Χαρούκι Μουρακάμι, Για τι μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο, εκδ. Ψυχογιός

 

Ένα βιβλίο για δρομείς, αλλά και συγγραφείς!

 

   «Ο χρόνος μου, η κατάταξή μου, η εξωτερική μου εμφάνιση-όλα αυτά είναι ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας. Για έναν δρομέα σαν κι εμένα, αυτό που έχει ουσιαστικά σημασία είναι να πιάσω τον στόχο που θέτω στον εαυτό μου, με τις δικές μου δυνάμεις. Βάζω τα δυνατά μου, υπομένω ό,τι πρέπει να υπομείνω,   και μπορώ, με τον δικό μου τρόπο, να αισθάνομαι ικανοποιημένος. Μέσα από τις αποτυχίες και τις χαρές προσπαθώ πάντοτε να αποκομίζω κάποιο συγκεκριμένο μάθημα.(Πρέπει να είναι συγκεκριμένο, όσο μικρό κι αν είναι). Κι ελπίζω ότι, με τον καιρό, καθώς ο ένας αγώνας θα διαδέχεται τον άλλο, στο τέλος θα φτάσω σε ένα σημείο με το οποίο θα είμαι ικανοποιημένος. Ή ίσως καταφέρω να το διακρίνω φευγαλέα. (Ναι, αυτό είναι μία ακριβέστερη διατύπωση)».

 

            Το εν λόγω καταληκτικό απόσπασμα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι το απόσταγμα από το μικρό αυτοβιογραφικό δοκίμιο με θέμα το τρέξιμο που συγγράφει ένας από τους γνωστότερους συγγραφείς της σύγχρονης Ιαπωνίας, ο Χαρούκι Μουρακάμι, ένας συγγραφέας με πολλές βραβεύσεις και υποψηφιότητες για Βραβείο Νόμπελ.

Το δοκίμιό του έχει τίτλο «Για τι μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο» και αποτελεί μία εκ βαθέων εξομολόγηση για την οπτική που ο ίδιος ο συγγραφέας διατηρεί για τη συνήθεια του τρεξίματος, αλλά και για τις διάφορες παραμέτρους της συνήθειας αυτής και τη ζωή του  Μουρακάμι ως δρομέας και, δευτερευόντως, και ως συγγραφέας.

Εκ πρώτης όψεως, το τρέξιμο δεν θα έπρεπε να έχει την παραμικρή σχέση με τη διαδικασία της συγγραφής. Να, όμως, που ο Μουρακάμι μας διαψεύδει και μας εξηγεί ότι συνεχίζει να τρέχει, εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, προκειμένου να μπορεί να διατηρείται σε φόρμα για την επώδυνη διαδικασία της συγγραφής. Και όταν ο Χαρούκι Μουρακάμι μιλάει για τρέξιμο, δεν εννοεί απλά έναν γύρο γύρω από το πάρκο. Απεναντίας, μας μιλάει για τρέξιμο σε έναν Μαραθώνιο μία φορά τον χρόνο σε διάφορα μέρη του κόσμου, για τρίαθλο και γενικότερα για αθλητικούς αγώνες.

Ένα από τα μέρη στα οποία έτρεξε ο Μουρακάμι- και αποδείχτηκε τελικά πολύ δύσκολο για τρέξιμο- ήταν ο Μαραθώνιος στην Αθήνα το 1983, μία εμπειρία που θυμάται λόγω της αφόρητης ζέστης στη χώρα μας, αλλά και εξαιτίας της πληθώρας των πατημένων από αυτοκίνητα αδέσποτων που συνάντησε στον δρόμο του, γεγονός που του έκανε, αρνητική, φυσικά, εντύπωση.

Το, εν μέρει, αυτό αυτοβιογραφικό δοκίμιο είναι κάτι που πάντοτε ήθελε να κάνει ο συγγραφέας. Σε αυτό καταθέτει την προσωπική του εμπειρία από το τρέξιμο και μας εξηγεί πως δομεί τη ζωή του με γνώμονα τη σκληρή δουλειά που κάνει ως δρομέας, αλλά και ως συγγραφέας.

 

 «Οι περισσότεροι άνθρωποι, όμως, διακρίνουν μόνο την επιφανειακή διάσταση της συγγραφής και νομίζουν ότι οι συγγραφείς εμπλέκονται σε μία ήσυχη, πνευματική εργασία, η οποία συντελείται στο γραφείο τους. Νομίζουν πως, αν έχεις τη δύναμη να σηκώσεις ένα φλιτζάνι του καφέ, μπορείς να γράψεις μυθιστόρημα. Μόλις, όμως, επιχειρήσεις να το κάνεις, σύντομα διαπιστώνεις πως δεν είναι μία τόσο  γαλήνια δουλειά όσο φαντάζει. Η όλη διαδικασία- το να καθίσεις στο γραφείο σου, να εστιάσεις τις σκέψεις σαν να ήταν ακτίνα λέιζερ, να φανταστείς να ξεπροβάλλει κάτι από το πουθενά, να δημιουργήσεις μια ιστορία, να επιλέξεις τις κατάλληλες λέξεις, μία προς μία, να διατηρήσεις σε σειρά την όλη ροή της ιστορίας-απαιτεί πολύ περισσότερη ενέργεια, στην πορεία ενός μεγάλου διαστήματος, από ό,τι θα φαντάζονταν οι περισσότεροι άνθρωποι. Μπορεί να μην μετακινείς το σώμα σου, όμως μέσα σου συντελείται μία βασανιστική, δυναμική διαδικασία. Όλοι χρησιμοποιούν τον νου τους όταν σκέφτονται. Ένας συγγραφέας, όμως, μια φορά μια στολή που ονομάζεται αφήγημα και σκέφτεται με όλο του το είναι. Και για τον μυθιστοριογράφο η διαδικασία αυτή απαιτεί την εμπλοκή του συνόλου των σωματικών αποθεμάτων του, συχνά σε βαθμό υπερκόπωσης».

 

Το βιβλίο του Μουρακάμι είναι πολλά πράγματα μαζί: στοχαστικό-φιλοσοφικό δοκίμιο, αυτοβιογραφία, ταξιδιωτικό χρονικό, ημερολόγιο προπόνησης. Σίγουρα, όμως, είναι ένας άριστος οδηγός για όσους τρέχουν-ή σκοπεύουν να αρχίσουν το τρέξιμο-ή  σε όσους συγγράφουν-ή σκοπεύουν να αρχίσουν τη συγγραφή.

Ένα βιβλίο, επομένως, που απευθύνεται πρωτίστως σε συγγραφείς και δρομείς, αλλά και στους λάτρεις της λογοτεχνίας και του Μουρακάμι ειδικότερα. Το στυλ γραφής είναι ανάλαφρο και παιχνιδιάρικο καθιστώντας το όλο πόνημα εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο.