργήσουν. Ακολούθως η σχέση της Έντιθ με την κόρη της τη Βιολέτα. Και επιπροσθέτως υπάρχει στο μυθιστόρημα η ανατομία μιας σχέσης δύο αδελφών, ενός πατέρα που πεθαίνει όταν ο γιος του βρίσκεται στην τρυφερή ηλικία των επτά ετών και, φυσικά, η σχέση του Ίωνα με την κακοπαθημένη ελεφαντίνα του.

Η γραφή του Παλόμας είναι αρκετά ιδιαίτερη και χαρακτηριστική, χωρίς να μοιάζει με κάποια άλλη που έχουμε κατά νου. Πρόκειται για μία γραφή που ρίχνει το βάρος στην περιγραφή των συναισθημάτων και του ψυχικού κόσμου των ηρώων. Χρησιμοποιεί την πρόζα στο βιβλίο του αρκετά συχνά, χωρίς όμως οι διάλογοι αυτοί να είναι εκτενείς, καθώς και έναν μικροπερίοδο και κοφτό λόγο που καταφέρνει, όμως, να περιγράψει  έξοχα συναισθήματα και  καταστάσεις. Χρησιμοποιείται επίσης η τεχνική της αναδρομής προκειμένου να περιγραφεί το παρελθόν των ηρώων, πάντα σε αντιδιαστολή με το παρόν.

Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος φωτίζονται διάφορα θέματα. Η σχέση των γονέων με τα παιδιά τους. Η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Η μοναξιά των ηλικιωμένων. Η φιλία. Η προσφορά στον συνάνθρωπο αλλά και στη φύση και τα ζώα.

Το βιβλίο είναι ιδιαίτερο ακριβώς επειδή η υπόθεσή του είναι ασυνήθιστη και μεγάλο μέρος της διαδραματίζεται σε έναν ζωολογικό κήπο. Πάνω απ’ όλα, το βιβλίο θα μας κάνει να στοχαστούμε πάνω στο τι μας προσφέρει η επαφή με τα ζώα.

 

«Ο ζωολογικός κήπος είναι ένας παράξενος κόσμος, κι όσοι ζούμε μέσα σ’ αυτόν το γνωρίζουμε: ένα είδος πόλης μέσα στην πόλη, στο εσωτερικό της οποίας συμβαίνουν πράγματα που δεν θα τα πίστευε κανείς. Τα ζώα συχνά  σε φέρνουν κοντά σε δικές σου αλήθειες που δεν τις ήξερες, ή που τις είχες ξεχασμένες, κι αυτό δημιουργεί εθισμό, μεγάλο εθισμό. Η Μερ λέει ότι σε όποιον δεν αρέσουν τα ζώα αυτό που δεν του αρέσει στην πραγματικότητα είναι η αλήθεια».