«Το πράσινο μίλι» είναι γνωστότερο κυρίως από τον κινηματογράφο, από την ταινία του 1999 στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τομ Χανκς. Δεν είναι από τα διασημότερα βιβλία του πασίγνωστου Συγγραφέα αστυνομικών, κυρίως, μυθιστορημάτων, Στίβεν Κινγκ, εντούτοις είναι όμως ένα από τα δυνατότερα και πιο συγκινητικά λογοτεχνικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που μπορεί να διαβάσει κανείς, ένα μυθιστόρημα με περισσότερες προεκτάσεις από αυτές που φαίνονται με μία πρώτη επιπόλαια ματιά.
Ομολογώ ότι δεν μου είχε ξανασυμβεί να δω πρώτα την ταινία και να διαβάσω κατόπιν εορτής το βιβλίο, όπως μου συνέβη αυτή τη φορά με «Το πράσινο μίλι». Πάντως, οφείλω να ομολογήσω, ότι αν και γνώριζα τι θα συμβεί παρακάτω, εντούτοις και πάλι δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Και, όπως συμβαίνει συνήθως, το βιβλίο είναι όντως ακόμη καλύτερο και από τη συγκεκριμένη, πραγματικά εξαιρετική, ταινία, διότι πάντοτε στο βιβλίο απεικονίζονται πληρέστερα τα συναισθήματα και οι σκέψεις των πρωταγωνιστών.
Πράσινο μίλι ονομάζεται ο διάδρομος στην πτέρυγα των θανατοποινιτών που οδηγούσε στην αίθουσα των εκτελέσεων με την ηλεκτρική καρέκλα στη φυλακή Κολντ Μάουντεν του αμερικανικού νότου, στην πολιτεία της Αλαμπάμα. Εδώ, εν έτει 1932, καταμεσής του σκληρότερου ως τότε οικονομικού κραχ στην παγκόσμια ιστορία, ο αρχιδεσμοφύλακας Πολ Έτζκομπ υπεύθυνος για την πτέρυγα των θανατοποινιτών και επικεφαλής των εκτελέσεων, εργάζεται με σύνεση.
Ο Πολ είναι ένας άνθρωπος έντιμος, με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος, ο οποίος προσπαθεί να διαχειριστεί όσο μπορεί καλύτερα την περίπλοκη ψυχολογία των μελλοθάνατων στο Πράσινο Μίλι. Οι υπόλοιποι δεσμοφύλακες είναι φίλοι του, όπως και ο διευθυντής της φυλακής και ο μόνος που τον ταλαιπωρεί είναι ένας νεαρός δεσμοφύλακας, ο Πέρσι, ο οποίος συμπεριφέρεται ενίοτε σαν κακομαθημένο παιδαρέλι, αφού έχει «πλάτες» και μέσο στην κυβέρνηση.
Όλα όμως θα αλλάξουν όταν θα έρθει ένας μαύρος θανατοποινίτης κατηγορούμενος για τον φόνο και τον βιασμό δύο μικρών κοριτσιών: ο Τζον Κόφι, με το όνομά του να μοιάζει με εκείνο του ροφήματος καφέ, αλλά να γράφεται διαφορετικά, όπως του αρέσει να λέει σε κάθε ευκαιρία. Ο Κόφι, πανύψηλος και σωματώδης, μοιάζει με αγαθό γίγαντα και διαθέτει θεραπευτικές δυνάμεις, ανάλογες με εκείνες που έχουν οι σαμάνοι της Αφρικής. Δεν μοιάζει καθόλου με φονιά και ο Πολ δεν θα αργήσει να διαπιστώσει πως έχει κατηγορηθεί αδίκως για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει, δεν θα μπορέσει όμως να το αποδείξει, δεδομένου του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας που καλά κρατούσε ακόμη τότε στον αμερικανικό Νότο. Ο Πολ τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα θανάσιμο δίλημμα. Οι αρχές του ανάμεσα στον ανθρωπισμό και το καθήκον προς την πολιτεία έρχονται σε βίαιη σύγκρουση οδηγώντας τον ήρωα σε περίπλοκες και έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις.
Την ιστορία την αφηγείται ο ηλικιωμένος πια Πολ σε μία εξίσου ηλικιωμένη φίλη του, βρισκόμενος σε ένα γηροκομείο, και συγχρόνως την καταγράφει, περιτριγυρισμένος από έντονες μνήμες για τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του.
«Το πράσινο μίλι» είναι ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό μυθιστόρημα για την ανθρωπιά που όλοι μας πρέπει να έχουμε κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μας, για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, για την ψυχολογία των μελλοθάνατων, για τα ηθικά διλήμματα με τα οποία θα έρθουμε πολλές φορές αντιμέτωποι κατά τη διάρκεια της ζωής μας, για τη βία και τον ρατσισμό και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Μία ιστορία απλή και καθηλωτική που αξίζει να τη διαβάσουμε, ακόμη κι αν έχουμε δει την ομότιτλη ταινία, γραμμένη από την εξαιρετική πένα του Στίβεν Κινγκ.
«Για μια στιγμή φαντάστηκα πως ήμουν εκείνο το ποντίκι, όχι ένας φύλακας, αλλά ένας ακόμα θανατοποινίτης στο Πράσινο Μίλι, δικασμένος και καταδικασμένος, που είχε τα κότσια να κοιτάξει ένα γραφείο που πρέπει να του φαινόταν χιλιάδες μέτρα ψηλά (όπως σίγουρα φανταζόμαστε τον θρόνο του Θεού στη Δευτέρα Παρουσία) και τους γίγαντες με την μπλε στολή και τις δυνατές φωνές που στέκονταν από πίσω του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.