Η Σώτη Τριανταφύλλου, μία από τις γνωστότερες και πιο παραγωγικές Ελληνίδες συγγραφείς. Είναι εκείνη η οποία μπορεί να διεκδικήσει περισσότερο από όλους τους Έλληνες συγγραφείς τον τίτλο της πρωτοτυπίας στα συγγράμματά της. Και αυτό διότι κάθε πόνημά μας της είναι εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενά της. Η Σώτη σαν χαμαιλέοντας κινείται με άνεση στα βιβλία της ανάμεσα στο κοινωνικό μυθιστόρημα, στο ιστορικό μυθιστόρημα, στο πολιτικό, φιλολογικό και το φιλοσοφικό δοκίμιο ή το δοκίμιο τέχνης, ακόμη και στο μυθιστόρημα εποχής, την ταξιδιωτική και την παιδική λογοτεχνία, καθώς και το διήγημα. Κοντά σε αυτά, πρέπει να αναφερθεί και το σπουδαίο μεταφραστικό της έργο.
Ένα κοινό στοιχείο παρουσιάζουν όλα τα πονήματα της Σώτης: το αστείρευτο χιούμορ και ο απύθμενος αυτοσαρκασμός με τους οποίους κατασκευάζει πάντοτε την πανέμορφη πρόζα της. Έτσι λοιπόν και το καινούριο βιβλίο της με τον ευφάνταστο τίτλο «Άκου το λιοντάρι» δεν υστερεί σε αυτόν τον τομέα.
Το «Άκου το λιοντάρι» είναι ένα βιβλίο ανάλαφρο, σπιρτόζικο, με μία ευχάριστη θεματική που θα ψυχαγωγήσει τους αναγνώστες, αλλά και θα γυρίσει τους μεγαλύτερους από αυτούς λιγάκι πίσω στον χρόνο, στις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα, κάτι που όλοι οι αναγνώστες άνω τον σαράντα ετών κατά βάθος επιθυμούν. Το βιβλίο μας μιλάει για την αθηναϊκή οικογένεια των Λεοντάρηδων, κατοίκων της Φωκίωνος Νέγρη, τον βίο και την πολιτεία τους, το πορτρέτο των αναμεταξύ τους σχέσεων, αλλά και συνάμα για μία ολόκληρη εποχή: τις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα στην πρωτεύουσα.
Το μυθιστόρημα ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Από τη μία έχουμε τον Ηλία Λεοντάρη, ο οποίος βρίσκεται σε κώμα στην εντατική μετά από ατύχημα και από την άλλη την υπόλοιπη οικογένεια που συνεχίζει κανονικά τη ζωή της. Το δυστοπικό και δυσάρεστο παρόν στη ΜΕΘ εναλλάσσεται στην αφήγηση με τις ανάλαφρες και ευχάριστες αναμνήσεις των υπόλοιπων μελών της οικογένειας. Και αυτά δεν είναι διόλου λίγα. Εκτός από τον Ηλία, υπάρχει η γυναίκα του η Μυρτώ και τα δυο τους παιδιά, η Χριστίνα και ο Αναστάσης. Υπάρχει ο αδελφός του Ηλία, ο Σαράντης, η γυναίκα του η Μάντυ, η οποία διεκδικεί ίσως και τον τίτλο της πρωταγωνίστριας του βιβλίου, και οι δυο γιοι τους, ο Κωνσταντίνος και ο Φραγκίσκος. Είναι και οι γονείς Λεοντάρη, ο Χρήστος και η Φραγκίσκη. Πέρα από όλους αυτούς, στο πολυάνθρωπο αυτό μυθιστόρημα εμφανίζονται και άλλα πολλά πρόσωπα, όπως η Ζουζού και η Ελεάννα, οι καρδιακές φίλες της Μάντυ.
Το δυστύχημα του Ηλία στην παραλιακή λεωφόρο φαίνεται πως σημαδεύει οριστικά τη ζωή της οικογένειας, μήπως όμως δεν είναι τελικά μόνο αυτό; Ίσως τελικά άλλα πράγματα, από εκείνα που έχουν ήδη συμβεί, να είναι αυτά που να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Ίσως να είναι όλες εκείνες οι μνήμες των τελών του 1970 και του 1980, η ροκ μουσική, η Μονόπολη, το Τρίβιαλ Περσούτ, η Βουγιουκλάκη, ο Μπονάτσος, ο λιμός στην Αιθιοπία και όλα εκείνα τα γεγονότα που σημάδεψαν το τέλος μιας εποχής. Όλα αυτά αντιπαρατίθενται με το παρόν του 21ου αιώνα, το παρόν της κρίσης, των Λεξοτανίλ, της νοσταλγίας και της ΜΕΘ στην οποία βρίσκεται ο Ηλίας.
Η συγγραφέας, συν τοις άλλοις καταφεύγει σε ένα έξυπνο και παιχνιδιάρικο εφεύρημα στην αρχή του βιβλίου της: βάζει την Έρση Μυλωνά στη δική της θέση, εκείνης της συγγραφέως που θα γράψει ένα μυθιστόρημα για την αθηναϊκή οικογένεια των Αρκουδέων με τίτλο «Άκου την αρκούδα». Αυτό που διαβάζουμε εμείς δηλαδή στη συνέχεια είναι η ιστορία της Έρσης και όχι της Σώτης!
Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μία συγγραφέας που δεν παύει να μας εκπλήσσει. Γι’ αυτό και θα συνεχίζουμε να τη διαβάζουμε όσο αυτή γράφει. Διότι είναι διαφορετική σε κάθε βιβλίο της και μας κάνει πάντοτε να γελάμε και μας διασκεδάζει με την πνευματώδη και καλοδουλεμένη γραφή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.