Δύο νουβέλες με πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες υπογράφει η πρωτοεμφανιζόμενη στον ελληνικό λογοτεχνικό χώρο συγγραφέας Ερμιόνη Κεχαγιά, διδάκτωρ Γλωσσολογίας. Το βιβλίο της περιέχει δύο μικρές ιστορίες, δύο νουβέλες καλογραμμένες και ευκολοδιάβαστες οι οποίες αποδίδουν ορισμένες όψεις από τη ζωή της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Η Άννα διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής της και διάγει μία ζωή καθ’ όλα στρωμένη, ήρεμη και ευχάριστη, έως ότου συμβαίνει το αναπάντεχο: ένα ωραίο πρωινό της ανακοινώνουν την απόλυσή της από την εργασία της, μία οκτάωρη δουλειά γραφείου. Τότε η Άννα, έχοντας πλέον άφθονο χρόνο στη διάθεσή της, θα ρίξει πιο προσεκτικά το βλέμμα της σε όλα όσα έβλεπε καθημερινά από το παράθυρο του τρένου- με το οποίο πήγαινε στη δουλειά της -και επέλεγε ως τώρα να αγνοήσει, δηλαδή τους άστεγους της πλατείας, τους ηλικιωμένους του γηροκομείου και ένα μυστηριώδες και μελαγχολικό αγόρι.
Όταν ξεπεράσει, εν τέλει, το πρώτο σοκ από την απόλυσή της θα επιλέξει να προσφέρει βοήθεια σε όλους όσους μέχρι τότε δεν είχε αφιερώσει ποτέ τον πολύτιμο και πολύ προσεκτικά δομημένο χρόνο της. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας θα γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της και θα οδηγηθεί τελικά στην αυτογνωσία, αλλά και στην ευτυχία μέσα από έναν απρόσμενο έρωτα.
Η Ελπίδα πάλι, βιάζεται να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί- ή μήπως όχι; Τελικά και το να είσαι έφηβος έχει και τα καλά του… Στην προσπάθειά της αυτή να αφήσει πίσω της το μικρό κορίτσι που υπήρξε κάποτε, θα μπλεχτεί σε μία ηλεκτρονική περιπέτεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία θα της βγει, εν τέλει, σε καλό.
Το μότο που χαρακτηρίζει τη ζωή της Ελπίδας αντικατοπτρίζει όλη την πολυπλοκότητα των σύγχρονων σχέσεων μέσα από τα μάτια μιας έφηβης: «… απλά εκπλήσσομαι από τους γύρω μου και προσπαθώ να τους καταλάβω…», δηλαδή μία ειλικρινής διάθεση κατανόησης και αλληλοβοήθειας.
Τις δύο ηρωίδες λοιπόν χαρακτηρίζει τόσο η προσπάθεια κατανόησης των γύρω τους, όσο και η σφοδρή επιθυμία της αρωγής προς τους συνανθρώπους τους. Και οι δύο θα δεθούν στενά με μία ηλικιωμένη γιαγιά και η σχέση τους αυτή θα αλλάξει τη ζωή τους προς το καλύτερο.
Η δεύτερη νουβέλα θέτει το ζήτημα της ενηλικίωσης στη σημερινή ελληνική -και ηλεκτρονική πλέον -κοινωνία μας, και η πρώτη θίγει έμμεσα πολλά ζητήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας όπως την ανεργία, το πρόβλημα των αστέγων, αλλά και την αληθινή φιλία, τον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ιστορία της Άννας περιέχει πάμπολλες φθινοπωρινές εικόνες από τη ζωή της πόλης, ενώ η ιστορία της Ελπίδας μία γοητευτική αλληγορία με δύο σαλαμάνδρες, οι οποίες «παρακολουθούν» αλλά και «σχολιάζουν» ενίοτε τη ζωή και τις πράξεις της Ελπίδας.
Το συμπέρασμα, εν τέλει, είναι ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο κοινωνικό, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, ότι δεν είναι τελικά απίθανο να συμβεί ακόμη και το πιο απίθανο πράγμα στη ζωή μας, αλλά και ότι ο άνθρωπος είναι, πάνω απ’ όλα, φτιαγμένος για να αγαπά και να βοηθά τους συνανθρώπους του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να διατηρεί ήσυχη τη συνείδησή του και να ανταμώσει κάποτε την ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.