Γεωργία Τάτση, γάμπαρη Αμβρακικού, εκδ. Βακχικόν

 

Μία νουβέλα αλληγορικής σημασίας, γεμάτη συμβολισμούς, συναισθήματα, αλλά και ποιητική, λυρική και εσωτερική γραφή καταθέτει η συγγραφέας Γεωργία Τάτση. Ο τίτλος της είναι κι αυτός αλληγορικός, αλλόκοτος και πρωτότυπος, όπως και το κείμενο: γάμπαρη Αμβρακικού.

Η Γεωργία Τάτση γεννήθηκε το 1952 στην Άρτα, αλλά ζει στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει σκηνοθεσία και έχει εργαστεί για την ΕΡΤ. Έχει εκδώσει μία ακόμη νουβέλα με τίτλο «Πίσω από τον ήχο του νερού» και ένα ακόμη έργο το «Χορός σε ποτήρια». Η «γάμπαρη Αμβρακικού» πρωτοεκδόθηκε το 2019 και επανακυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Ηρωίδα στη νουβέλα αυτή είναι η Αλεξάνδρα μία γυναίκα με καταγωγή από την Κέκρυρα που βρίσκεται στην Αθήνα. Η Αλεξάνδρα, σε αυτή τη φάση της ζωής της παρουσιάζεται ταλαιπωρημένη από το πένθος για τον θάνατο του πατέρα της.

«Στη διάρκεια των μετακινήσεών σου με τον συρμό, για να γεμίζεις τον χρόνο, θέτεις σε εφαρμογή το τέχνασμά σου: κλείνεις τα μάτια και ανακαλείς ένα αγαπημένο πρόσωπο, έναν πίνακα ζωγραφικής, μια ιστορία κι άλλες φορές ανοίγεις ένα βιβλίο και χάνεσαι- μετά την παραλαβή του φακέλου βυθίζεσαι σε περιόδους της ζωής σου: συνήθως στην παιδική σου ηλικία».

Η συγγραφέας βάζει την Αλεξάνδρα να επιχειρήσει μία αναδρομή στην παιδική της ηλικία καθώς αυτή κινείται με τον συρμό του μετρό. Τα κεφάλαια, επομένως, της νουβέλας, τιτλοφορούνται με τις στάσεις του μετρό από τις οποίες περνά: Παλλήνη, Μοναστηράκι, Μέγαρο Μουσικής, Εθνική Άμυνα, Σύνταγμα και Ευαγγελισμός. Μοναδική «παραφωνία» σε αυτούς τους σταθμούς είναι η «στάση» Δημόσιον Ψυχιατρείον Κέρκυρας. Και αυτό διότι οι άγνωστες πληροφορίες που θα έρθουν στο φως από τον ιατρικό φάκελο του πατέρας της Αλεξάνδρας θα πυροδοτήσουν αναμνήσεις από το παρελθόν στις οποίες πρωταγωνιστούν και άλλα, γηραιότερα, μέλη της οικογένειας. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι οι τρεις μεγάλες ενότητες του βιβλίου τιτλοφορούνται «Εν τω οίκω», «Εν των ναώ», «Επί του τάφου».

Ο θάνατος του πατέρας της, φαίνεται να στιγματίζει την ηρωίδα και αυτή προσπαθεί να τον ξεπεράσει. Δεν είναι διόλου περίεργο, λοιπόν, που ανατρέχει στην παιδική της ηλικία. Εκεί, εξάλλου, βρίσκονται καλά θαμμένα μέσα σε κάθε έναν από εμάς όλα τα κλειδιά προκειμένου να κατανοήσουμε την ύπαρξή μας και το νόημα αυτής.

Η Αλεξάνδρα ακροβατεί μονίμως ανάμεσα στο συλλογικό και το προσωπικό, στην δική της προσωπική ιστορία και την ιστορία των Επτανήσων, στη βεβαιότητα και την αμφιβολία. Η συγγραφέας δράττεται της ευκαιρίας να αναφερθεί, μέσα στην αναδρομή της Αλεξάνδρας, σε κάποιους σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς στην Ιστορία των Επτανήσων, όπως, για παράδειγμα, τον σεισμό του 1953.

Εν κατακλείδι πρόκειται για μία νουβέλα προσωπικής αναζήτησης δομημένη με πρωτότυπο τρόπο, ένα ταξίδι με αντίστροφη πορεία: από το τέλος προς την αρχή.