Μια
μικρογραφία της κοινωνίας μας σε ένα τσίρκο
Υπήρχε κάποτε ένα τσίρκο με
ακροβάτες, θηριοδαμαστές, μπαλαρίνες και
άλλους καλλιτέχνες που περιόδευσε σε όλη την Ευρώπη… Οι άνθρωποί του γελούσαν, διασκέδαζαν,
θύμωναν, ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, ερωτεύονταν αλλά και ζήλευαν και
εχθρεύονταν ο ένας τον άλλον…
Αυτός είναι, με δυο λόγια, ο κόσμος
της νουβέλας που συγγράφει ο Απόστολος Θηβαίος, τεχνίτης των λέξεων,
γλωσσοπλάστης και δημιουργός, στο έργο του με τίτλο «Κλημεντίντες» και υπότιτλο
«Η πικρή ιστορία αγάπης της δίδας Άντζι Καστέλο». Πρόκειται για ένα
κωμικοτραγικό πόνημα μαγικού ρεαλισμού με χαρακτήρες ξεκάθαρα πλασμένους,
χαρακτήρες οι οποίοι αντιγράφουν όμως την πραγματική ζωή, όπως άλλωστε και το
ίδιο το τσίρκο.
Ο
κόσμος που πλάθει ο Θηβαίος θα μας ξυπνήσει μνήμες παιδικές, στις οποίες ήρθαμε
σε επαφή, για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μας σαν ήμασταν παιδιά, με τον κόσμο του
τσίρκου και του θεάματος-βλέπε «Ντάμπο» ή «Πινόκιο» της Ντίσνεϊ, αγαπημένες
παιδικές ταινίες. Η αρχή της υπόθεσης, ειδικά, θα μας φέρει στον νου τη γνωστή
όπερα «Παλιάτσοι» του Ρουτζέρο Λεονκαβάλο: η πρωταγωνίστρια Νέντα- Άντζι
αγαπάει έναν νεαρό τον Σίλβιο-Πέρι και ονειρεύεται να φύγει μαζί του. Συγχρόνως,
όμως, την ποθεί και αυτός ο οποίος την έφερε στο τσίρκο σώζοντάς την από τη
φτώχεια και την αφάνεια. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη του
τσίρκου-θιάσου Κάνιο-Ντον Καστέλο. Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για τους
ηθοποιούς ενός περιπλανώμενου θιάσου και στη δεύτερη για τους ακροβάτες ενός
περιοδεύοντος τσίρκου. Σε αυτό το σημείο, όμως, σταματούν οι ομοιότητες των
«Παλιάτσων» του Λεονκαβάλο με τις «Κλημεντίνες» του Θηβαίου, αφού στο πρώτο
έργο η τραγικότητα υπερισχύει σαφέστατα του γκροτέσκου στοιχείου, ενώ στη
δεύτερο το τραγικό και το κωμικό στοιχείο βρίσκονται σε έναν διαρκή διάλογο, με
κανένα από τα δύο στοιχεία να μην καταφέρνει να επικρατήσει οριστικά έναντι του
άλλου μέχρι και την τελευταία σελίδα του έργου.
Ο
Ντον Καστέλο παρουσιάζεται σκόπιμα αντιπαθής. Ηλικιωμένος, παχύς, φιλοχρήματος,
δεν είναι παρά ένας διεφθαρμένος ιδιοκτήτης τσίρκου. Η Άντζι, από την άλλη,
είναι η προσωποποίηση της αθωότητας και της καλοσύνης: μικρή, όμορφη, δροσερή,
γεμάτη αγάπη για τους άλλους. Η Σομπιέσκα Κλημεντίνα είναι το πρόσωπο-κλειδί
του έργου, μία καλλιτέχνιδα με υπέρμετρο εγωισμό και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της, η οποία ζηλεύει τη νεότερή της Άντζι.
Πέρα
από τους τρεις βασικούς αυτούς χαρακτήρες στη νουβέλα θα συναντήσουμε και άλλους
ήρωες όπως τον κλόουν του τσίρκου, τον κύριο Λίμπσεϊ, αλκοολικό και μορφινομανή, που παίζει τον ρόλο του «πατέρα»
απέναντι στην Άντζι, τον μεγιστάνα κύριο Χιουζ που δεν θα διστάσει να αποτελέσει
μέρος του τσίρκου προκειμένου να βρεθεί κοντά στην αγαπημένη του, την
Κλημεντίνη, μα και τον αγαθό μαύρο γίγαντα Μακόμο με την καρδιά μαρουλιού, έναν
χαρακτήρα που θα μας φέρει στον νου τον αγαθιάρη Τζον Κόφι από το «Πράσινο Μίλι».
Σε
γενικές γραμμές, οι ήρωες που δημιουργεί ο Θηβαίος άλλοτε φαντάζουν υπερβολικοί
στα μάτια μας και άλλοτε σαν ήρωες της διπλανής πόρτας. Σε κάθε περίπτωση,
πάντως, πρόκειται για ήρωες εντελώς ανθρώπινους, βγαλμένους μέσα από την ίδια
τη ζωή, ήρωες που πρωταγωνιστούν στο ιδιόρρυθμο και πρωτότυπο αυτό παραμύθι με τον
τίτλο «Κλημεντίνες» και τις πολλές προεκτάσεις και αλληγορίες που μπορεί να
ανακαλύψει κανείς διαβάζοντάς το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.